Netgedichten

netgedicht (nr. 83.491):

Het sluitstuk

ik zag
de aarde
scheuren
hoorde wortels
janken in
ontbossingspijn
voelde rotsen
splijten die niet meer
gebonden wilden zijn

de verwoesting
was gigantisch
in zijn omvang
universeel ik kon
mijn tranen niet
meer bedwingen
de overweldiging
kwam onverwachts
en werd mij te veel

alles viel weer
terug tot elementen
moleculen in overvloed
maar de briljante
ordening met evolutie
was het sluitstuk
dat groei van de besten
als intrigerende orde
In de hele schepping bracht

wil melker
04/08/2024