Alle inzendingen over algemeen

Kwetter, kwetter in de lucht, vliegen, fluiten in de vlucht. Tjilp, tjilp, merelvuur, korte piep, maar o zo puur. Mezen, mussen, vinken snel, zwellen knoppen, elzenpel.…

De kamer is een troosteloze bak, vol stapels vergeelde boeken en een muffe geur die zelfs de kat niet meer interesseert. Het licht dat binnenvalt is laf en grijs, alsof de zon ook haar dag niet heeft. Buiten krijsen kinderen alsof ze nooit oorlog hebben gekend, ik trek het gordijn nog wat dichter— hun stemmen zijn te scherp voor…

Heer Halewijn zong, ik hoorde zijn stem Al die dat hoorde wou bij hem zijn. Ik vond in jouw ogen mezelf weerom, Als framboos zoet was jouw mond op mijn. Al schrijlings op ’t ros, door ’t bosch ik reed, Zoekend naar wat ik achterliet. Egidius, waer bestu nu gebleven? Mi lanct na di, in dit kortstondig leven. Du coors die doot, zoals allen…

Wereld bruist door maar ik adem zacht in vrede mijn ziel is thuis hier De wereld is altijd net iets te fel, te luid, alsof ik in een kamer ben die ik niet kan verlaten, de lucht te zwaar van dingen die ik niet uitspreek, maar die mijn ziel toch verteren. Mijn huid is gevoelig voor het schuren van gedachten, elk woord dat voorbij- glijdt…

’s Avonds als het koel is stroomt het hart leeg in de donkere tuin beklemd door vrees. Het lichaam met koud zweet overgeleverd aan het oordeel dat wacht in de door de nacht verhulde stad. Ontheemd en vreemd voor het eerst wetend dit is zonder wederkeer. De tuin bergt de bomen zwaar als een gesloten droom. Daarna is het rumoer te horen…

Beste denker der duistere kamers, uw brein is een archief van ongelezen echo’s, elk hoofdstuk een spiraal van schaduwambtenaren die uw gedachten stempelen afgekeurd (De inktvlekken op mijn muur zijn geen test meer— zij worden poorten naar uw rijk van traag beton, waar deuren groeien als tanden, en de klokken hun wijzers verliezen…

wat te bespreken viel en verder ter tafel kwam een kopje, een kaart met gelukkig nieuwjaar een droevig kijkend beeldje kruimels en kringen de gedachte aan iets ondenkbaar, iets wat niet mag een brood dat werd bezorgd en nu alleen maar duurder is niet te vergeten al wat is kwijtgeraakt maar niet onaangeroerd bleef…

Tussen bloed en klik, ik, een schaduw in cache, een foutmelding, gevangen tussen server en sterren. Een lichtvlek — dat was ik. Woorden, verstomd, verbleven in bijlagen, tussen inbox en instinct. Echo’s keerden terug, ijsglas brak in stilte. Bevroren adem, vensters gesloten, uit het zwarte ooit. Nog een klik — en ik stond daar…

Eerste boodschap aan de elite we zijn tenslotte allemaal vreemden stille getuigen van zwijgend water in een verleden van vergeten tijden niet veel maskers te verbergen om in het alleen zijn te ontpoppen frêle vlinder die ooit rups was ook geen daden van roem of faam alleen met een onbekende naam gevleugeld onderweg naar de zon ver verwijderd…

Wandelen met de wind mee geeft minder frictie Wilde narcissen doen een rondedans pikken als kippen naar hun eigen grond De eerste pruimenbloesem strooit ze blaadjes als zaadjes Soms is er de lentelage zon, dan doen rossige pluimpunten aan je haarkleur denken Je zou de mooiste plukken We zouden naar huis gaan Je zou hen met je…

Je rent op en neer, heen en weer. Naar boven en weer naar beneden, overal leg je willekeurig spullen neer. Die je later niet meer terug kunt vinden, net zoals vroeger met kleine kinderen. Wordt het overal zoeken, in het ergste geval moet men zelf God erbij roepen. Waarna het toch teruggevonden wordt, op een plek die je al tien keer…

waarom heeft het licht geen naam en een schaduw geen gewicht nu zijn we verdwaald en ginds loopt degene die de weg zou vragen alle vossen hebben staarten die wijzen naar alle windstreken iemand verbuigt de werkelijkheid om een steen op te rapen moesten we daarom altijd binnenkomen op tijd voor het eten voor het donker en voordat…

hier had een bos kunnen groeien gewoon, op het slagaderlijke veld het had gekund er had een beuk kunnen staan een berk geen klaprozen op hellend vlak er had een vogel kunnen vliegen in lucht vervuld van aarde alsof geen zwaartekracht bestond de sleet van korrelig stof heeft huid en kruid omwoeld er had nog een hart kunnen slaan…

Wie kent die brombeer nog uit Pietje Bell die zuurpruim was de personificatie van nooit eens ja maar altijd die negatie van homo ludens in de contramine da capo in mineur tot aan al fine hij had als buurman niks óp met dat stel die schoenmaker, met zoon voor galg en rad avonturier, maar met een gouden hart als bendeleider van de hand…

Tussen de wal en 't schip tussen vloek en gebed tussen neus en lip tussen laken en servet Tussen waan en waarheid tussen belofte en gemis tussen verbod en genot tussen licht en duisternis Tussen ongekende hoogte en obekende diepte tussen vreugde en heimwee tussen afstand en liefde Tussen stijgen en dalen tussen roof- en zwerftocht…

Wat is het verschil tussen een dichter en een dichter des vaderlands? Een dichter strooit beelden als broodkruimels voor verloren gedachten. Een dichter mag dwalen, verdwalen, vergeten. De Dichter des Vaderlands moet onthouden voor wie hij vergeet.…

om hier maanden vooruit te staan in gelid zonder context, zonder afgrond onaangeroerd als aanstaande beweging die op stilte lijkt voor nu is dit genoeg de lerende tijd voordat die als slagschaduw bestond…

Het stuur heel losjes in de hand lonkt voor hem uit een weg met bomen. Een lange weg met hoge bomen kaarsrecht door het wijde vlakke land. Hij ziet hun lijnen samenkomen in zich versmallend perspectief. Toch duikt hij zonder enig schromen de fuik in van het vals verschiet. Straks, weet hij, gaan die lijnen…

Waar eindigt het als ik me dronken voer aan jouw lippen. Haveloos bezwijkend. Jou heb ik bemind gevraagd en zelfs toen was het antwoord kort. Ver weg uit het zicht begroef ik een droom. Woorden huilen zich los scheuren mijn lichaam open. Wanneer is liefde eindeloos vroeg je. Ik wist het antwoord maar stierf opnieuw.…

In mijn hoofd ben ik een huis een huis vol geheimen in mijn huis wonen woorden die graag willen rijmen In mijn huis spint de poes en waakt mijn hond hier woont de liefde met een lach op haar mond Soms geeft mijn huis een feest ik kruip in een ansere huid mijn huis staat dan op zijn kop morgen ruim ik de scherven op Mijn huis zal niet…

iemand kan mezelf uittekenen in almaar zeldzamer licht dit aan de hand van de stem waarvoor ik ben gezwicht door voelbaar te fluisteren dat gedempt ademen betekent in de val van de avond is alles vertrouwd, niets vanzelfsprekend…

er waren meer paraplu’s doorregend nat die bewogen bij de gehaaste pas en schommelden het mat refrein dat de regen met een zware glans begeleidde. meer paraplu’s droegen een zilvervlies mompelden onverstoorbaar naar binnen gericht in een trage nukkige golf soms even uit het evenwicht maar dan weer gedempt naar lange schreden gericht.…

het liefst zou ik in vaagheid blijven hangen het niet te duiden moment van onduidelijkheid bijvoorbeeld... je daar achter verschuilen vergt in dit tijdsbestek nog aardig wat moed en juist daaraan schijnt heden ten dage nog een ernstig tekort…

Wie hier verdwaalt zoekt tevergeefs een steunpunt. Het water lokt tot verdrinken. Dagen nu al dwaal ik langs het water. Waar zal ik belanden? Ik zie geen overkant. Als het water wegtrekt zie ik sporen van leven: wier, mosselschelpen, gruis.…

zelfs aan zicht onttrokken bereikt eenzelfde zon aller huid lichtelijk tastbaar te weten van ruimte in de zin van elk woord een oceaan te overbruggen als het kind in mei…

ik ben autistisch,toch wil ik je spreken uitvouwen zodat je mijn probleem verstaat dat heel af en toe je een detail ontgaat zijn redenen om je voor begrip te smeken natuurlijk pas ik niet in een gewone laan waar jongeren openbloeien en spelen liefde en boeiende gesprekken telen en uitvoeren wat ik zelden heb gedaan onmeetbaar ben ik niet…

de rivier geeft haar lange adem aan nomaden van binnenvaart voor duwbak en stroomdraad over krib en deinend water aan aak en kempenaar voer mee, voor opwaarts de schepen die voorbij gaan…

ik heb mijn gebed aan de kerk verpand die haar uit mijn binnenste wilde stelen de inhoud is rein en gaat nooit vervelen ook als wat er gepredikt wordt niet landt het liefst heb ik haar woorden berekenbaar zodat ze onder mijn huid kan kruipen tergend traag naar de handen kan sluipen me na laat denken over een klein gebaar ze oogt frêle…

zomaar een glimlach, spontaan een vreemde groeten op straat de deur voor anderen openhouden gewoon een boodschappentas tillen een klein gebaar is zo gemaakt een kaartje sturen, voor de pret koffie betalen voor wie het vergeet een gevallen fietser ophelpen het bieden van een luisterend oor gewoon even vriendelijk zijn buren een bosje bloemen…

er staat vandaag geen maat op deze verlichte bossen en oevers ijl als lucht maar goudgerand met daarin plaats voor elke gebeurtenis die kruipt door alle vezels van het hart dit is kennis van het niet weten onderweg naar onbelast verleden dat onbetreden over velden en wegen het geheugen niet langer tart afgewogen met de stroom mee…