Alle inzendingen over algemeen

vandaag is verboden te betreden want er zijn grenzen hoewel gras geen geheimen kent en het louter in herhaling ligt meestal traag maar niet minder voorspelbaar te verklaren als hellend vlak in toekomend besluit voor zover wij weten…

Waar is uw boezem, die in mijn handen zuchtte ik mis ze in het straatbeeld en in mijn huis het grijs heerst, de zwarte pakken zwijgen de schommelstoelen blijven sober bekleed. Zal ik uw kunstwerken in pastel plaatsen, uw mond zwijgzaam en in serene rust, terwijl ik over de zachte kleuren een mistgordijn trek en het penseel zich in mijn hand…

je staat alleen op een uitgespreid, verlaten strand. niets om je heen. geen geluid. geen golven op de wilde zee. geen zon, maar wel licht. geen maan, maar een spiegelbeeld in de zee. het water zo hard als beton. en je begint bloemen te plukken op zee.…

Zolang ik leef zal mijn ziel altijd tegen de stroom in stromen, alsof elke stap een weigering is om me te voegen in wat hoort. Misschien is dat wat geloof betekent: blijven hopen dat zelfs de dwalenden ergens een plaats vinden onder het licht.…

Mr Hox. ik sta recht. zonder een woord. ik keek haar aan. verloren ogen, moe van vechten. moe van proberen een advocaat te zijn die een leven kon redden — het jouwe. moe van weer een oordeel vellen over iemand die ze nooit gekend heeft. haar mondhoeken wijzen naar haar oren. een glimlach? een masker? ze blijft staren naar de lege stoel…

mogen woorden abstract zijn zonder betekenis waarom ligt die ene gebeurtenis in woorden vast en de andere niet heeft wel bestaan wat aan herinnering is voorbijgegaan heeft het zin om te schrijven tot gedachten leeg zijn want een gedachte is niet van steen en een zomer geen fotoalbum…

Gezien worden door de kamer die leeg is, waar muren luisteren zonder terug te praten, waar stilte ademt en niets hoeft te zijn. De stoel in de hoek kijkt me niet weg, de schaduw op de vloer blijft bij me zitten zonder vragen te stellen. Dat is genoeg. Want niet gezien worden door een menigte die roept maar niet luistert, die kijkt…

voor een tractor heeft mijn oom me behoed en het slenteren door te diepe sporen ik troostte me met het geluid, het koren dat in de warme zomer was uitgebroed in vervoering werd ik door het staal gebracht die brommend en stoer het fraaie erf betrad zigzaggend ging naar het natuurlijk pad waar de inspanning leunde op halve kracht voor mij…

de kus die ik je geef is meer waard dan de woorden die we niet durven spreken. geen passie, geen spel, maar iets wat blijft hangen in de lucht tussen ons in. het is geen kus die vraagt, maar een die iets vertelt, zonder te weten of je het horen wil. het is de kus van “tot straks” die misschien stiekem voelt als “vaarwel” maar ik zeg het…

nu rug en schouders zich gelden laten zijn zaailingen aan askleurig zand ontsproten verworpen aarde doorkliefd van zingende gaten allen door grind en stoffelijke grond geschoten wat zal van onze dagen blijven hangen zo vluchtig als wederkerend zij zijn nooit meer door een verleden bevangen verscholen in het stenen hart zo kristallijn nu…

Geduldig wachten de beelden zonder handen zonder hoofd Zij zien niet wie hun opvolgers zijn dat schaduw van mensen ´ op hen valt als een zacht laken Ze wijzen nergens meer naar laten alle richtingen als mogelijkheid Spreken zonder mond maken alles weer boetseerbaar…

Dromen uit een andere wereld kunnen soms helder zijn, bedrieglijk, voorspellend soms... met medewerking van Neptunus en medeweten van Uranus Venus is in alle denkbare vormen van jolijt ook voor vruchteloze lustelozen van de vrijpartij... ook schijngestalten terugkerende belagers je in angstzweet badend wakkermakend waar de zondaar…

in de diepte van het heden op leeftijd van afstand op golven van een vooravondlijke luchtstroom niets persoonlijks, anoniem -door de ogen van ‘n venster collectief aanwezig met denkbeeldige gedachte om in deze omgeving de wandelgeest te verlaten terug te keren naar gedaante op het hoogtepunt van toekomst…

plant maar een struik een haag of heg en graaf dat weg wat er niet toe doet tegen staal en beton heb ik mij verzet en kubussen op de metershoge palen haal mij maar uit de weelderige grond waar ik straks van genot zal kraaien volop in jong blad en stam gehuld die ik daarna nog jaren zal dragen knip mij maar niet korter of scheer me weg…

Veel dingen niet meer weten Veel dingen zich niet meer kunnen herinneren Veel dingen vergeten Overrompeld met vergeetachtigheid Voor sommige mensen is Dit ziektebeeld een hele strijd Het lijkt geen pretje als men Door een hersenaandoening Zijn of haar eigen ik verliest Dementie of alzheimer is een ziektebeeld Waar niemand zelf voor kiest…

Kraaien, meeuwen, duiven Ze vliegen echt overal Hoog in de lucht Boven water Boven de stad Maar ze bevinden ze zich ook Op het voet-, fiets- of zebrapad Het zijn gewoon eigenwijze vogels Maar ze zijn prachtig om te zien Maar wees wel voorbereid Kijk goed om je heen Duik even weg als Ze boven je hoofd vliegen Want ze kijken echt…

dit is geen nagekomen bericht maar hard beton hard en ongebeiteld streng maar rechtvaardig, ongeblust toch ben je het toponiem van breekbaar het verborgen kristal in steen je lijkt op een toekomend hemelrijk van potentieel nog te lezen woorden vooralsnog onaangeroerd maar vol belofte er kan nog een tijd komen eensluidend ondeelbaar…

Als ogen konden spreken Maar dat kunnen ze Niet jammer genoeg Sommige ogen hoeven Ook niets te zeggen Sommigen spreken echt boekdelen Een blik zegt mij Meestal al meer dan genoeg…

Ruik de geur van wilde rozen, hoor de koekoek in zijn eentonig lied. Zie een riviertje meanderend stromen, voel de kracht die het leven biedt. Kijk echter ook naar de kinderen die schateren, in oorlogen die niemand na een tijdje nog ziet. Ga naar voren maar steeds vaker naar achteren, een dans om het even een dans om het niet. Leg mijn…

Boven het warschaupact breekt lentelucht het ijs van de oorlog van een halve eeuw de wind uit het westen brengt meer zon dan sneeuw in Berlijn, dat te lang onder tirannen zucht Iedereen weet het maar niemand die vlucht tot Reagan, door kogels geraakt bij z'n hart zei dat z'n starwarsprogram was geklapt en Rusland niet meer…

Soms kom je mensen tegen. Dichtbij, ver weg goedlachs of verlegen. Soms lijkt alles zo luid, Zo stil Zo saai Gelukkig heeft ze nooit gezwegen. De stilte, allemaal rillingen over mijn huid. Links, rechts waar ik mijn hoofd ook draai. Haar lach, humeur, net als fonkelend buskruit In dode stiltes klinkt haar luide lach Boos van binnen maar…

Kunstig beweegt de marionet in de ingenieuze machinerie als speelbal van zijn meester in het gambiet tot en met diens laatste zet zijn schaakmat klinkt als een oordeel en wet over offers in een zigzag patroon van onzichtbare lijnen tot waar zijn house of cards eindigt de koningin wordt een stervende zwaan het paard…

totdat een schoonheid of zelfs de gedachte daaraan zich manifesteert totdat een luchtruim een streetview of weids oppervlak zich verdicht tot de plek van ontmoeting en dat dit alles weer verdwijnt na verloop van tijd en dat iedereen zich daartegen blijvend verzet…

In m’n droom vlieg ik, in ’t echt val ik met stijl…

er komt een dag die niet langer lijkt op gisteren een dag die we geen vandaag noemen, of toeval terwijl de kou warm aanvoelt en de verte heel nabij op weg ons te vervolgen naar waar wij eenmalig waren onbetreden herhalend met intens bevroren stappen rakelings aan wat we nalieten werkelijkheid te noemen zelfs niet bij naam…

In het zachte ochtendlicht zit jij, gebogen over papier, letters als dauwdruppels op de rand van je gedachten. Je bladert door werelden die niet de jouwe zijn en toch, met elke zin, worden ze een stukje thuis. De kamer om je heen vervaagt tot een fluistering, de klok vergeet te tikken terwijl je reist zonder te bewegen. Je bent een tijdreiziger…

wat snijdt geen hout maar is wel in steen gebeiteld in beton gegoten zilverwit, zachtmoedig verwacht nog deze dag het voelbare tastbaar te maken laat dit alles bezinken tot elementaire aardkorst waarneembaar in de geur van ruisende populieren…

‘La Vie’ is zo kort, dat het de vraag is of het wel een leven heten mag, zeker als ik jouw ogen houdt tegen de achtergrond van deze hemelsblauwe lucht. Maar ze stralen als sterren bij daglicht, als ik het lastig vind jou aan te kijken, omdat ik je gezicht mis, van toen ook jij wilde, en ik je optilde uit de beeldspraak van dat filmisch…

Nu dan, alvorens mij op Hemelvaart en andere relithema's te gaan storten wil ik mijn woorden juist niet in gaan korten maar botvieren totdat het in je ziel een kundalini vormt, van kruin tot hiel tevreden stemt, aan peace of mind gepaard in rustig water minder onrust baart Doch laten wij de shortcutgeneratie millennials met laptops…

Daar, rennen de paarden over de groene vlakte. En de wind galoppeert door haar haren, alsof een paard in haar daar wil zijn, vrij en ongetemd.…