Alle inzendingen over Anton Corbijn

vanuit zijn diepe zelf de wil tot schrijven om te verslaan wat er gebeurt in plekken waar de vrijheid niet gewoon is, men met kogels praat het leven niet als heilig wordt beschouwd niet zoals zijn achtergebleven familie thuis hij was de ogen van de wereld deed wat hij het meeste liefhad adrenaline schoot door zijn lichaam dag in dag uit…

Ze moeten zich eens vergeWissen dat hij is gekozen door publiek die het verschil ziet tussen Herman Brood en Anton Pieck.…

zijn de vette meeuwen al schuimend tussen ’t volks gewemel terwijl er noeste werkers breeuwen hoe zuiver schijnt de kustlijn er rondom het hoedend hart geslagen waar westenwinden her en der de duinen met hun kracht belagen hoe lief is mij haar zilte land het fleurig voorjaarsmozaïek de jutter, struinend op het strand: geboortegrond van Anton…

Voor Anton Wij die jou het Naast staan, je beste Vrienden en je eigen Kring staan om je heen En nemen afscheid van Jou, voorgoed, en op Het moment dat ik mijn Laatste gedicht voor Jou voorlees, en de Dominee zijn laatste Zegen meegeeft, begint De zon te schijnen Als ze nog nooit Gedaan heeft op de Achtste maart van…

"In mijn laatste filmscène," zei miss Christine McVie "wil 'k iets persoonlijks zeggen Als amazone samen willen zijn in Noordernacht met die gevierde gast Anton de Kom Geen slapeloosheid in een oude boerderij maar in een droomhotel En dan in geestverruiming ongekend in eindigheid weerkaatsend kwinkeleren...…

Geruime tijd werd niets van hem vernomen Hij etste en hij zwetste tot zijn dood Het aantal werken is oneindig groot Nu zijn er valse uit de kast gekomen Dat roepen al zijn fiere bruiden uit Maar niet zo vals als Heyboers stemgeluid…

Bijzondere ‘alertering’ in onze Staat Een reiziger met gezond verstand Zag terroristendreiging, want: Zwarte baarden en een wit gewaad. Logisch dat er werd noodgeremd Maar wie staat uiteindelijk in zijn hemd?…

O, moedertje aarde wat een rust om alleen te zijn want onbewust te wentelen in dag en nacht Uw bloemen nooit meer gezien door mensenogen uw bomen met hun wortels in de grond onopgemerkt alleen omringt door sterrenpracht Rivieren en de grote zee verlost, alleen gelaten ochtendlicht en ondergaande zon Aardse schoonheid spiegel…

Laten we wachten op de dag van morgen, op hetzelfde licht als vandaag en op de onbewogen stenen in de straat Laten we wachten op de vogel die gisteren overvloog, op tijdloze wolken in een heldere blauwe lucht en op de bomen van eeuwen geleden Ik zal wachten op het ogenblik in jouw ogen dat nooit voorbij zal gaan…

Geef mij één middag één middag in de zomer in de schaduw onder de bomen waar alles langzaam is en loom waaronder een blauwe hemel de uren lijken stil te staan met de wolken en de vlinders de geuren van jasmijn waar alles wacht in stilte op de avond op de schemering één middag één middag in de zomer…

Alleen voor ons! Laten we weer terug gaan naar de warme haard en liedje zingen over ons Laten we terug gaan naar onze warme kleren van zelfbedrog Kijk, we vinden ons geluk weer terug achter de dijken We kleuren onze blauwe lucht weer in We tekenen wat witte wolkjes Het is weer genoegelijk en behaaglijk Een beetje gif en aangename…

Kijk, de bloem met zijn kleurige bladeren. in de wind Het is er maar even Zoals een steen vallend naar de aarde Als een rimpeling in het water Als een zuchtje wind Kijk, daar gaan we Wij lopen hand in hand Heel even Want de dag ging voorbij Ik weet nog goed toen de zon ging dalen Er was een nacht die ik nooit vergeet Maar…

Het spel tussen licht en donker sprak al van je sterven, jij dacht nog in jaren terwijl de matheid in je ogen me vertelde van het pas gegraven graf Al kende ik alleen je kalme oppervlakte met hier en daar een stukje diepgang, maar de tijdsgolven droegen begrip en mededogen naar elkanders hart Je boeg stuitte tegen rotsen en versplinterde…

." Vrij naar Anton van Duinkerken: http://nederlandskatholicisme.ruhosting.nl/wiki/wiki/index.php/Tekstfragment:Van_Duinkerken_verdedigt_zichzelf_en_het_katholicisme…

deeltjes Geen weg terug hemel en aarde even blank Het grote verdwijnen kan gaan beginnen Er groeien vleugels zachtaardig met donzige veertjes uit de huid De zon geeft licht en is ver weg Aarde en warmte duwen hem omhoog De zee spint haar teerste weefsel vermengd met lucht vergeefs en golft tot schuim en as en graf Bij een beeld van ANTOON…

Hoe ik boog voor het beeld van Anton Wachter en daarna een kroeg bezocht, met een keur aan bieren hoe ik verveeld langs de rijke panden gleed, een bar bezocht, waar Vestdijk en Slauerhoff ook gedronken hebben, heilige grond, in beschonken toestand urenlang op de dijk heb gezeten, besluiteloos over het feit welk eiland ik wilde bezoeken of toch maar…

Gedragen door het gebeier Van klokken die de eeuwen Hebben doorstaan, en die Ze hier aan onze voeten leggen, Lopen we richting dodenakker Met links naast ons het bloeiende Witte knollenveld, hartstochtelijk Beschenen door de altijd levende zon, En recht voor ons De loerende schaduw Van de dood…

Zo’n Anton Kers gevoel, als je begrijpt wat ik bedoel Gebiologeerd, geobsedeerd door rijtjes, ruitjes, rondjes, blokjes, stipjes, streepjes, lijntjes, hokjes door een gaatjesplafond met structuren door een kleedje met vreemde figuren of door de bouw van een boterham Is er iets simpelers of stommers dan?…

De dag is als klavertje vier en honing ineen Anton Pieck legt in gedachten taferelen vast. Deze dag heeft een heuse Hollandse vader een die wandelt met een prachtige wandelstok. Wellicht zal ik nog jaren achtereen verhalen deze momenten als goudstukken uitgeven.…

Geruime tijd werd niets van hem vernomen Hij etste en hij zwetste tot zijn dood Het aantal werken is oneindig groot Nu zijn er valse uit de kast gekomen Dat roepen al zijn fiere bruiden uit Maar niet zo vals als Heyboers stemgeluid…

niet huilen nu, ik was al vijftien en wist er zou een ringweg komen langs de stad, een opening naar Diemen, maar uit het niemandsland dat toen ontstond zie ik opnieuw oom Anton komen, zijn paradijs voorgoed beschadigd en met de laatste oogst op weg naar huis - Zoveel gedane zaken, de dingen die beloofd zijn en dit is er van mij geworden…

gang Er wordt gewerkt Er wordt gespeeld Er wordt vooral Een hoop verveeld Maar zie je 't van De overkant Het kleine dorp In 't starre land Een toevluchtsoord Verpakt in sneeuw Dan denk je aan Een andere eeuw De dag verkwijnt En waakzaam gaan Nu overal De lichtjes aan Dan is het knus Dan is 't rustiek Een mooie klus Voor Anton…

Ik hoor je adem niet meer, je ogen zijn gesloten. Je borstkas toont geen beweging meer, Weldra zal het zand je hebben omsloten - Maar wat jij dacht en zei in jouw leven Zal ervoor zorgen dat jij voor altijd Lijkt te zijn gebleven.…

Verwezen liep ik door de stad, waar alles iets verschoven bleek en vreemd. In V&D Bemerkte ik bij de lipstick Conny, uit 2-havo. Schuchter zei ze 'dag' en sloeg haar blauwe kijkers neer, glimlachte zachtjes, ik werd weer eens vijftien. Ach, wat had ik graag nog eens om haar van Kees van Lint verloren!…

Ik wil twee lansen breken voor 't onzijn een dichtvorm van elf regels: drie maal drie -dat is volgens een kinderliedje negen- daarna een duo, voor de harmonie met een gedachte om te overwegen; het rijmen gaat in paren: twee aan twee de eerste rijmt op negen daarentegen de vreemde symmetrie erin werkt mee aan 't spiegelbeeldeffect: schijn…

Dichter des Vaderlands Richt nu het woord In eclatante sonnetten En maak iets heel courants Kunst ongehoord Verzen die zinnen verzetten! Als dan het volk in trance Nog schreeuwt en moordt Willens en wetens de wetten In haar destructiedans Schendt en verstoort Schrei dan in droeve coupletten Evalueer des lands gebeurtenissen Normaliseer…

Dat ik van je hou, dat wil ik dan ook wel eens schrijven, nu je dat zo vraagt. Want ik hou van je en niet eens zo zelden, gezien de vierduizend dagen en nachten. Dat het lijkt of je nauwelijks ouder geworden bent, dat je soms nog ver weg kijkt als was je verliefd, dat je handen nog mooi zijn, verder zou ik toch niet willen gaan. Dat ik…

Het is heel opmerkelijk te merken Dat heel veel mensen zich denken Te kunnen veroorloven een mening te Hebben over anderen En, als ik het toespits op het schrijven, Zeg nu eerlijk, is iedere oprechte uiting Van eigen gevoelens niet per definitie Literatuur? Zonder nu zelf in de verleiding te komen Met het wel bekende vingertje te gaan…

Vannacht zal ik haar wederom beminnen: mijn Avondster, mijn Nocturnale Fee. Ik zit me op de liefde te bezinnen bij het genot van een kopje kruidenthee Dit alles is natuurlijk overdreven; en, sterker nog, het is totaal onwaar. Maar dichters doen dat om te overleven, want waarheid brengt de dromer in gevaar. Het daglicht kan de dichtersziel…

En het experiment duurt voort Dagelijks word ik getroffen Door de doelmatigheid Van mijn vergissingen Ondanks alle pogingen Logica te ontdekken Blijft mijn leven Een chaotische nevel Zonder mijn instemming Is het ooit begonnen En als ik het wil Zal het ook zonder eindigen Wat mij rest is Tussen die extremen De opklaring te zoeken…