Alle inzendingen over de mens in zijn omge

Bepalend voor het tijdstip van je dood Is het formaat van wat heet telomeren. De langste kunnen zich het vaakst halveren, Wat dan de kans op ouderdom vergroot. Niet fair, dat wie toch al de langste heeft Daarmee ook nog eens heel veel langer leeft.…

Ergens, diep van binnen, neem ik mijn besluiten. Daar ontstaan vliegensvlug, mijn woorden en mijn zinnen. Ergens, diep van binnen, ontstaat het betere gedicht. De dichter werkt er moeiteloos, met de snelheid van het licht. De intuïtor lacht de dichter uit. Ik schaam me want ik weet niet, wat of wie me motiveert. Waarom ik denk of doe.…

Nooit gesproken woorden op het puntje van mijn tong, die aan jou toebehoren maar die ik steeds verdrong. Woorden zo breekbaar als glas gebroken in mijn mond, die ik je graag nog had willen vertellen, maar waarvoor ik de moed niet vond...…

Wat we dagelijks waarnemen, is in werkelijkheid illusie. Ons leven is een filmtheater. Wat onze hersenen projecteren, zijn onze zelfgemaakte films. Wat onze oren horen vervormen we. Wat onze ogen zien vervalsen we. Wat krom is projecteren mensen recht. Wie is eigenlijk onze regisseur? Wie schrijft onze recenties? Wie horen en wie kijken…

Waar zijn ze gebleven, die buren van toen, waar is de ziel in de mens gebleven? Waar?…

Maar niet voor de mens...…

Dode meisjes, drijvend op het verlaten bergmeer alle tederheid gezonken in bodemslijk verklonken, doodse stilte die neigt naar mistig hartzeer. Wat mis ik de zachte streling van de jeugd, onbezonnen schoonheid ver weg van iedere droefheid, lichte dagen en nachten in volle vreugd. Liefste er rest me slechts één baken laat me in uw liefde…

een woestijnstop maakt winterhard de kou gebiedt in geleidelijke tijd sta op na het vallen geef het verlangen een jas vergaar koude-genen eist de tijd het is alles of niets wordt winterhard…

Tussen hen en mij ben ik al duizend keer gaan staan, de zin "ik houd van je", week echter niet van me vandaan.…

Ik vind het fijn om achter het raam te zitten ik vind het fijn om op de soos te zitten ik vind het fijn om gratis in het OV te zitten ik vind het fijn tussen bejaarden te zitten en weet u waarom? omdat alles nog werkt!…

Een mens hoeft niet altijd mee te voelen, een mens lijdt niet altijd met je mee, een mens kan zich niet invoelen, in jouw pijn! Maar hoe schrijnend is het te bedenken dat er mensen zijn, die doordat ze niet kunnen invoelen zo immens hard kunnen zijn, dat je de tranen in je hart voelt stromen!…

Een mens... qua leeftijd aan het einde van haar leven, maar qua gedachten er nog midden in. Een vrouw... vol vrolijkheid en praatjes, probeert er het beste van te maken. Een kanjer... wordt plotseling, een herinnering.…

warm, respectvol luisterend verhalend een lach, een traan onzichtbare banden gewonnen vertrouwen eindeloos begrip gesproken woorden bijzondere momenten zwijgende stiltes een houden van een mens ... een vriend…

Zowel mens als dier. Leiders die het mijden voor hun eigen plezier. Zelf ben ik niet volmaakt. Maakte fouten in dit leven. Ik ben wel al tot hier geraakt. En zal mijn kennis blijven geven. Geen mens op aarde is helemaal perfect. Maar ik ken wel de waarde van liefde en respect.…

Een mens, een roos gelijk fijne bladen, zoete geuren maar met doornen die steken, verborgen achter prachtige kleuren. Een mens, een vlinder gelijk vluchtig vliegt hij, weg van de waarheid weg van kwetsende woorden want zo is een mens, voor altijd...…

zij is het blaffende spreekwoord zij bijt naar het wurgkoord en mept naar de macht zij is mevrouw Hoofdpijn terug van vakantie joepiejajee ze is Minnie Mouse met een kunstgebit een naakte sloerie een gevangene ik? eerlijk gezegd wens ik haar beurtelings ziekte en liefde - ik aai haar en krijg een douw zij is de leeuw met de doorn…

Achter het masker Zonder fouten Altijd mooi Pijnloos Afstandelijk En vol begrip Schuilt een mens Geef maar toe…

door jou voel ik me weer goed, ik ben weer een persoon, een mens.…

Het accoord van de moord in staccato is uitgevoerd met een stiletto het kwam zo van pas was heel snel passe met het lijk werd geleurd zijn naam onbekend een kaart aan een teen zo ging hij ter kist hij wordt niet gemist.…

Wat is een mens? Een stip op een stip voorbij de zon, die zelf is zoekgeraakt in het heelal van melkwegstelsels achter melkwegstelsels. De mens: waar praat zij van in al die tijd, aeonen ruimte, zevenmijlen licht en zeventig maal zeven mijlen niks.…

cerebrale verstandsgedachten krijgen dat er niet onder wie slechts rationaliteit belijdt heeft zwaar gemis want hij mist zelfs besef wat er in zijn hersens gaande is geef ik toe aan mijn hersenstam dan ben ik net een poes ik sla mijn klauwen uit blaas en ga ook liefjes spinnen volg ik emotie tomeloos ben ik een speelbal zonder zinnen geen mens…

ik ben geen engel des heren doch mens, kwetsbaar en klein geen adelaar met omvangrijke veren maar aan aard en aarde gebonden kan onmogelijk alleen het ontij keren kan mijzelf niet eens bezitten laat staan een mens, de ander ik tracht mijzelf wel te delen in wezen een binding aan elkander…

Een dier kan dier zijn zonder dit te weten een mens... in hemelsnaam! waarom primitiever dan een dier mineraal plant of dier het verschil? een mens martelt dood als bezeten plezier vertel kom op vertel! zonder het te weten.…

hier sta ik in mijn rozerode huid. ik weet niet waar ik kijken moet. moet ik straks voor- of achteruit en hoe moet ‘t als je iemand groet? in m’n hand houd ik een tweede huid: een kloek en dapper leeuwenpak. als dat me helemaal omsluit voel ik me meer op m’n gemak. vaak verlang ik hevig naar ‘n derde huid: een huis waarin ik wonen kan…

de mens een echo in diepte, in leegte kaatst klank en weer kaatst trilling buigt vervormt verstomd…

woordjes zonder vervorming in voortreffelijk nederlands nu ben je een verbaal wonder je hebt zo lang op school gezeten dat je opgebouwde kennis leraren doet verbleken hoe speel je dat toch klaar met al die loze dwaze streken ik herken je moeder en mijzelf in jou vergeef mij aberraties je bent uitgegroeid tot een waarlijk spontaan uitgebalanceerd mens…

mijn botten kraken onder het verraad van je melaatsheid en ergens in een leeg vertrek vind ik terug wat er van mij nog rest je zag me groot enkel om je eigen verlangen te laten vallen op mijn huid en ik weet dat in jouw wisselzang je slechts rugdekking gaf omwille van je eigen afgestompte ledematen…

Een mens, zo zeggen ze zachtjes, maar ik weet het niet zeker, hoor. Echter, als ik stiekem luister naar alles wat hij zegt, ga ik toch weer twijfelen en lijkt hij bijna echt. Wel van een andere wereld, van een planeet in verre baan. Uit een koud, wreed universum, hier lichtjaren vandaan.…

Ik lees de bijbel in moederstaal vertaald Ik zie in onze zwakten tevens de kracht De hoop wanneer een pasgeborene voor het eerst lacht De warmte van geliefden bij een eerste kus De ontwikkeling lijkt oneindig als alfa en omega in een lus Met alle haat weet ik geen raad Het gebeurt over de hele wereld tot in de eigen straat Vanwaar is de mens…

Onbereikbare mens, lachen we samen? dansen we? in levende cellen de troostende dans.…