Alle inzendingen over jaargetijden

Virgineum decus Niet lam en afgeleefd, maar kroes, en in zijn' kreuken, zo is het loof mij lief, en ‘t groen, der groene beuken, die in de zonne staan en, hagewijs geleed, de nieuwe pracht aandoen nu van hun lentekleed. Hoe zuiver is dat groen, hoe nes, hoe ongenaakt, met vlugge dons bezet,…

witte strepen tuimelen vlokken snijden de lucht en de wolken nijd klitten samen tot het wit tapijt git alomvattend wit getooid met zwart dat contrasteert totdat de zon het heeft ontdooid en alles weer opnieuw onteerd kraaien kreten schor vergeten spreuken in de natte westenwind hongerig in kliek getroept bezeten de naakten worden wit…

Er is wat op komst – ik voel het aan mijn kriebels. De tuin gaat fluiten.…

Met blote, zongebrande benen stapt ze door de zomer naar een roestig bruine winkel voor kousen die glanzen en haar laten dansen ver voorbij midwinternacht. Als de ochtend gloort, groet zij met een zwoele lach de lente, die de liefde in manden vol met zoenen, zoet en zacht als dons voor haar heeft meegebracht.…

zou de lente nog wel weten wat het is om te gaan groeien zou de lente nog wel weten wat het is om te gaan bloeien zouden de vogels nog wel weten wat het is om op te staan willen ze liever blijven liggen of heeft de tijd hun snavel dicht gedaan zou de lente het nog weten of is alles al vergaan is de lente alles vergeten en zal het nooit…

Lente in de lucht die ik ruik vol verse sneeuw die ik krakend laat klinken omdat ik dat ene speciale biertje ga drinken op de nog verlangend kale vlinderstruik Lente in de lucht die ik dans onder bomen die alleen nog maar dromen van het ontluikend in bloesem komen en de onschuldig frisgroene nieuwe kans Lente in de lucht lente in de lucht…

m’n oude hond sjokt aan het lijntje mee wij kennen alle stenen in de straten en ondergaan de lijdensweg gelaten de wilde haren zijn nu heel gedwee de knoppen aan de takken tonen leven er zit een vreemde trilling in de lucht de kille wind nam afscheid met een zucht en vroege vogels kwetteren gedreven m’n metgezel bevrijdt zich van z’n halsband…

loop je even met me mee zegt ze en ik volg haar gedwee het zweet staat in mijn handen een knaapje voor je kleren? vraagt ze ik kan mijn kont niet keren maar zie haar witte tanden ik kom je zo wel halen lacht ze ik blijf wat doelloos dralen en heb mijn hoofd vol lente … ik heb totaal geen klachten weet ze maar ziet mij steeds hier…

‘k Zal mij van te dichten zwichten, zo ‘t mijn hert niet wel en gaat: wie kan rijpe bezen lezen van een tak die droge staat? Laat de lieve wonnenbronne, laat het leutig zonnenvier, laat de verse blommen kommen, laat weerom de lente, alhier! Dan ja, zal ‘k genezen wezen, opstaan en, gespannen fel, of ‘t een klare snare ware, dichten ende…

bolletjes sneeuw hangen te drogen als de regen valt kou is onvermogen omdat kristal geen druppel trouwt om samen neer te vallen te smelten in een plas hoe het was, hangende koppen naast de knoppen in groene lussen van de dood, lente op steenworp afstand toen de maan het morgenrood verscheen de gele zon weer gloeide…

De pottenbakker zoekt de leemsoort uit voor als in de gestoofde zomerdagen de Randstad hier haar rondje Echten doet. Nog is de oven dood, nog lopen kippen op de lege schappen en is daar buiten het dorp een opsomming van niets: schoorvoetend zonlicht, vechten tegen de gure molenwind, nauwelijks gras, niets eens een brink, die dorpen immers…

je hebt je vruchten weer geschonken ik heb ze voor je opgeraapt op een sierlijk schaaltje laten lonken wel zó dat ze niet zijn weggekaapt je hebt je bladeren laten zweven fors heeft de kou roofbouw gepleegd en ik heb stilletjes weggegeven jouw blad - tranend bijeengeveegd en daar sta jij, o trotse boom de winter kleurt je kaalheid maar…

ijzig blaast een koude wind over een sneeuwwit oppervlak tot aan de rand waar water nog deining heeft dankt de eend in stilte het wak…

wat weten jonge dichters van de kou ze zijn nog in de lente van hun leven ik zie het prille dons nog aan ze kleven ze gissen slechts naar wanhoop en berouw hun winter is een heerlijk sleetjerijden een zweven op de gladgeschaafde noren de pijn beperkt tot tintelende oren geen flauw benul van ongeneeslijk lijden toch zullen jonge dichters…

Elke lente opnieuw, trekt de aarde haar mooiste kleren aan. Het frisse groen over velden en weiden. Doet de mensen in hun hart verblijden. De bloeiende bloemen en bomen in duizenden kleuren. Het is sprookjesachtig met al die heerlijke geuren. De mooiste woorden kunnen ons niet vertellen, wat een bloeiende krokus over de lente zegt.…

ik lig languit sneeuw te zijn in sneeuw met in mijn rug de broze adem van de aarde ben overvlokt door kristallijne klanken en keer terug naar mijn begin mijn kern mijn stof ik diep in winter winter diep in mij…

Langzaam verandert de natuur in een palet vol mooie kleuren rood, geel en bruin. De bladeren vallen van de bomen, het zal niet lang meer duren en dan hebben zij een kale kruin. Buiten is het guur en koud, hier binnen is het lekker warm, bij een vuur van knappend hout. Regen en wind geselen de ruiten, ik ben blij dat wij hier binnen zijn…

de ochtend blaast wolkjes terwijl ze zich wakker licht in alle vroegte ze strekt zich uit rekt schaduwen en opent vol verwachting een nieuwe morgen die hongerig de dag verslindt onder een grijze stroming hult de aarde zich in een wit gewaad de straat glijdt glanzend voorbij en donker stert de hemel een sprookjesachtig…

als straks het groen gaat kleuren de lucht wordt grijs en grauw bossen sterk gaan geuren 's morgens is er dauw de dagen worden korter nachten zwart en lang het hout dat ligt, verdort er zo mooi, toch word ik bang een wonderlijke tijd bomen die zich ontkleden er ontstaat een bladtapijt dat ritselt en sterk geurt de zomer is verleden gestorven…

Eerst komt de stilte die wordt overspoeld Door duizenden mensen in een stukje van tijd Dan komt het land, dat word overspoeld Elke dag opnieuw, door zout en voetstappen Elke zomer in een stukje van tijd. Het licht gaat aan, het licht gaat uit Jongens vonden hier hun bruid Door de branding van verlangen Wordt het mooi Zo mooi, het lot gevangen…

Zachtjes wiegen takken Die geen takken zijn Met een scherpe contour Over de muren en de vloer Aaien doen ze en de muur Gloeit er warm van op Een rode gloed glijdt noodgedwongen Op koud gesteente en behang De zonnegloed mag door het raam Maar de kou moet buiten blijven Daar blijft ook de vogelzang En het fluiten naar de wijven Binnen…

winterstilte over witte velden dwaas dwarrelen de vlokken neer een levend wezen ziet men zelden het land heeft zelfs geen heer eenzaamheid is hier bedolven de witte pracht heerst kil wolken zijn de golven wat is de winter stil…

Winter is mooi met eigen pracht Sneeuwwitte dagen sterrijke nacht IJs op het water rijp op de bomen Dooi treed weer in lente is gekomen…

weer, regeert de natuur met harde hand een grijze stroming breekt los in zweepslagen kraakt de glasheldere hemel in scherven vergruist het water tot ze zich schuimend overgeeft waart rond en rond tot de wind zijn adem staakt en nevels oplossen zodat verborgen licht weer openbaart…

Schrale winden, snerpende kou, oostenwind schuurt het vlakke land, rijping op koestige wilgen, glazige lagen op waterschap, landschap in sneeuwjacht, wazige contouren van huizen en kerken, in het vierde jaargetijde, van een echte winter in holland...…

boeiend met je kruidige geuren suisende wind, unieke kleuren bladeren vallen op de straat takken die je achterlaat afscheid van wat is geweest het ontroert me nog het meest dat je bonte kleurenpracht 't gevoel van afscheid verzacht…

De avondgeuren vermengen zich Gekookte aardappelen, gras en de voorjaarswind Het is fris buiten, nog net licht Ik wacht tot de herinnering mij vindt Er ligt een kalmte over deze dag Iets dat mijn ziel tot rusten brengt Toch ook een vreugde in mijn hart Als een kleine vlam dat op meer wacht Oh, ik zou willen dansen, vliegen, zweven En me…

Aarde rust vredig Begroet vol verlangen in Cyclische schoonheid Dauw en Eikels, een Flits licht op als een Gier de hemel splijt Hagel korrelt neer Illustreert het Jaargetijde Krachtig Lucht drukt zich Majestueus uit in een Najaarsstorm Onweer Plenst wolken leeg Regen kletst gestadig in de Schemering Tintelingen brengen Uitdrukkelijke…

De stilte is breekbaar, is voelbaar dichtbij Hij is nu echt rond me is nu in mij Geen woorden geen wind geen geluid Alleen de vraag die ik steeds stel Is het boek uit? De mist in het bos, maakt me eenzaam De stilte maakt me bang Het water staat stil, het donker is pril De mist in m’n hoofd trekt niet op Alleen op de wereld een bank onder…

de zon kleurde oranje bij het zien van zand en zee het warme strand waarop ik loop met de zon in mijn gezicht loop ik van de boulevard af de zee in naast mij vliegt een vlinder die verdwijnt onder een golf met de geur van zand en zee onder mijn neus zwem ik die mooie oranje zon tegemoet…