Alle inzendingen over eenzaamheid

Moe van al het vechten, geen zin meer in mijn werk, Geen zin meer in mijn huis. Moe van al het zoeken naar begrip en liefde Heeft het nog wel zin? Heb ik nog zin? Waarin? Ik ben moe.... Mijn liefde hoopt zich op, verandert lanzaam in verdriet. Ik voel me eenzaam en verlaten en niemand die het ziet. Het leven is een molen en ik zit…

eenzaam alleen niemand om je heen liefde ken je niet geen mens die ziet dat je lijdt niemand die jouw leven benijdt eenzaam zonder eten het lijkt wel of niemand van je wil weten eenzaam op zoek naar wat licht in je leven naar iemand die jou zijn liefde wil geven…

Daar stond een man op het plein midden in de drukte stil te staan met verschrompelde schoenen verfomfaaide jas en warrig zilverkleurig haar en ook een broek met versleten riem op half acht of negen niemand op hem wachtend kijkend met vermoeide ogen naar een blauw briefje op de grond alsof het een boodschap kon bevatten die hem zou meenemen…

ik sterf in een wereld die niet de mijne is ik staar naar een tijd die zwijgend vervaagt ik kreun om een onrust die mij verwart ik verdrink in een put zonder echo mijn lichaam siddert naar eenzaamheid tussen de sterren en de maan mijn ogen trillen naar stilte tussen de zon en de zee mijn mens-zijn huilt om een herfstgekleurd waanidee…

Als je ziel zichzelf verkoopt een autonome handel, je kijkend naar je eigen fort langzaam een ruïne wordt Als een origami donkergrijs je beeld vervouwt, je dodelijk verveeld huilend van je moeder steelt Allergisch voor je schaduw, maar verslaafd aan de zon badend in het zweet ontsnapt een laatste kreet: Help, help, Ik ben geen junk…

De nacht wordt steeds groter in mijn hart mijn ogen worden steeds zwaarder nevel daalt over de resten van wenende dagen zwarte schaduwen overvallen mijn lege vragen ik loop doelloos rond in volstrekte kou en adem een pijn in zo blind en zo grauw ik zwijg een eeuwig zwerven de dag gaat langzaam sterven…

Schrijven is meestal de heler van de pijnen in mijn hoofd Alsof de inkt in het papier het vuur van de vijand dooft Ook dit verdriet heb ik al gegoten in mooie woorden en rijmende zinnen maar dichten heeft zijn kracht verloren Het bloedt nog steeds hier diep vanbinnen Ik wil alleen maar een beetje warmte Iemand die mijn tranen kust Iemand…

Mijn ogen houden van diepe meren Sprekende spiegels zonder geluid Mijn handen zoeken naar lichte veren Dansend over mijn huid Mijn ziel zoekt naar stille rust Een plek om opnieuw intens te verlangen Mijn mond wil iemand die haar kust Iemand om haar woorden te vangen En ik? Ik wil gewoon.. iemand waarin ik een stukje mij herken Iemand die…

op de bühne in het groot voor de massa als de dood presenteer je eenzaam levenslied angst voor buiten niemand die je ziet in de schaduw van verlangen twijfels naar verloren tijd de wil blijft altijd hangen op zoek naar ziel en zaligheid…

Een avondwandeling door het bos vogelgeluiden verbreken de stilte voetstappen gedempt door het mos trillend van emoties en kilte…

De wind geselt mijn wangen Het rood vloekt met het groen De regen maakt me half blind, sijpelt langzaam in mijn schoen Maar ik moet door geen tijd voor rust dus ga ik door gedreven door lust De hemel in de verte, prachtig blauw en open Dat sterkt mij in mijn wil Helpt me verder te lopen Het is stil rond mij op straat, ik lijk de enige…

Lig in bed m’n ogen dicht Als altijd zie ik je gezicht Half vier, ik weet wat wacht Het wordt weer een lange nacht Zoveel wat ik nog zeggen wil Maar naast me is het schreewend stil Half vijf, het blijft maar malen Je blijft maar door m’n hersens dwalen Teveel gedachten in m’n kop Kom, steek nog maar een peukje op Half zes, ik zie je staan…

De deur zwenkt het duister tegemoet, waar haar hond leven in de stilte brengt De schakelaar brengt ontbijtresten van de ochtend in het licht Haar gevoel haakt naar zelfmedelijden, de partner die ze wil het kind dat uit zal blijven Het antwoordapparaat ratelt relatieproblemen, zij drukt op stop en nestelt zich tevreden…

als het nacht is en bijna volle maan tijdens zo’n warme zomer als deze en als je stil bent als je heel stil bent en alle mensen in je buurt zijn ook heel stil als je alleen maar het ruisen van de bomen hoort of heel ver weg het blaffen van een hond kan ontwaren of als je het verwaaide geluid van een kerkklok alleen maar kan vermoeden en nóg…

ik luister hoe de stilte oorverdovende vormen aanneemt hoe ruwe wind schuurt langs schelpen ik krimp ineen fluitende, snerpende tonen dringen dieper in mij dan ikzelf ben ik zoek in de leegte van mijn ziel hoor verre klanken van jouw stem beelden van jouw ogen zweven rondom mijn zijn is zonder houvast ik besta en…

De zomer haast voorbij Nog een laatste dagje vrij Camera en honden mee Wij gaan lekker naar de zee Eenmaal bij het strand gekomen Begint de regen flink te stromen Snel een winkel opgezocht Wat plastic regengoed gekocht Tot aan ons nek toe ingeregen Kunnen we er wel tegen Inmiddels neemt de wind flink aan Echt een dagje om naar zee te…

De muur is hard ik ben verdrietig en alleen hier sta ik aan de andere kant van leven achter een glazen deur gevangen maar weerspiegelt niet trek me door deze spiegel heen is al wat ik verlang dat je wakker wordt en ziet: mijn beeld is het mooiste dat je me kunt geven…

Na 18 maanden doet het nog steeds pijn Kon ik maar even bij je zijn Je wilde dat ik door zou gaan Anders maakte ik er een einde aan Maar ik leef nog steeds in het verleden De dingen die we samen deden Staan me nog helder voor de geest Soms mis ik dat nog wel ’t meest Gewoon samen wat kleren kopen Of even met de hond gaan lopen Zomaar wat…

Ik kijk je heel lang in je ogen en word weer even meegezogen Mensen vinden die foto naar getekend gezicht en zonder haar Maar voor mij geld de gedachte dat je voor ‘t eerst weer lachte Toen ik die foto heb genomen wisten we dat het goed zou komen De chemo werd je haast fataal 't middel erger dan de kwaal Maar je was een echte vechter…

Het zijn niet alleen dromen die het gebrokene helen in je gedachten gestrand: vlucht weg uit die nevels en reik me je hand Er is een binnenkomen in dit teder strelen een fluisterende wind: je bent weer thuis herinner een spelend kind Er is nog aarde in dit zwijgend dal dus luister nog even binnen is het warm hier huist nog leven…

ik weet je zon niet meer te schijnen voel je zo verdwijnen waar jij straalde is het stil alsof de tijd me niet meer wil de weg is leeg, waar jij ooit bent geweest spant een hemel vol verlaten die laatste kus was stout, de bank werd koud waar wij op zaten je nam mijn liefde maar vergat de stem die zei van je te houden je zag…

soms zou je even willen huilen je voelt dan zoveel pijn je wil dan ergens schuilen en warm geborgen zijn soms zou je even willen huilen maar dat lukt je niet dat komt van al die jaren dat je hebt gevochten tegen je verdriet soms zou je even willen huilen ook al is de kans nog zo klein wat niet is dat kan nog komen maar het lijkt je wel…

alleen gezeten in een bootje op de zee helemaal verlaten wat moet ik er toch mee? de duisternis valt in dobberend op golven val ik maar niet in slaap onder eenzaamheid bedolven…

Mijn handen beven als ik aan je denk Mijn lichaam rilt bij de gedachten die ik krijg Het is zo koud hier zonder jou De zon verzwolgen, zwarte hemel Geen liedjes van de vogels meer De bloemen verliezen ineens hun geur De schilderijen aan mijn muren grijs Ze zijn beroofd van elke kleur En zittend op mijn blauwe bank Mijn blik dwalend over het…

Treurwilg die dor je bladeren laat hangen in een gure najaarsstorm de regen kletst je op de wangen zo grauw gerimpeld ouderdom speelt je nu parten doet je wankelen op je stam die stukgereten steunt van binnen op je wortels, maar je kan die woeste windvlaag niet verdragen die je gierend in de haren vliegt en niet meer lost, je snakt naar…

ik besta uit anderen wat zij van mij hebben gemaakt stilletjes komt de pijn en ik laat ze maar begaan ik word gewurgd door mijn bestaan en wanneer ik morgen heen zou gaan laat dan niemand om me treuren want ik leef in grauwe kleuren de wereld draait gewoon wel verder ik ga op zoek naar een bevrijdende herder bij hem vind ik een begrijpende…

Ik lijk naamloos, onbekend en onbemind geboren om te sterven,een waardeloos kind mijn leven lang al achtervolgt mij het leed zonder bekentenis van wie mij het aandeed Wanneer ik willoos mijzelf in de spiegel bekijk dan wens ik mijzelf zo vaak in het dodenrijk mijn leven is niets dan ellende en verdriet waarom is er niemand die mij hoort en…

De professor is moe, beste studenten, De lapjes op zijn elleboog die tijdskringen maskeerden laten zijn jasje in de steek en de pauzes in zijn woorden, zowat een sigaretje lang, verraden hem de leegte waarin hij straks belandt als hij het treuzelende minirokje de aula buitenjaagt. Hij heeft genoeg van verlegen lippen en van liefde…

Ik huil mijn leven lang zonder tranen en zoek een eenzame weg om door dit doolhof te geraken Telkens vind ik een kleine opening en wil ik gehaast de aarde raken De hemel regent dan blije dagen meer dan ik kan verdragen Maar dan verdwijn ik weer in het klaaglijk geluid van de regenzang en word met elke druppel oh zo bang Ik wil rennen door…

minuten kruipen moeizaam vooruit urenlang lig ik te wachten grijpend naar seconden ze vertellen me een traag verhaal de tijd tikt voort zonder stoppen zonder troost langzaam vallen m'n ogen dicht een schemering zonder licht een geruisloos gaan voorbij de rand van vandaag een binnenglippen van een zacht huilen een droom om in te schuilen…