Alle inzendingen over eenzaamheid

donker smaakt een beetje koud - fris – maar aangenaam donker smaakt een beetje wanhoop - pijn – maar vol gevoel donker is alleen een gedachte…

Wanneer is eenzaamheid geboren, is er iemand die dat weet? Wanneer voelt 'n mens zich zo verloren, dat hij denkt, dat iedereen 'm vergeet? Eenzaam zijn, is 't ergste wat er is, te weten dat er niemand op je wacht we zijn teveel op onzelf gericht, vergeten soms aan anderen te denken. Kan geen kwaad toch, om je aandacht ook aan de "eenzamen…

Ommuurd door een leegte wakker worden zonder slapen gedachten zonder tekst een douche vol tranen, zout zonder eten enkel honger naar jou, onverschillige dagen ondergedompeld in een bad verdriet met zelfbeklag, Ik ben moe van je lief te hebben jouw engel gebiedt me te herleven in je vriendschap, die als een zachte deken mijn eenzame ik…

Laat ik mezelf tenminste nu bedriegen met illusies, dan merk ik de leegte van m'n leven niet. Zo vele keren ben ik zo dichtbij geweest. En hoe verlamd, hoe schuchter was ik, waarom hield ik m'n lippen op elkaar terwijl mijn lege leven in mij weende en mijn begeerte zwarte kleren droeg. Zo vele keren zo dichtbij te zijn geweest, bij de…

ik ken je niet waarom zeg je niets wie ben je verhuld in golven van geluid in waaiers van licht wie ben je misschien wil je de woorden niet spreken de beelden niet tonen schuil je of ben je in stilte hoorbaar in duisternis zichtbaar wie ben jij? schuil je of herken ik de woorden niet de beelden niet ik hoor niets…

Karma Ieder mens, heeft zijn lot, Al ga ik er zachtjes aan kapot. Mijn karma zal ik dragen in eenzaamheid. Niet meer om liefde vragen, Weten, er komt een andere tijd. Liefde kan ik geven, Zonder te ontvangen. Mijn best doen in dit leven En niets meer verlangen. Volharden, al doet het mij pijn. De beloning hierna, Zal een leven…

hij zocht naar woorden en de zin van het bestaan tussen de regels van zijn leven tussen de vreugde en een traan hij zocht naar boeken en de man op wie hij leek tussen de namen van zijn helden tussen de dagen van de week hij zocht naar waarheid en de kern van zijn verdriet tussen de harten van geliefden tussen de leugens die men ziet…

Verbannen en vergeten tussen ijskristallen muren Vertwijfeld warmend aan gedoofde vuren Broos, toch onbreekbaar ...dit bevroren hart Hoop, neemt afscheid ...als de nacht verstard…

Hóóg boven mensen en hun klein bestaan Zweeft er een vlucht breed-vleugelige accoorden, Dat zijn mijn boden, mijn getrouwe woorden, Die mijn vèr Lief vertroosting brengen gaan. Vrees niet! de mensen zullen 't niet verstaan, Schoon zij het groot geruis der vleug'len hoorden, Mensen zijn klein, hóóg is der Lied'ren baan, Zij kunnen hen niet…

Ik staar omhoog en zoek naar jou in het zwarte van de nacht. Ik stel me voor dat jij daar bent en gewoon tegen mij lacht. Ik zie je niet, ik hoor je niet, maar doordat ik je zo mis. Ben ik van het feit doordrongen, dat daar boven mij iets is. Ik sluit mijn ogen en beleef een intensief moment. Ik weet gewoon, ik voel gewoon, dat jij dicht bij mij…

Toe laat me weten waar je bent. Ik mis je zo. Ze zeggen weleens alles went, maar dat is niet zo. Ik zal nooit wennen aan de eenzaamheid. Zo zonder jou ben ik de weg echt goed kwijt...…

bang om mezelf te zijn en om me te geven misschien ben ik eigenlijk bang om te leven bang om alleen te zijn en om me te binden misschien ben ik eigenlijk bang om mezelf te vinden…

Ik kan geen postzegels verzamelen ik kan geen vrouwenfoto's verzamelen ik kan geen amourettes kollektioneren en geen wijsheid ik kan niets meer ik kan niets meer Waarom doof ik de lamp niet en ga ik niet te bed Ik wil beproeven naakt te zijn bloot wie weet wel gevroren purper…

Liefdesland waar ben je ook al weer Oost west ben ik al geweest Maar heb je grenzen niet gevonden Toch zie ik soms je bergtoppen Maar de wolken blijven ze In mysterie verorberen In het zuiden heb ik gezocht Maar in het heetst van de strijd Zoek je toch weer de zee van genegenheid Noord was mooi en wit In alle sereniteit Heb ik je…

Wachten op iemand die aan zal bellen. De avond rond beloven. Blijven geloven, ook als er niemand komt. Luisteren naar geluiden die vervagen, de wind, de verten diep in huis. Eenzaam zijn en traag, wanneer het donker komt, de schaduwen ervaren. Namen noemen en tegen muren praten, urenlang zichzelf verlaten. Een stoel verplaatsen in…

Wij gingen op zoek naar een haven, maar die vonden wij niet. Dus restte ons niets dan de golven, die wij maar amper zagen. Soms een wazig eiland aan de einder, een albatros of twee, een vis die zich verhief, de drift en het kompas, was alles wat er was. En soms misschien Cythère, een paradijs voor wie bejaard is, een lustoord voor wie…

Opgesloten tussen metershoge muren Bang voor wat daarbuiten is Eindeloos piekeren en zich afvragen wat ze op de aardbol doet Verder bouwen aan die muren Steen na steen tot ze naar adem snakken moet…

Fel wou, niet mocht, niet kon, toch moest hij 't uiten, * Midas' barbier, Midas' beschaamd verdriet: Hij groef een afgrond ver van 't stadsgebied, En borg 't geheim onder een berg van kluiten. En gluips kroop uit de duisternis naar buiten 'T bedrijvig knikkend, gniff'lend, gich'lend riet, Dat aan blij boodschappende wind verried, '…

zoals in alle nachten wanneer ik naar jou verlang voel ik me eenzaam en alleen gevangen in mijn eigen ban zoals in alle nachten kruipen uren traag voorbij alleen de gedachte aan jou maakt me even gelukkig en blij zoals in alle nachten wanneer de slaap niet komt huil ik zachtjes en niemand die mij troosten kan of me in de armen sluit…

Waarom praten we niet Waarom zie je me niet Waarom kan je me niet meer kussen Waarom strelen je handen me niet meer Waarom voel je niets als ik je aanraak Is de liefde dan over Zeg het me dan Zeg me dat je me nog graag ziet verlang zo naar jou Maar jij bent een steen, en wil mijn liefde niet Laat me dan toch gaan Dat wil je ook niet…

ik keek je na je blik verdween in vele ogen ik riep je naam ruggen bleven blind hoofden stil gebogen ik mocht je schimmig kussen tot de wellust kwam dan ging je weer je eigen gang ik vrijde met je schaduw tot het licht onze naaktheid bedekte en de zon liefde scheen ik zocht je en wachtte verloren jaren, ongezien ben je er…

Mag ik jou iets vragen Iets wat ik nu niet zomaar kan Zou je dat dan doen Voor een hele vreemde man Zou je je laten leiden Zomaar op je gevoel En zou je dat bezuren Als het niet is als bedoeld Heb je dan nog wel vertrouwen In wat dan ook voor man Dus wil ik je iets vragen Wat ik zelf niet zomaar kan...…

Lange schaduwen worden korter en veranderen in mensen Die je groeten in het voorbijgaan De lange gangen zijn leeg maar worden langzaam weer lichter Je weet dat de rest van de wereld nog slaapt als je de eerste zonnestralen in je ogen vangt Glimmend en half gesloten van de slaap zien je ogen de wereld ontwaken Schaduwen vervagen in het zonlicht…

werd alweer een witte winter halverwege de maand december kriebels kropen stuwden mij naar huis maar waar woon ik en waar is mijn thuis zwervend zoekend mijn haard daarginder werd kou tastbaar zeker niet minder kocht onderweg krans en kerstkaart laatste voor een hechte verre vriend eenmaal gepost voelde ik warmte herinner plots huis voor…

De momenten van simpel geluk te tellen op één vingerloze hand Slaaploze droom levende nachtmerrie ondermijnt het gezonde verstand Opnieuw begonnen het grijze verleden De schepen nog altijd in brand...…

tussen rook en drank hingen je ogen ze staarden stom gevangen in een masker onvermogen handen legden passie bloot van asbak en het glas op tafel verlangen broeide in een lege schoot ballonnen knalden als verloren woorden opgeblazen lucht die niemand hoorde verveling zuchtte ook dit feestje dood…

elke dag maak ik een krasje in m'n ziel een kleintje maar daar niet van maar tergend langzaam elke dag maak ik een krasje in me eentje maar daar niet van maar elke dag vloeien twee helrode druppels bloed weg en als m'n ziel ooit volgekrast wordt - ja ik heb een ziel eentje maar - zal ik uitgebloed zijn en tergend langzaam sterven…

wanneer ik op een stille avond weer aan je denk - langzaam word ik moe - wil ik je iets vertellen ik heb je tranen nog je tranen en je brieven en de boodschap die achter je woorden schuilt het is alleen niet meer of minder dan een illusie - langzaam word ik moe - ik voel een traan vallen heel stil…

halfvolle glazen, lege schaaltjes dwalend door het huis vind ik de weg in m'n leven een oranje gloed van zonnestralen dromend van de toekomst het verleden verwensend en naïef blijvend vond ik de weg in m'n leven verblind door blauwgrijze nevels vind ik de weg in m'n leven terugkijkend en me oud voelend sommige mensen noemen dit een depressie…

een rauwe schreeuw breekt de prille nacht in stukken en ik schrik op uit vergeten mijmeringen een besef dat dit moet zijn wat anderen leven noemen dat dit - wat het ook is - van mij is en dat dit mij heeft wakkergemaakt uit een ver verleden…