Alle inzendingen over algemeen

'bizar' is weer uit het is nu 'oprecht' voor zolang het duurt net wat u zegt dat boek is 'wreed' die film is 'vet' of zijn die woorden er alweer uitgezet de stopwoordjes ze komen en ze gaan soms blijven ze even en soms wat langer bestaan ik hou het niet meer bij en gebruik mijn eigen taal hopelijk wordt die begrepen door iedereen…

neanderthalers waren heus niet dom veel hedendaagse mensen zijn veel stommer want hun gedachten zijn vaak krommer de weg der evolutie is heel krom dus zelfreflectie is wel op z’n plaats veel hedendaags gedoe is ondermaats…

Een heel gelukkig nieuwjaar Met veel goede wensen Voor een wereld, mooi en leefbaar Een heel gelukkig nieuwjaar Met liefde en zorg voor elkaar En respect voor alle mensen Een heel gelukkig nieuwjaar Met veel goede wensen…

de zon die heel graag schijnt hoeft nergens over na te denken haar taak is om de aarde licht en warmte te schenken de maan is niet steeds bezig met alle volgende nachten of hij dan ook mag schijnen zal hij af moeten wachten soms zijn er donkere wolken maar die verdwijnen ook een keer dan is de lucht weer opgeklaard en zijn er geen…

'Ik hoor begijnen in het engelenkoor Maar 't vreet aan me, ik kwijn diep weg van binnen Met filistijnen valt niets te beginnen Hamas en Israël staan er slecht voor! Ik geloof niet meer in jullie wereldvrede Er is dan wel contact der continenten Maar 'k zie slechts vluchtelingenkampementen!' Zei God die zich ook schaamt voor zulk een…

je ligt nog in je bed op een vroege middag in het heden er is nog geen sprake van vertrek een aankomst is niet bepaald twee mensen weten niet van elkaar ook niet voor het leven het potlood beschrijft niets ook geen huidige toestand kou en warmte zijn hellend vlak het heelal dijt uit je bestemming ligt nog niet op een verafgelegen…

Een dichtend mens, beroeps of amateur, maakt fouten, faalt, kan woord voor zin verdwalen, maar laat het resultaat verlichtend stralen hij schrapt en schaaft en opent elke deur en nu, het einde van het jaar in zicht, denkbeeldigt met zijn pen het woord en dicht hij schuilt heel soms in verzen van beton onneembaar fort voorkomt dat men hem…

Soms grijp ik terug op dingen van de dag en als ik ze aaneenrijg tot een week een terugblik op wat schijnbaar helder leek zie ik betekenis in wat ik zag Al schrijvend gaf ik dit jaar commentaar een review met twee sterren, een recensie mis ik de aandrang, voel ik geen urgentie? ach, soms heb ik geen tijd, da's al te waar Het jaar…

hoe je stilte kan horen over besneeuwde heuvels en kan ruiken, proeven op bevroren lippen waarom ruis verdwijnt gestapeld onder dikke lagen langzaam bedolven als herinneringen aan iets als versteende tijd…

om wijze raad te kunnen geven moet je eigenlijk twee keer leven…

de buizerd is uit haar nest gevlogen en spiedt het herfstig tafereeltje af van de bezoekers aan een oud graf die door de welvaart waren bedrogen ​​​​​​ze stonden allemaal achterelkaar wachtend tot ze de tekst konden lezen zijn daden waren uitvoerig geprezen in zijn leven zag hij geen enkel gevaar een mooie stenen vogel had hij gemaakt…

lees de kranten kijk op de T.V. volg de sociale media en constateer dat de mens niet is verheven slechts een uniek dier krijgt ook jonkies puppy’s en baby’s beleeft daaraan plezier maar lees de kranten beleef de oorlog op T.V. en in de sociale media en besef de mens is nog steeds een dier en soms zelfs een beest een gegeven wat er…

hoe nu een flauw blauwig licht slanke silhouetten van dennenbomen hard aftekenen en zwart het geluid van knarsen van sneeuw onder laarzen geknak van fijne takken en hoe een smalle straal uit pakijs ontsnapt er was het kraken van borstbeen en hoe ze één voor één je oude ribben braken ritmisch regelmatig het reflecteren van zwaailichten…

middels dit gedicht daag ik tot de degens vergankelijkheid onverricht de ontgoocheling van het leven en ik eis (!) haar gezwicht zowaar ik hier sta gehuld in zwavelsterrenlicht…

op het plein van de gekoppelde liefde stort gietijzer geklodderd ineen alleen, als een bulldozer eenzaam op het strand weg, murw, uit zee gebrand vormt zijn stalen muur de golven van het zand dichtend in het bos de boulevard van het zijn ligt bedekt onder mos schoon is die schijn mijn schaduw wees alles wees iedereen een lantaarnpaal…

De holle weg weerklonk haar woorden, over wat goed brood is en over echte liefde Toen zei ze: 'Zelfs als de passie weg is, blijft de liefde' De twijgen begonnen wild te schudden Ze zei iets over samen wandelen, over samen eten prepareren, en ook iets over wijn Ze klonk verward Dat dacht ik althans Iets over als alles wegvalt…

laat je los, ga voorbij net als eerder weet te overzien, gemak jezelf keer om en deel alle twijfel laat je bevloeien met twinkelend water laat je verwaaien om lichter te zijn dan lucht en wolken keer terug naar de handpalm van het kind reis door een vergeelde atlas of herken hen die niemand meer kent ontleed de som der delen maar wacht…

de bootsman leest de reis van de golven het logboek dat al een poosje bij hem ligt de wilde vaart kreeg een ander gezicht toen hij door complimenten werd bedolven zijn verweerde gezicht sprak met het water dat vele jachten in haar schoot achterliet al werd hij mistroostig toen zij hem verried en hij de klos was in haar groots theater…

Men weet het niet maar het werkt wel door Wat bedoel je nou gemankeerde digibeet?…

er staat het een en ander op de rol nog onbeschreven maar aan te vangen naar behoefte voorlopig is het stil op de onwetende plek straks weten we wat we destijds niet wisten uit ons geheugen door gebrek aan herinnering gekookt in zwijgwater zoals een nog te gebeuren verhaal…

onder dik ijs heerst geen wind geen geur. geen kleur. enkel uitgevaagd pallet van pastel als herinnerd. hoe er vissen zijn traag zwijmelen als verstild. ze doorzichtig zijn als nat papier en water haast vaste vloeistof is geworden. planten hun adem stokken. hoe de lucht tussen ons bevroor en ook de woorden tussen onze monden.…

Ik hoor de echo van het heden Die mij vertelt wat ik nu moet doen Maar ik zie ook een schaduw naar het verleden Die mij herinnert aan wat ik heb gedaan De echo is luid en duidelijk Hij geeft me richting en kracht Maar de schaduw is zacht en vaag Hij maakt me soms angstig en zwak De echo en de schaduw zijn beide deel van mij Ze vormen mijn identiteit…

Tienduizend jaar is overdreven... maar laat ik toch een indruk geven niet Nederland, maar Lage Landen bij storm en vloed bij eb, als 't giet en waterwegen in 't verschiet en o, vergeet de geuzen niet zij waren, nog voor Tromp en Ruyter Barentsz, Hein en Bontekoe Europa's vrachtvaarders in botters langs Skagerak en Kattegat voer men,…

Nieuwsgierigheid is een vonk Die brandt in ons hart Het drijft ons om te vragen En te zoeken naar de waarheid Maar soms wordt het gezien Als een daad van rebellie Een teken van ongehoorzaamheid En een bedreiging voor de orde Want wie durft te twijfelen Aan de regels en de macht Die stelt zichzelf in gevaar En wordt onderdrukt met kracht…

De wekker wordt wakker en piept mij uit mijn droom er sluipt een piepkuiken door mijn living-room Ik bel de huisbaas hij geeft niet thuis en vraagt of ik na de piep wil inspreken nee, dat wil ik niet Ik stap op tramlijn 3 buiten mijn eigen incheck piep tel ik nog zevenenveertig in- en uitcheck piepen Een vrachtwagen rijdt achteruit…

en zij samen grijs geworden zaten samen op een bank en keken naar hun zee hun lucht was zilverblauw zilvergrijs glinsterden hun golven…

een vrouw een man oud en oud zaten op een bank en keken naar de zee en hij zag en zij zag dat hun zee weer de zee geworden was…

Ik zal gaan O met genoegen zal ik gaan met diepe vreugde en trompetgeschal ik zal gaan Als jij roept zal ik gaan mijn werk mijn eten en mijn handen zal ik laten staan als jij roept zal ik gaan Als jij roept in de morgen in de middag in de avond in mijn dromen in mijn waken als jij roept zal ik gaan Ik zal gaan al breken…

Hang niet met je hoofd in het verleden Maar hou hem vast, hier in het heden…

telkens als ik baanbreek en zwaarwegend aanwezig ben weifel ik willens en wetens zonder weerga wederkerend op het gebaande pad maar als ik wegen baan weegt niets op tegen het weven van mijn dwarse draden…