Alle inzendingen over algemeen

is de waarheid een leugen of is de leugen waar is winnen soms verlies en is verlies dan leefbaar is eerlijkheid stiekem of is stiekem oprecht is het beter te zwijgen of beter dat je iets zegt is geloven zeker weten of is zeker weten een geloof is een denker nooit een doener of is een doener ook filosoof als iets niet is wat…

is de waarheid een leugen of is de leugen waar is winnen soms verlies en is verlies dan leefbaar is eerlijkheid stiekem of is stiekem oprecht is het beter te zwijgen of beter dat je iets zegt is geloven zeker weten of is zeker weten een geloof is een denker nooit een doener of is een doener ook filosoof als iets niet is wat…

de merel die fluit op het huis is veel meer dan het huis de merel wereld het huis hok…

Accepteren moet je leren Dat gaat niet vanzelf Het is beter dan te zwemmen tegen de stroming in Waar jij niet doorheen komt Jij duur voor moet betalen Geen winst uit zal behalen Dus leer te "accepteren" Ook al is het moeilijk om te "leren"…

ze zou vrij willen zijn als een vogel in de lucht haar problemen willen bekijken in vogelvlucht ze zou niet meer gevangen willen zijn in haar gedachten niet meer alles willen doen wat ze van haar verwachten ze zou zichzelf willen leren tevreden te zijn met alles wat er is niet meer te verlangen naar datgene wat ze mist ze zou…

[escapistische sensualiteit tijdens een lockdown] 1. “ontmasker mij, mijn lief, en geef jouw afstand prijs besmet mij met jouw lusten en ga mijn vlees te lijf.“ 2. haar lippen lijnden zich afgetekend uit in het linnen: er stulpte een tententuin van tongen om haar heen. 3. “won’t you be my number twenty?“ 4. “wel, dearie…

De jongste is de slechtste generatie Lawaaiger dan Gen Z is Gen Next Ze weten niets en denken niet relaxt Ontberen elke vorm van concentratie Waarom dat altijd moeten willen praten En kletsen, 't liefste door elkander heen Ze zien in luisteren geen gat, geen been Geen moeder helpt en juf zal ook niet baten Hun selfmade ego wordt hun…

Ik wil zweven op de wind Gewiegd worden als een klein kind Ontwaken in een bedje van satijn Was ik maar heel eventjes nog klein Maar ik ben al heel lang groot en volwassen Maar voor eventjes zou het mij best passen Even vrij van pijn en zorgen Zullen wij afspreken voor morgen?…

ach meisje wees niet zo bedroefd er is nog zoveel om van te houden de bloemen met hun mooie kleuren een vogel die het hoogste lied zingt een vlindertje dat vrolijk dartelt de zonnestralen die verwarmen de wolken die hun verhaal vertellen de sneeuw die op de takken ligt de muziek die blij maakt en ontroert de schilderijen…

ze zeggen dat de dag eindigt bij het lage licht dat je verdwijnt in de radius van de nacht en uiteindelijk weer opduikt bij beter zicht maar ze zeggen zoveel dat loopgraven zullen dichtgroeien bijvoorbeeld en dat het gedicht bij verbeelding begint…

achter het schuttend scherm van haag en struik en boom en bloem en geurend gras weet ik in de brakgekapte dolgedraaide tuindergrond tussen hok en stal en pergola mijn wouden donker diep mijn zonbeschenen hoogtevlakten…

Ik ben soms een beetje blij Dat ben ik Niet jij Ik vind dat heerlijk Eerlijk Lekker mezelf bezig houden Lekker mezelf vertrouwen Op me eigen kan ik zeker bouwen…

ik wil de zon begroeten en in de wolken leven met de regen dansen en de maan een kusje geven ik wil zingen in de sneeuw en stoeien met de wind zeilen op het ijs tot ik een ijsbeer vind ik wil duiken in de zee en springen in het dal glijden van een berg en niet bang zijn dat ik val ik wil luchtkastelen bouwen midden in de nacht vioolspelen…

in de avond fietsen hand in hand onder het zacht zoemen van de dynamo tegen de band. de vrede van het land en de donkere grond liggen om ons. we zijn over paden gekomen die in elkaar overgaan als een net van ongebroken dromen. de avond is ruim en zwoel, je hand knijpt even in de mijne. onze pedalen gaan licht rond. we drijven in een zachte…

wat ooit bijzonder was is verdwenen weggevaagd alsof het nooit heeft bestaan het bijzondere opgeslokt door het alledaagse maar het was er nog wel een glimp schitterde en straalde in diepe duisternis je zei, dat je het ook zo voelde maar vermorzelde het bijzondere smeet de stukjes weg en verdween nu is het weg dat bijzondere…

er was eens een waterdruppel die had het altijd naar zijn zin de anderen vonden dat heel irritant want zij hadden vaak de pest in ik zit maar in zo’n grote wolk mopperde een druppel elke dag en zit alleen maar af te wachten wanneer ik naar beneden mag toen ging het plotseling regenen de druppels vielen uit de wolk ze vlogen alle kanten…

knoop in haar zakdoek  waarom was dat ook alweer nu knoop in haar maag…

er was eens een toverbal die zat in een grote fles er waren er nog meer zeker meer dan zes de fles stond in een winkeltje dat was meestal open de kinderen kwamen er graag toverballen kopen zo’n toverbal kreeg mooie kleuren als je er lang op zoog rood, geel, blauw en groen het was net een regenboog de kinderen verdrongen zich kozen…

gaande in dit koele nevelland geen hoek of kant geen weidsheid geen meerpaal geen anker rondom alleen het witte water rondom alleen mijn eeuwigheid…

Ik wil rode wijn in mijn brede mond het gevoel van de zee aan de Franse kust van aroma en genot ben ik bewust tot aan het bittere eind blijf ik gezond geen virus betreedt mijn uitgemergeld lijf het is enkel de wijn die er komen mag de alcohol stijgt op en bezorgd een lach een enkeling vindt dat ik overdrijf een licht gevoel betreedt mijn…

voetstappen op de weg ze lopen naar de horizon de passen worden groter omdat toen het rennen begon ze rennen naar een wereld hier ergens ver vandaan en kunnen gewoon niet stoppen ze moeten, moeten verder gaan ze rennen verder en weer verder en hebben het ontzettend druk ze zijn alleen maar bezig met hun zoektocht naar geluk ze zien…

ga liggen in het groene groene gras en kijk naar de blauwe lucht en kijk en kijk en voor je het weet val je met een zucht naar boven in de blauwe blauwe lucht…

dit lijf een hoopje nog van maag en darm van vlees en been en brein een arm gebroken in nog warmend gelig gras een buik gespietst op groenbemoste hoogterotsen dit lijf vol pijn dat wacht duldend en alleen als de dieren op de uittocht…

Ik zoen mijn lieve schat in het malse gras, tel vingerlicht de knopjes van haar bloes opnieuw, iedere keer met een andere smoes, vergis me telkens weer, te pas en te onpas Slim open ik nu de vele knopjes, langzaam genietend, één voor één, ik neurie, beweeg in mijn nopjes. Eens open, fleuren…

een vissersboot in zonbeschenen golven zijn netten uitgeslagen in gouden schittering ontvouwt de oude boot zijn jeugdig hart…

Vandaag heb ik het druk Want vandaag is opruimdag Mijn hoofd zit helemaal vol Ik ben totaal van slag Eerst maar het gepieker Over wat er in mijn hoofd zit Ik kan het maar niet laten Gepieker over dat en over dit Heb ik dat wel goed gedaan En kan dit geen kwaad Heb ik niemand gekwetst Gaf ik wel de goede raad Als het piekeren nou zou…

Mijn moeder bezemt in haar oude woning want de restjes van de ruzie moeten eruit ze is druk en bemerkt niet het onkruid dat de buitenmuren ziet als beloning de hal doet ze het liefste aan het begin want daar liggen de meeste problemen niet alles wat er is kan ze wegnemen alleen een paar klappen en slechte zin haar leven moet weer zoals vroeger…

uit een bladknop spartelen een leven lang hangen aan één enkele boom en bij zon en wind en regen of in avondlijke stilte van andere bomen dromen tot de herfststormen komen en dan bevrijd naar de aarde dartelen…

ze loopt op de rand kijkt angstvallig niet in de afgrond voorzichtig stap voor stap krampachtig kijkend naar het moment de depressie diep beneden grijnzend hopend dat ze valt ze wankelt de depressie houdt haar adem in hoopvol loerend maar ze vindt haar evenwicht terug rechtdoor steeds rechtdoor dan voelt ze vaste…

het verdriet verzwijgt wat het niet zeggen kan. het deelt de onmacht op in zweverige tonen, en zie: in de hete olie van de noten danst het lijf, de handen hemelen de aarde op tot het bloemen wolkt en water maakt. ’t wil het niet begrijpen, ’t wil het in zich laten doen wat het verlangt.…