Alle inzendingen over afscheid

ik ken teveel talen en dus herinner ik me je niet mijn plebeïsch bereik mist woorden voor oogvocht en okselgeuren in de deuropening nemen haarverlies en dwangneurose toe vreemd sta ik in het gordijn van deze ontzielde morgen als een blinde heb ik leren spreken van dier tot dier ik leid net bestaan van een open autovenster op de…

Gekreukte lakens Kleren rondslingerend Aanzicht van vergane passie Wee geurend de nacht Smakend in voldaan Ochtend van afscheid Zwijgend vertellen ogen Kijkend vol teder genot Afscheid in een kus Nacht van eindeloos Smakend in zindering Voldaan in vergane passie...…

ik breek ontroerd mijn woorden ga liggen op het avondstrand je okselholte sluit haar rangen neemt bezit van mijn gezang bloemen omkransen de ijle wonde in tweestrijd ga ik heen…

Als de nacht zuchtzacht uit de aarde komt donkere leegte opstijgt uit koude klei het gezang mijner kind'ren verstomd denk dan nog eens aan mij Als de lente in jouw lichaam herleeft als vlijtige liesjes op een rij die jij gezwind en dartel water geeft denk dan nog eens aan mij Als de open haard gezelligheid dicteert het warme 'ons'-gevoel…

Ze kent de band van bij hem horen ze voelt de angst voor zonder hem ze sprak hem net, mist weer zijn stem maar roept: met hem ben ik verloren. Of beter nog: hij kan me binden maar ik wil door nu, zonder touw van zijn mijn man zijn, ik zijn vrouw van het alleen niet kunnen vinden Ze kent de pijn van elke morgen het lege huis, het lege bed…

Waar de kilte huist in zinder wacht ‘n tere Zwarte Vlinder tot hij, uit zijn cocon bevrijd, kan gaan zweven naar de stilte die vervloeit in d’ eeuwigheid en het Koolwitje buigt trillend haar vleugels in verslagen als door de wind gedragen zijn schaduw haar ontstijgt…

'k Mis je zo, je lach, je stem. 't Is zo stil, alsof 'k weer alleen ben. 'k Ben je kwijt, dacht dat 't nooit kon, maar ik ben je kwijt en nu, treur ik erom. 'k Ben je verloren, het kon toch niet, dat 't mij gebeurde, te vers voor verdriet. Ik zoek me verloren, roep je steeds weer, je kunt me niet horen, nooit meer?…

ik draag je naar het water geef je wangen kleur het zout doet pijn vervangen vernevelen tot geur ik draag je naar de bossen geef je longen lucht de zon doet jouw verlangen verpakken in een zucht ik draag je naar de bergen geef je lichaam rust de sneeuw zal langzaam smelten verdampen als je kust ik draag je naar de wolken geef je…

in de stille kamer onder strak gesteven lakens en een sprei van linnengeel je lichaam uitgeput je ogen vaalblauw langs de einder heen staren in de eeuwigheid zachtjes streel ik je gelaat heel even nog een laatste kus want afscheid nadert voorzichtig sluit ik je ogen nu mag je altijd slapen heerlijk dromen…

Al zal ik je nooit meer van mijn leven zien Je gezicht staat op mijn netvlies gebrand. Al zal ik je nooit meer van mijn leven horen Je stem zit voor altijd vast in mijn oren. Al zal ik nooit meer met je kunnen lachen Jouw gevoel voor humor heeft mij ook besmet. Al zal ik nooit meer met je kunnen delen Hoe je schouder aanvoelt zit vast in mijn…

Ik zag je komen in mijn leven. Van ver kwam je aangedenderd over het pad van jouw leven. Je kwam over een kruising met mijn levenspad en we gingen naast elkaar verder. Je sleepte me mee naar de horizon Vol vreugde rende ik met je mee Maar bij de horizon zagen we een einde Het einde van jouw levenspad. Stoppen was niet mogelijk Doordenderen…

Wie belicht nú simpelweg de lelie, lis en roos de boterbloem, de bosframboos de heide, groen en gras de vlinderstruik, het struikgewas Wie bezingt nú simpelweg de vlinder, vlieg en mier de watervlo, de regenpier de lijster, spreeuw en kraai de roepie-roepie, vlaamse gaai Wie omlijst nú simpelweg het wonder, land…

toen ik de groeven in je ogen las, streelde ik de breekbare letters doorheen je grijze haren toen ik de eerste rimpels in je schoot hoorde, leidde je mij met kleine stapjes doorheen je oude verhalen… ik zag je wandelen langs een bewaarde koffer vol gekoesterde dromen ik zag je liefhebben toen de herinneringen aan opa tijdloos…

Wanneer ik sterven zal dan wil ik een eentonig hart omdat god wit is. Wanneer ik sterf eis ik volkomen rechte lijnen en strakke eenvoud van muziek: een blues of Phillip Glass omdat god strak staat in zijn schepping en in mij Maar lees mijn twijfel: een woonboot onder water bladder van verf op hout…

Mijn hand strekt zich in smeken uit voor hij vertwijfeld naast me zinkt mijn blik wordt troebel en verdrinkt moedeloos als ik mijn ogen sluit Het is te laat, je drijft de nevel in nog eenmaal kijk je treurig om woorden steken en ik staar stom vanaf mijn einde naar jouw begin dan slaat de duisternis me blind en zoek ik spartelend…

Onmogelijk kan ik meer gaan voelen Dan ik voor jou heb gedaan Zelfs nu nog heb ik momenten Dat het voelt alsof mijn wereld is vergaan Flarden van momenten Waarin ons gelach de stilte verbreekt Kristalheldere beelden in mijn herinnering Waarin jouw gezicht al het andere verbleekt Al onze gesprekken Die blijven herhalen in mijn hoofd Alles…

ingetogen was jouw leven die eenzame blik staart nog na niet enkel woorden beloftes vervuld jouw liefde naar anderen kwam nooit terug maar zoveel gegeven geraakt in het hart eenzaam dit leven gestorven vannacht…

Ik kan niet meer ik ben helemaal op Zoveel kansen keer op keer maar nu word ik gek in m'n kop! Ik mag mezelf niet gaan verliezen kan niet anders dan dit stoppen Moet echt voor mezelf gaan kiezen zorgen dat m'n hart weer normaal gaat kloppen. Laat me weer vrij zijn en m'n vleugels spreiden Voel me nu zo leeg en klein wil nog meer verdriet…

half verlamd geleden, gestreden lig jij in bed te wachten tot je dood zal gaan waarom jij lief, bijzonder persoon nooit iemand kwaad gedaan onrechtvaardig een mooi woord maar wat heb je eraan soms zeggen woorden minder dan wat in gedachte wordt bedacht maar onuitgesproken in harten blijft bestaan het is moeilijk te bevatten…

Wil jij mij gewoon met rust laten alleen met mijn stille verdriet straks ga ik jou nog haten en dat willen wij allebei niet Ik wil verder met mijn leven pik jij het jouwe gewoon op niet eens lang bij elkaar gebleven maar keihard stootte ik mijn kop Je zit voor altijd op dat ene plekje diep, heel diep in mijn hart heel langzaam wordt…

dwaal als de wind door de laan van het leven omgeven door rozen in jouw laatste reis reik naar licht dat schuilt in het duister zoek naar dromen waar de fluistering breekt en hoor de stilte in het ruisen der wind laat jou leiden op dit bloemenpad door de stem die jou liefde belooft zachtjes bemint de eeuwigheid door…

Je ogen zo vriendelijk Alsof het leven je toelachte Je lach zo mooi Alsof het allemaal nog zo is Tranen die ik niet langer verbergen kan Tranen om alles Tranen in het niets Maar jij blijft lachen Met je ogen zo vriendelijk Alsof het nog zo is... Alsof het leven je toelachte En waar ben ik? Nergens...…

De vermoeide reiziger pakt zijn valiezen Heeft nauwelijks moeite met het kiezen Neemt mee zijn gedachten en zijn geest Laat hier: de herinnering zoals het is geweest.…

ik voelde hoe het landschap mij verliet de aarde zo genadig was me terug te geven aan de ruimte die ik in me had de lucht werd ijler in het ademen van mijn geest handen kenden geen verlangen mijn lichaam voelde hoe ik vroeger was geweest materie loste op in stilte die zacht fluisterde van eeuwigheid aan randen van de tijd ik was…

Je zei al vaak dat je het gevoel had, me kwijt te zijn Maar ik reed alleen weg op de fiets, de zon in Ik reed slechts weg, met mijn lijf en mijn doen Ik keek vaak genoeg in de zon, denkend aan jou Jij verliet mij en liet de deur op een kier staan Deelde alles met anderen en was mij eigelijk al vergeten Zo druk met het delen van…

zomaar een lente-dag nog maar nauw'lijks de winter vaarwel gegroet ontmoette ik haar ademloos het eerste woord door mij gepreveld amper hoorbaar fluisterzacht verdronken in jouw sprankelende waterval van woorden die vertelden over wie jij bent en wat jou raakt een sluimerend begin inspirerend, vol reflectie twee mensen o zo…

De deur schenkt hoop vol tegen beter weten in, verstand slaat op hol, stil, bij elke soepele zwaai overtreft de wil en vallen herinneringen dieper en heter in jezelf waar verdampte tranen buiten niet te zien zullen zijn omdat je `t verdriet altijd al binnen hebt gehad. De kracht vrijgekomen om `t op te sluiten wend je aan om te helpen…

Het ei dat is geboren uit het zand, zal binnenkort weer ten aarde gaan, ik zal het gaan begraven met mijn hand, hoewel ik hem nauwelijks kan weerstaan. Ik heb het gat van het graf al gegraven, en ook de steen is in gedachten al klaar, het is op een kerkhof met mos en raven, waar ik wel meer van mijn fantasie bewaar. Maar in werkelijkheid…

Waarschijnlijk denk je nu, stik toch, bekijk het maar, en je hebt gelijk meis, het is echt helemaal waar. Ik had het je beloofd, zo lang mog'lijk vol te houden, jij zult nu wel weten, daarop niet te kunnen bouwen. Waarschijnlijk denk je nu, donder op, val toch neer, en je hebt gelijk meis, want nu doe ik het alweer. Ik had het je…

Een boom in het gras door jou gekozen om het laatste wat was gebleven van wie je lief was aan het universum terug te geven door de wind te worden meegenomen als een phoenix verrezen uit de as. Vandaag jij - dezelfde boom - hezelfde gras het laatste van wat je was door de wind te worden meegenomen als een phoenix verrezen uit de as.…