Alle inzendingen over emoties

Ik zal onverslaanbaar zijn De regen zal mij niet spoelen Niet deze waanzin wegboenen En de maan kan niet voorkomen dat ik de zwaartekracht weersta Zelfs het vuur zal mij niet branden Ook al brandt mijn passie hard De wind zal mij niet vervoeren Ik houd standvastig vast Aan deze verrukkelijke race Naar de finish van het begin Van tijden waarvan…

hij weet best dat het stom is om vast te houden aan iets wat voorbij is maar hij kan haar niet vergeten al ziet hij haar samen met een ander het doet hem zo’n pijn, hij kan en wil haar gewoon niet vergeten zijn vrienden noemen hem een dwaas maar hij heeft ergens nog hoop oude liefde roest immers niet? ze zal hem zeker gaan missen. want…

Wandelen met jou is het einde weer naar het begin brengen praten over kwaliteit van leven wat zo heerlijk is op een Noordzee strand tijdens een regenachtige zomerdag terwijl wij maar geen afscheid kunnen nemen nog eens terug gaan naar toen we in bomen konden klimmen en zandkastelen maakten we naderen het einde van het verhaal en komen…

Het is nog een streling slechts een fluistering zonder kracht. Het borrelt duwt blijft nu nog zacht. Van binnen uit stuwt het naar boven dat stille geluid dat ze nog niet wil horen . Niet voelen, niet zien, niet stromen, niet bewegen, niet beleven. Zelfs duizend zuchten gaan geen stem geven. Machteloosheid slaat toe niets…

nachten eindeloos lang hart koud als ijs liefkozende woorden die herinneringen zijn geworden er was zoveel mis omdat tranen zouden drogen vanzelf alles weer zou helen want beter tevreden en alleen dan ongelukkig samen liet ik je gaan daarvan kreeg ik geen spijt mijn hart opende zich voor een nieuw begin er woont opnieuw een ander…

Ik ontmoette heel wat mensen tijdens mijn leven een paar van hen heb ik mijn hart gegeven ik kreeg het steeds in stukken terug maar het klopt nog ik bewaar het in een grote doos deze staat ergens in een kast hij staat rustig daar je kunt hem niet pakken hij is te zwaar.…

Ik zit hier alleen in een raamloos kamertje van het uitvaartcentrum met alleen rouwkaarten om me heen van mijn moeder Mijn ene broer verkiest het Vondelpark. Een wandeling in de zon om the day after de Canal Parade even bij te komen. Mijn andere broer verkiest zich te benevelen met drank. Gegrepen door zijn gifdrank ligt hij apathisch…

ze onderwezen mij en openden mijn ogen voor je liefde toen de afspraken waren gemaakt kletsten ze over ons, mijn lief en ze beschuldigden me van iets. ons hart was overvol van geluk maar als men mijn deur passeerde sprak men geen woord meer wat gebeurde er toch? ze hebben mij de weg getoond. ik luisterde en was gewillig. ze hebben me…

Ik wenste mij een steen ik kreeg een diamant wat valt er nog te wensen ik wenste mij het licht wat ik kreeg was een gedicht wat kan ik mij nog meer wensen…

Waar zijn mijn zinnen alles wat blijft om jou te beminnen ik weet dat je bent gegaan op een reis achter de maan waar sterren fel fonkelen je bent nu een stralend hemellichaam en hier op aarde probeer ik jou te zien vanuit mijn raam en terwijl ik de sterren tel om jou te vinden kan ik woorden weer aan het papier binden.…

eindelijk de moed het te vertellen dat ik niet meer van je hou eindelijk de kracht het niet meer uit te stellen eindelijk de kracht en moed verzameld om dat te doen wat nodig was eindelijk de moed verdeeld over mijn hele leven en het had weinig gescheeld of ik had jou het voordeel van de twijfel gegeven maar ik heb de moed niet opgegeven…

De wijzers van de tijd is zij... Bloot, slechts omsluierd in doorschijnend kleed sluit ze de gordijnen en verdwijnt glijdend onder het satijnen avondkleed. Het bed wordt dan gedeeld door 2 paar tranen samen. Zij maakt plaats door ruimte en tijd in 't onbeschrijfelijk geluk, de kamer doof voor't straatlawaai.. En trager, slomer,…

alsof een groep nieuwsgierige toeristen op zoek naar archeologische wetenswaardigheden een deur hadden opengetrokken en dat die deur dan niet de houten deur met de krakende scharnieren van de oude burcht betrof maar jouw slaapkamer terwijl jij bij het vuur van de liefdesdaad overrompeld naakt bevonden of dat in stilte gebogen je handen…

Dit is míjn verre kust. Mijn krakend schip, met altijd stinkend drab in ’t ruim. Koppig bonkend tegen de kaai en van alles wat draaien kan ontdaan. We worden weggesleept. Een korte reis over het IJ brengt ons voorbij de laatste kranen, naar mannen met roest in hun baarden. Zij tekenen met krijt de zwakke plekken. Ik zal het aan mijn…

rond deze dagen begint m'n hart te kraken te kraken van de pijn omdat je niet meer met ons kan zijn je bent er niet meer afgepakt door de heer je bent van het leven beroofd door iemand waar alleen een idioot in gelooft in hem geloven zal ik nooit ik herinner me nog je lach ik weet nog steeds hoe je er uitzag maar je bent er niet…

Kijk! Daar liggen de heimweeheuvels in het verloren land achter de horizon waar wij als kinderen dapper speelden kraaien op molshopen blote billen op papier Zie! Daar grazen nu de wilde paarden vliegen muggen achter dwazen ijverige mieren in de zon koeien die niet passen in de straten Het spijt mij dat ik je toch ben vergeten er…

zee zo oneindig de kuststrook lijkt verdwenen als opgegaan in een nevel het twistend bootje in een eenzame cirkel vaart zo ver van een thuis meeuwen schreeuwen vechten zich een plaats in het bestaan jij roept naar een haven het vuurtorenlicht je zoekt een baken, een zicht waar zijn toch de liedjes de golvende woorden van je…

Wat is dat toch met die geur van de linde die mij ieder jaar weer terugbrengt naar de tijd toen ik klein was en onbezorgd. Alsof ik iets gedronken heb wat ik niet kan beschrijven: iets wat bedwelmt en verrukt, dat euforisch stemt en diep opgeborgen herinneringen doet ontwaken. Ik hoor de stem van mijn moeder en het gezang van verre vogels…

Ik heb verdriet maar mijn tranen zijn droog ze zijn als zand in de woestijn zoveel dat eigenlijk niemand nog ziet hoeveel ik heb verdriet je zult het niet vinden ik heb het ver weggestopt ik draag het in plastic zakken niemand die daar in kijkt mijn verdriet is er gewoon en niemand die nog opkijkt het is er.…

De 1001 woorden waarmee ik gisteren wou beschrijven hoe lief je was op het gras zijn vergeten en verloren gegaan naar het pijnland dat rust in mijn lichaam wat als ik plotseling ga dansen en jij in mijn horizon verdwaalt wat als ik over de zon spring omdat jij zingt over de bomen ik heb een gisteren verloren in zangkunst over dromen…

Wanneer rook ik je bewust, wanneer dronk ik je eerste thee? In welke toestand was ik toen, had ik net voor ‘t eerst gekust, gedanst, geslapen tussen sterke armen? Ik drink je geurig aftreksel, dat teer rood kleurt en snuif je geur, zoet, wee, totdat het me bedwelmt, alsof een deur, een kier, toont wat ik vroeger dee: ik fiets langs…

De groeven in mijn gezicht zijn de littekens van een oude wond van een leven snel en ongezond het duurde maar even maar de weg terug om het leven een andere richting te geven bleek lang en zwaar maar het bracht mij op het punt waar ik leef in vrijheid en van alle dwang ben bevrijd.…

We zijn het plot van de verscheurde brief samen in dezelfde adem van de achterbuurt ik zie je daar nog staan in stilte van het oerland tussen dansende mensen alleen met het besef van het verliefde begin er gaan allerlei deuren open kamers vol wellust en mystiek laten hun meest intieme geheimen zien je hebt het met een lach…

weer te dromen dichtbij het licht rond de oude linden de tierige aarde vinden zo nabij blozen met de slingerrozen rond de open poort in het zomerhuis wonen waar het zorgeloze kind uit een bloeiend hart liedjes schommelt van fijnbesnaarde tonen blijvend dromen dichtbij het water rond de kring van druppels de spiegeling op het…

Stilte kun je proeven je kunt het drinken als een glas warme melk voor het slapen gaan stilte kun je proeven nectar voor die diepe slaap totdat je wakker schrikt en je onbewust nog je lippen aflikt hoe zoet was toch die stille slaap het is de wekker die je echt wakker tikt.…

Schoenmaker blijf bij je leest voor je het weet ben je er geweest en niemand die dan nog kijkt niets is immers wat het lijkt ook de bomen niet geen boom zo hoog dat hij de hemel bereikt.…

nog altijd zoek je bij de zee vertroosting van de wind naar de reddende geur van de bruisende branding om weer te zijn als het ongekunstelde kind dat karrensporen volgt het vertrouwde in het zand van de jutter die in de harde kern een zachtheid blootlegt in het strelen van schatten zijn vondst op het strand * blijvend vorsen bij…

Ik kan geen gedicht maken om dat te doen heb je woorden nodig en die heb ik niet jij nam ze mee onder je arm ver weg van mijn ogen nu doe ik de lamp boven de tafel maar uit en eindigt dit schrijven zoals jij het wil stil.…

De waarheid bij nacht heeft hier niet veel om het lijf nu je naast mij ligt blijf je voortaan onzichtbaar licht in tijdsverblijf schoon in jouw vergankelijkheid neem ik ontvangst van jouw muze met kleine gebaren omring ik de liederlijke lethargie van jouw ontheemde bestaan iets in de intensiteit heeft een vacuüm doen ontstaan terwijl…

Boven mijn hoofd aan zijden draad Slingert het zwaard al heen en weder, ’t Moét vallen – vallen, vroeg of laat! Het trilt, het velt mij neder! Doch om mijn hoofd ook ruist een stem, Te midden van al mijn vrezen, Die mij gebiedt met zachte klem, Tóch niet bezorgd te wezen.…