Alle inzendingen over natuur

De winter is gekomen. Het is striemend koud! En denk dat niemand daar van houdt. We moeten er maar weer doorheen zien te komen... en weer van de zomer gaan dromen. Verlangend naar de warme dagen... Zo kunnen we de kou verdragen!…

de dagvorstin kust me wakker ze oogt winters in de morgen voelbaar ingeboet aan kracht schijnt ze uit volle borst laatste bladeren zoeken naarstig houvast om hun trouw te offreren aan hem die hen voortbracht kleurrijke herfst ligt ondergedompeld in een zee van ijskristallen witte walm steekt af tegen de dageraad…

ik kus de bloemen op de ramen om hun schoonheid te beamen ik heb de vaas al neergezet tot ze opnieuw gaan bloeien op het glas zullen groeien zal ik ze rangschikken tot en met tot ze ooit zullen vergaan was de reden van hun bestaan schitteren als 'n fragiel boeket…

Wolken stapelen in vele tinten grijs aan de horizon 'n klein bootje Tussen hemel en aarde een immens grote zee deinende beweging lichtgroen tegen grijs Niets blijft hetzelfde ontelbare schelpen waartussen 'n krab rent voor z'n leven als voetstappen verdwijnen…

dodelijk precies slaan uitgestrekte vleugels pijlsnel hun schaduw…

daar de wind vrij spel heeft kust kwik zachtjes het vriespunt de avond legt zich neer na volledige overgave aan de ondergaande zon in het holst van de nacht ontstaan wonderschone waaiers worden bloemen geboren die nimmer zullen geuren beperkte houdbaarheid doet niets af aan hun fonkelende pracht die schittert in het ochtendlicht totdat…

De boer, zo dicht bij moeder aarde, is het die altijd de innerlijke rust bewaarde en onbewust zo veel meer wetend verder zwoegend doorploegde grond bezaaide om dan te oogsten met liefde en zorg bemeste vruchten omdat hij moeder aarde paaide. En de boer zal blijven ploegen en bezaaide grond voor onkruid hoeden. Maar als de oogst kan…

leeg en wit is de vlakte ontdaan van alle opsmuk en waan een straffe noordooster haalt uit met ijzige adem vaal schijnt de zon een gelig winterlicht waarin warmte wordt gemist een schaatser tart de elementen krast langs het riet voorbij blik op oneindig een gedachte in de kop de elfstedentocht dan zegt hij stop…

Ranke zwanen hals aan hals wadend in wolken luchtende uiterwaarden welt het water wijd de zwanenzang in stille huid het water de halzen onder het spiegelende oppervlak avondlicht op witte huid wind waait weg in een vederlicht vergezicht de dag is gaan liggen in het laatste avondlicht verstild in magisch geluid.…

Die lange brede laan en duizenden verloren voetstappen twee hoge kanten met bomen en hun gebogen takken die daar al eeuwen staan. Die lange brede laan - geliefden die hier wandelden geschaterlach, gefezel een gestolen kus een verloren traan. Die lange brede laan nu kaal en triest geen pad meer om over te gaan nog slechts geroezemoes…

maanlicht wiegt hemel open trilt mijn hart vol liefde sterren sterven vol vreugde het heelal is zwanger hoge bergen bewandelen diepe dalen gedragen door zee -het levenslied- kom zing met ons mee…

Ik kijk in de nacht naar de donkere lucht en sla in verwondering een diepe zucht.... om die mooie sterrenhemel. In de stille nacht. Ik sluit de gordijnen tot morgen de zon weer gaat schijnen!…

zuurstofrijk water dondert overweldigend ademloos kijk ik…

ingeslikte woorden niet rijp voor het daglicht bekruipen langzaam de schaduw op de muur die toeneemt naarmate opkomend zonlicht speelt met de grote eik voor 't raam wiens handen angstvallig vasthouden aan wat ooit was kussen de laatste bladeren zachtjes de grond…

uitgeklede boom kale takken huiveren kwetsbare naaktheid winterkou kruipt in zijn merg hij droomt van lenteblaadjes Tanka…

We laten ze niet achteloos liggen nadat ze zijn gevallen onze dierbare medemensen ze zouden er trouwens niet fraaier op worden Voor het finale vallen wel links laten liggen later toch mee prevelen in krokodillentranen aan de rand van de aarde Geknakt majestueus hout kan zonder monument dat is het zelf bij nacht en ontij om mij te…

De stilte van de natuur brengt je tot rust... Zoals de zon die je 's morgens wakker kust. En 's avonds de maan die je je gedachten laat gaan over de dag die voorbij is gegaan. Die sfeer heeft invloed zodat je de dag blij begroet!…

de takken grijpen als heksenhanden naar jagend wolkengebroed naakt en ontbladerd glimmend, de regen gutst, miezert en plenst deze tijd van het najaar doet mij, meer dan ooit, verlangen naar de lente…

De langzame opstanding van het koren onder de hand van de wind. Door zeegroen waas van jonge korenaren zien blauwe bloemen, als door morgendauw. O dagen, die voorbij zijt, gij ligt begraven onder blauwe luchten en zomerblond, onder golvend koren. En daar staan, als grote, blanke marmerbeelden, de stille witte wolken op uw graf; hun…

zwaar van donderbuien draagt de boom met rechte rug zijn doorgebogen takken wijs en geduldig wacht hij op de zon die zoals hij weet zijn tranen zal drogen en het dragen zal verlichten…

De boom voor mijn raam is kaal, als een bladluis, de blaadjes liggen her en der verspreid over de grond. Een verdwaald achtergebleven blaadje, zal vast en zeker bij de volgende windvlaag naar beneden storten, terwijl die bladluis, zich vastklemt aan de stam!…

uitgeklede boom kale takken huiveren kwetsbare naaktheid winterkou kruipt in zijn merg hij droomt van lenteblaadjes Tanka…

de bomen kaal, de tuin gehuld in mist de vissen dobberen lui en loom op het trage ritme van hun kieuwen de tuin verteert het dode blad en gaat zichzelf vernieuwen ik vertrappel onachtzaam in het gras een late dwergbovist zo tikt de klok gestaag de seizoenen genadeloos vooruit ik oogst de laatste vruchten, ik wied het laatste…

ik nestel mij in de schepping de luwte van de morgenzon waarin ik voel, hoe ook zij worstelt in het oneindige zo tussen het grauw wil stralen in het blauw boomtakken zwiepen in kaalheid gelijk een opgevoerd dansstuk strooien bladeren rond als confetti grote bonte vlokken een kleurig herfstfeest toch raakt de glans mij nog het meest…

Slapende blauwe oceanen Ontwaken door de wind Welke mij liefdevol aait Hoog op de golven dansen En een handkus gooien Naar die gouden horizon De zeilen maken dat vragende geluid Waarvan het antwoord bekend is Ik hou van de zee…

kringen staan voor jaren jaren die hij hier heeft gestaan hoe kan men dan nu verklaren dat het met deze boom is gedaan hij stond zo mooi te pronken pronken in de lentezon nu hoor ik slechts het ronken dat zijn einde hier begon al dat rest is nu de stam stam met paddestoelen er omheen een boom in memoriam ik vind het kappen nog steeds…

laten we een keer wat anders doen, een gedicht niet omdat ik van je houd, en toch geef ik je een zoen, gewoon om de gedachte 'hmm mooie vrouw' het is zoals ze zeggen, nu zijn we jong en vitaal, en we willen 'het' allemaal, soms kunnen we gevoel alleen niet opzij leggen, het begint met lust, maar opeens word het meer, het is meer dan…

schaamteloos laat je je blad vallen wacht maar volgend jaar bloos je weer en blikken wij…

dankzij kleurrijk overreden kon het protest de boom in zo ontdeden zij zich één voor één gestaag van hun jas ieder jaar weer had het veel voeten in de aarde voordat alle neuzen dezelfde kant op keken het naakte welzijn is hun wel bekend toch schitteren ze liever vol ornaat, niet om elkaar de loef af te steken maar om in volheid te stralen…

daken steunen, klampen zich vast, gaan daarna opgelucht stilliggen naaktheid maakt bomen minder vatbaar, ze schudden hun hoofd de zee brult, legt zich na overgave rustig neer in de omarming van de kust…