Alle inzendingen over afscheid

met mijn neus tegen het glas maakt mijn adem doffe plekken zien mijn ogen grijze vlekken en slechts nog wazig waar jij was met mijn lippen op het raam kus ik naar de blauwe luchten waar ik jou net in zag vluchten en fluister zachtjes nog je naam…

breek sterren uit Gods firmament doof koude vuren in bakken cement verhard ze in tijd in het zwart van de gaten zoekt de hemel zich kwijt splijt de maan in haar laatste kwartieren dan is er geen licht om de dood te versieren geel is de schaduw het duister legt af in de kou van het graf dan verknekelt verstand in het botsen van botten…

Nu na al die jaren tijd Heeft zij voor mij Iets wat ik benoemen wil Als vorstelijke werkelijkheid Met warmte voor de mens Haar drang naar harmonie Voor volk en vaderland Er was een moment van lichtgelovigheid, Maar ook van strijd en stimulerende aanwezigheid Voor menig Nederlander nu moment van droevigheid Juliana... ...Hare Majesteit…

zij vindt zichzelf terug op straat bij een lantaarnpaal en zij belt een hand in haar zak de ander met de GSM tegen haar gelaat lichtjes van vliegtuigen hoog in de heldere lucht aan en uit met onbegrepen kleuren zij schrikt vanonder een auto vlijt zich een poes tegen haar aan haar zachte stem trekt nog meer katten onder auto´s vandaan de…

Hun schelle schaterlach klimt over ’t duin ze bewonen vol trots hun zandkastelen hebben emmers schelpen te verdelen een uit zee zwaar bevochten strandfortuin Het jonge kinderleven is nog enkel zand slechts vaag begrensd door de waterkant Hun zilte water bestaat uit louter tranen in de witte aarde gaapt het donker gat geen oog en hart voor…

Herinner je 't Vondelpark en hoe de dagen kouder werden daar, hoe vanuit de kamer naast het Leger het station ging drijven op de Amstel die wij blauw dachten. Denk aan het vignet in Fodor toen je zei: Een zoon. En het regende buiten om je glanzend lichaam. --------------------------------------------------- Uit: '100 gedichten', 1977…

diep in gedachten verzonken denken aan aan de fel witte vonken eens gewapend met kracht weggevaagd dode pracht toch zal een bloem uitkomen en klinkt gefluit niets weggenomen de roos heeft gebloeid rood een takje met doorns dood zonnestraal weerkaatst op zee jij ging heen en ik mocht niet mee…

ik zag je zwaaien je hoofd omdraaien voor een laatste groet tijd vergoedt geen afscheid lucht ging vonken in een spel van ademloze woorden je bracht me bloemen die al zomerend nog bij de lente hoorden ze kleurden ogen met de warmte van je lach in hun glans zou de uitgestelde hemel ook op aarde mogen je hebt het paradijs maar afgebeld…

waar een engel wacht op zoek naar dromen in ontwapende ogen verzuchting legt wil de nacht vol liefde nog eenmaal huilen een regen van sterren in tranen zo diep zal het zachtjes heengaan vertedering schenken en zijn zoektocht naar dromen hoopvol zijn…

Scherpe messtekende pijn Vlijmen het bloedende hart Nooit zou onze liefde doodgaan Samen was het volmaakt Niemand kon ons uit elkaar halen.. Deze liefde gaf ons lentebloemen Warme harten klopten in passie Samen mochten we liefhebben Nooit zou onze liefde doodgaan Dat fluisterden we onszelf in.. Scherpe messtekende pijn Vlijmen het bloedende…

De keren die ik op je leunde lijken mijn oog voorbij te snellen terwijl ik kalm tracht vast te stellen hoe dikwijls je me ondersteunde Ik voel de groeven; ingesleten de jaren zijn je aan te zien bekruipt me ’t gevoel.., misschien heb ik dat wel op mijn geweten ik kijk naar je en zie ’n rafel van de schoonheid die je vroeger was wat me…

Vergeet me niet Hou me geborgen in je gedachten Dan kan ik zonder bij je te zijn Toch nog pijn en verdriet verzachten Vergeet me niet Als je vertrekt naar je nieuwe leven Ik hoop dat waar je ook strandt Je leven je veel geluk zal geven Verlaat me niet Door geen brieven te sturen Laat me weten hoe het gaat Al kan het even duren Verlaat…

Iedere ochtend de dag beginnen Zonder er te willen zijn Heus niet alleen voor ouwe mensen Moeizaam leven genesteld in een jong brein. Gewoon nooit kunnen genieten Niet eens weten hoe dat voelt Teveel denken en opnieuw verzieken Stikken in wat niet of anders is bedoeld. Moe gestreden in het trachten Iedereen ervan te overtuigen Het pijnlijke…

Maar goed dat ik niet onsterflijk ben Want dan zou ik vergeten Dit schoolplein, deze boom En als ik dan driehonderd was Mijn verjaardag Het is goed dat ik ooit doodga Dan is er een ding zeker De rimpel in mijn oude huid Zal de kleur altijd onthouden Van je ogen Als de zon de laatste keer En mijn film begint Elke scène op het plein…

aan het eind van dagen ontelbare vragen alles zoveel mooier laat ik jullie gaan als dromen in het duister geschonken aan licht in al het zacht gefluister naar het einde toe maar nog even is tijd geslopen in mijn hand langzaam zal die gaan en leef ik nog in dromen…

Mijn lief is verliefd Zegt straks haar woordjes voor die ander En ik kan vergeving schenken Want dat vindt ze fijn Ik hou van haar maar Mijn lief is verliefd Mijn lief is verliefd ’t Was misschien niet te voorkomen Of dom te denken dat wij altijd Maar ’t doet zoveel pijn Die hij en haar daar Mijn lief is verliefd Mijn lief is verliefd…

Ik kijk je aan en zie je ogen waarin het jonge licht sterft. Onzeker lach je, maar de pijn echoot diep in je lijf. Je sluit je blik en begeert het licht, jouw tranen waardig. Zachte lippen beroeren je nog een keer, wanneer de tijd je loslaat. Verstild glijdt er een witte schaduw over jouw bleke wang. Samen met een engel draag…

Jij bent als een zwakke vlam, die steeds kleiner word. Het vlammetje is bijna uit. Ik wacht , op een zachte wind, die langs jouw gezicht zal strijken. Ik wacht, terwijl ik je handen in de mijne neem. De wind komt eraan en jij gaat mee. De vlam is uit, de wind is gaan liggen.…

Zul je goed op jezelf passen en voor altijd mijn engeltje zijn laat al het kwade je niet verrassen de wereld is groot maar ook zo klein Zul je ook nog eens aan mij denken en mij kiezen uit honderd namen als je mij ziet zul je dan wenken we hadden het toch leuk samen Onthoud dat het leven jou zal testen dat je pijn zult voelen waar je niet…

Als twee kleine kraaloogjes vragen, Help mij, want ik voel me niet fijn, Mag je dan, omdat je voelt dit is het einde, Egoisch zijn? Als je van de dierenarts hoort, Dit komt nooit meer goed, En hij krijgt steeds meer pijn, Mag je dan omdat je hem niet kan missen, Egoisch zijn?? Als twee trouwe ogen zich sluiten voorgoed, En je…

De zwarte wagen met half gesloten gordijnen, zal straks met de kist de straat uit verdwijnen. Het afscheid valt zwaar voor hen die achter bleven, maar kijken terug op een wondermooi leven. Een leven dat ze samen in liefde hebben gedeeld, het zal een poos duren voordat de wonden zijn geheeld. De laatste reis is begonnen het eeuwig…

Met het papier van dit gedicht Vang ik heel voorzichtig een traan vanaf mijn kin Precies op dood, het woord vervaagd Een grijze lijn van zoute inkt, zinkt door het papier Nu huil ik weer Want zelfs die lijn van inkt en smart Zelfs die lijn, die stopt…

Zij draagt het fris gewassen wit in het langzaamste licht van de dag het wegdooiende ritme poogt elk uur, elke minuut te rekken. Ze mag het beeld niet verlaten. Zo puur is haar tred, zo sober haar snit. Haar gaan is een traploos schrijden de aanrollende nevel van de nacht wijkt voor haar ontblote voet een teder voorbijgaan. Geen macht die…

lege letters rijgen zich als kralen aan een koord langzaam ontstaat wat ik je zeggen wil: het laatste woord.…

er ligt nog ijs in plakken waaruit het water vlucht tot stof en vuil berusten er ligt nog sneeuw op daken waar troosteloos vertoeven het huis gekraakt verlaat en het koude laken blijft nog even bitter haken aan de rechte hoeken want het grote plein was wit ooit helemaal wit gedicht mijn woorden klonken er toen ook helder en het…

Toen ‘t Glasdams Christelijk Mannenkoor weer een keer een lid verloor werd als gebruikelijk verwacht dat een hymne werd gebracht voor het rouwende gehoor. Ze stonden er in zwart ornaat -Klaas voorop, die sloeg de maat- in strakke rijen opgesteld en zachtjes werd er afgeteld tot de kist bewegen ging. Toen werd er héél zacht ingezet en…

Als hij of zij of wie dan ook het bijltje neer moet gooien en daarna koud en klam verstijfd door de dood wordt ingelijfd hoe lang duurt dan een warm gezicht of een glimlach bij een dicht dat niet was te voltooien? Een maand, een week, een dag misschien, niet eens, je houdt het voor gezien.…

Ik dacht je hier nog aan te treffen. Je bent al weg, ik had het kunnen weten. Toch ben ik weer gekomen, de zwakke schakel in jouw keten. Hoe kan ik jou vergeten? Je frisse lach, met werkelijk gevoel en altijd wetend wat ik nou echt bedoel. Na jaren van verdraagzaamheid en medelijden ben je niet hier. Je stappen zijn gezet. Nu lig je bij…

Mijn vader weet dat hij gaat overlijden Doktoren kunnen niets meer voor hem doen Angstvallig pratend over nu en toen Proberen wij de toekomst te vermijden Morfine kan zijn pijnen iets bestrijden Zijn zieke lijf gepind aan een harpoen Ligt hij gebed in smetteloos katoen En tracht zijn geest van angsten te bevrijden Grauw licht valt binnen…

ik hoorde geen protest van hen al die jaren soms moest je moed vergaren om met gevaar van eigen leven hen een gevoel van veiligheid te geven je betrad een brandend huis om te redden mens en dier, durf te wedden dat soms de angst toesloeg als het vuur om je heen joeg iedere werkdag stond ik je af de feestdagen alleen was een straf…