Alle inzendingen over algemeen

Naar de eerste verdieping van de zevende hemel gaat een lift, gevolgd door een trap die overgaat in een pad bezaaid met ongelijke stenen. Als dat éénmaal is genomen, moeten stijgbeugels, touwen, zuurstof en een warm pak helpen om de steile,…. verraderlijke berg te beklimmen. En op de top blijkt de afstand toch nog groter…

in een wereld vol water zindert de hitte van het vuur dat ondoofbaar brandt mens en dier sterven laat verteerde verbrande karkassen achterlatend als stil schreeuwend protest getuigend van onvermogen 't vuur woedt voort onstopbaar onblusbare angst achterlatend holle woorden worden gesproken zalvend sussend maar het vuur in het…

Hoeveel gedachten zijn verborgen? Hoeveel gedachten worden er gezegd? Hoeveel gedachten worden verdraaid verteld? Waarom wordt niet dat gezegd wat ze bedoelen? Erom heen gedraaid Zodat we wel weten wat er bedoeld wordt Maar het toch niet zo gezegd wordt Kwetsend, vernederend, pijnlijk Maar toch niet zo gezegd Woorden op een gemene manier uitgesproken…

Opgekruld en opgedoft strijken ze neer op het terras bestellen koffie en likeur bespreken met elkaar hun voorkeur half verborgen achter een krant soezerig, de ogen geloken ontgaat hun niets van wat passeert even gaan ze er tussenuit om aanstonds terug te keren de lippen wat meer aangezet een extra vleugje parfum om het tij te keren in het…

Bomen worden omgezaagd. Mensen met een gele ster worden weggevaagd.…

5 Als het aan de minnaar lag Was het getouwtrek lang niet over Dus schetst hij haar grillig pad Bekladt het blank Vertelt over haar afkomst Het bastaardkind in een vondelingenschuif Over haar gevaarlijke tong Over het roetspoor, de rookpluim De doffe echo na haar wuivende hand In de kier van een deur die dichtwaait 6 Sinds gisteren zwijgen…

3 Dan duikt er een verzwegen minnaar op Die schandelijk laat uitlekken Aan een gretige reporter Hoe hij haar bronzen schedel -Met rode kraaloogjes bezet- Kuste Hoe hij haar brede tepelhoven Likte Hoe zij steels, giechelend de kapel uitsloop Langs een valluik onder het altaar Een geheime gang naar het koren 4 Moeder Overste zit al op…

1 De jonge non ging plotser dan verwacht Een val uit bad Zo zei moeder overste die geen spier vertrok Op een overbelichte, korrelige krantenfoto Toch hoorde een voorbijganger Achter de blanke gevel van het begijnhof Een loze noodkreet Een gegorgel Gesis als van schuimend bloed Het bleef bij een gerucht Dovend in de wandelgangen Zo ook…

tjilpen van vogels tranen over mijn wang hoge eiken dorre bladeren op de grond het regent een geur van bos tijd staat stil mistig en vol geheimen geheimen van mij problemen die ik niet kan ontvluchten waarmee niet valt te leven verdronken in een diepe zee vol van gevoelens m'n leven beeindigen soms speel ik er mee zacht en eindeloos…

mijn naaste buren Marokkanen en nog één op de and're hoek ik zou ze echt niet willen missen ja, dat is nou and're koek!…

Ik ben niet meer bang voor moordenaars Nu ik het water heb gezien Waanbeelden en illusies Zwevende gezichten, vriendelijke schilderijen Schoonheid als ruilwaarde Als één schaap over de dam springt Valt de rest in het water Demp de putten, red het kalf Verwarrende gedachten Lopen we doelloos rond? Maar ik ben niet meer bang voor moordenaars…

Gegeven in een nieuw bestaan zoek ik in hoop naar mensen en zal gaan door duizenden muren Die verlaten stilte van angst stil sluipend in het duister zal ik ooit vinden waar ik al die tijd naar zoek…

Door plezier en jolijt gedreven, - de drijfveren van mijn leven -, dans ik van ochtend naar nacht. Ik ben 'n zoeker, 'n dichter, met een vol hart, maar lichter dan ik van mezelf had verwacht. Ik zie het goede in elk mens en vrede is mijn grootste wens, naast een lach op je gezicht. Ik ben gewoon en ook bescheiden, laat me niet door…

Verwonderd sta ik aan de kant, de rand, die aarde en water scheidt. Een spiegeling van wolken,wind en water, later nog een regenboog. Ik kijk, ik zoek de kracht die tranen droogt, verdriet verzacht. Waar ben je? Zie mij staan. Kom te voorschijn, geef het antwoord, want de zin van het leven, lijkt aan mij voorbij te gaan…

Spreek in raadselen, vriend, en verwar me. Meer was altijd minder weet je nog? Woest en ondoordringbaar, jouw gedachten. Eentonige monologen, om middernacht. Een gaan en komen, van melancholie. Eenzaam en gelaten, draaglijk de klap. Leven is niet van deze tijd, sterven des te meer. Verpulver de bergen, drijf ze in zee.…

Gevoelens moet je niet op sluiten, gevoelens moeten naar buiten. Gevoelens moet je niet in je hart bewaren, gevoelens moet je uiten. Gevoelens willen soms rond razen. Soms willen gevoelens zijn als dwazen. Maar meestal willen gevoelens zijn zoals jij bent en soms kom je gevoelens tegen die je niet kent.…

Gefilterd zonlicht door straatjes en stegen, waar wij liepen, zoenden, praatten en zwegen. En waar we alles deden wat we graag wilden, na 11 maart zelfs 3 minuten lang verstilden. Ik droom van je, ik droom van je elke nacht, omdat ik thuis hoor bij jou, bij al je pracht. Ik fluister je naam, omdat ik je zo erg mis, en ik me afvraag hoe het…

een oogjuweel glinstert erop los terwijl de tenenlikker zijn ding doet is het strand het grote smulbos waar de fatsoentroepen wachten op de vloed totdat de opblaasmoslims langzaam wegdrijven zonder de integratieladder ooit te hebben beklommen van het fraudeland waar zij verblijven en de vluchtbewakers rietmager een liedje zongen…

De dagen komen op mij afgerold als golven die niet weten waar zij stranden. En ik…? Ik ben de kust, Ik wacht, en ’k vraag mij af wat brengt de zee vannacht?…

Het hoofd nog zwaar van de vele indrukken heb ik mij dit jaar voorgenomen om dat te gaan doen wat maar steeds niet wil lukken. Al weet ik niet hoe of dat goed moet komen. Zo probeer ik steevast elk jaar weer mijn mopperfrequentie te reduceren. En dat mislukt mij keer op keer. Maar goed, ik blijf hardnekkig proberen. En als het niet lukt,…

waar is de waarheid nog wel sneller dan de leugen als dronkenen en kinderen hem ook niet meer spreken en daar het oog van de naald verstopt in de hooiberg de weg niet meer ziet zoek ik vruchteloos in het doolhof naar de vuren die de rook veroorzaken en stel ik me tevreden met een half ei terwijl ik in troebel water naar de nagels…

De herfst hinkt op haar laatste been December binnen Ik wil ook naar binnen Dus draag ik scherven Naar het spiegelpaleis Waar ik een mozaïek voltooi En een matglazen poort vergrendel Door een valbrug Ben ik met het gewemel verbonden Ik maak mezelf wijs Dat daar ruimte en tijd en stof Een achterhaalde orde zijn Die je herschikt Kneedt…

men neme eerst twee eieren en krake ze in een plastieken kom, scheidde het geel dan van het wit totdat er in 't wit geen geel meer zit; het bekomene kloppe men alom tot erectie van twee eieren. men scheure nu een hart in twee ongelijke delen één bakke men op met wat wortel en prei men giete daar een plas botermelk bij; met de andere mag…

Het is donker in de kamer de kaarsjes zijn gedoofd de pitjes zwart geblakerd buigen deemoedig nu het hoofd. Vele kaarsjes laat ik branden deze donkere tijd van het jaar 't brengt sfeer in ieders leven en warmte voor elkaar. Hun vette tranen zie ik lopen langs hun mooie ranke lijf eerst nog warm en zacht onderaan de kaarsen stijf.…

zingen tranen aan de binnenkant zijn zij gewoon geen steeds verdriet of weifelend rijp uit (z)onweerswolken op bergen en dalen van je gemoed? zijn't waterdruppels zonder richting stroompjes van een andere lichting, die vloeien aan een laag debiet? te mooi erg soms om echt te zijn te zoet erg soms om slecht te zijn stille getuigen van klinkende…

denken is eenzaam want op het moment dat je mijn gedachten leest zijn ze alweer veranderd helemaal voor jou alleen…

Ik lag terneergeslagen op mijn bed, hoorde het tikken van de klok. Ik had mijn verstand op nul gezet, luisterde naar het ruisen van je rok. Toen ik die ochtend wakker schrok, door jouw weggaan zeer ontzet, was mijn verdriet een ijzeren blok dat mij bijna had geplet. Nu is dat ijzer allang verroest, mijn leven een klein paradijs met kinderen…

De eerste beelden keren terug je kledingstukken klimmen omhoog het vroegste licht omgekeerd valt alles om je lijf je broekje, je rokje je T-shirt, je panty’s komen naar je terug als omgedraaid begin maar het is anders aan de overzijde van deze nacht: langzaam, niet traag, rituelen, beweging de melancholie houdt je schouders…

Hij is een saaie belastinginspecteur, zo’n miezerig ventje in een grijs pak. Hij verspreidt een muffe dossiergeur en aan mooie praatjes heeft hij lak. De lege schatkist lijkt zijn grootste zorg, elke boekhouding is voor hem vervalst, voor maximale inning staat hij borg, de menselijke natuur op zijn smalst. Het is zo’n grauwe belastingcontroleur…

Wie ben jij om te zeggen dat iemand fouten heeft gemaakt wanneer je in je eigen leugens zelf zo verstrikt bent geraakt. Wie ben jij om te vertellen hoe een ander leven moet ga eerst je eigen gangen na en doe het zelf eens goed. Wie ben jij om te oordelen over het goed en het kwaad vraag zelf eens aan een ander om een hele goede raad.…