Netgedichten

netgedicht (nr. 8.616):

Bezweet geweten..

Verzonken idealen dwepen mijn slaap
in ongewilde wentelingen welke tergen
het matras omsluit mijn zwetend lijf
rouleert in een vergeten droom

De nacht asemt zijn verbeten angst
door de poriën van een gekwelde ziel
verdrukkende strekking bindt zich vast
en vertonen druppels van verzuring

Een plengende tranenzee ontsprint
gedachten dringen dieper in ’t moeras
zwarte gaten zuigen wild snikkende kreten
gesmoord in het stikkend verdriet

De zon verdringt de zwarte maan
huilende wolven besterven de nacht
de waarheid van het oude licht slaapt
verdiept in de schaduw van herhaling…