Alle inzendingen over natuur

Met een nog koude hand liefkoost ontwakende aarde de krakers van het ijskasteel ---------------------------- uit: 'Geen hemel zo hoog'.…

De zee heeft geen geheugen van een golf die naar het strand rolt of één die langs de havenhoofden als een tornado met witte kraag rondtolt Zal die golf doorgaan met leven misschien beginnen dan met doodgaan welke zee gaat hij straks op is hij het begin van mijn bestaan Toen begeerte begon met eenzaamheid met metershoge tsunamikracht…

Waar stilte tijdelijk is, zonder ommekeer, gaf de maan een gedwongen aardatmosfeer, een moment van rust, verborgen kracht, alsof men zweeft in constante nacht. De zon in heel haar pracht verschijning, stralende warmte, minachtende verdwijning, donkerte in kilheid vervalt het gemoed, schijnbaar uitzichtloos, bevangen voorspoed. Niets is standvastig…

De fijne rijm bedekt nu boom en plant En ’t stijf-gestolde water, spiegelglad, Kaatst hel de zon terug van ’t glanzig pad, De blanke sneeuw ligt blinkend op het land. En aan de langzaam-glooiende oeverkant Steekt nederig een klokje ’t groen blad Naar boven, koest’rend zich in ’t zonnebad, Een dun, groen lintje op hermelijnen rand. De lucht…

Postel, wit, sneeuwwit. Gekraak van stappen in sneeuw, vrolijk gebabbel. Een ree vlucht het struweel in. De abdijtorens wenken.…

in zilverglans laat de winterzon haar stralen glijden, langs de wit bevroren velden met daarboven als een lach de glinstering van rijp een vleugje warmte vlindert over kale koude tak, die glimmend van plezier, zich siert in druppels als glaskristal de vroege morgen licht op in vuur en helder als glazuur kleurt de hemel blauw hoog in…

En de dagen gingen niet zomaar, wat in zichzelf gekeerd, zagen zij 'het' op afstand aan de achtergebleven horizon waar de maan bevlogen, fluisterend stil met bekoring de zon in het oog sprong en de tijd haar ondankbaar scheen, niet langer vanzelfsprekend, maar vol van gloed niet zomaar.. staat de liefde…

Zo'n dag, waarop de lucht vol luchtigheid is, lentewind plagerig achterom sluipt, van zoveel niet benoembaars bol staat, Parijs vlakbij is, Granada om de hoek. Zo'n dag, waarop het frisgerokte meisje van de buren hoog moet reiken naar knoppen in hun kersenboom, wind de verleiding niet weerstaat. Zo'n dag, waarop ik gebukt…

De nachtwind streelt zacht de slapende bomen... in de donkere nacht. Zij staan te dromen en wachten... op de dag die weer gaat komen. Verlangend naar de vroege zonnestralen die dan weer op hun neer gaan dalen.…

Glad en wijd ligt het ijs in een veeg wit en grijs en de lucht, tastbre kou, is gestolpt onder blauw. En mijn schaats met een kras als een schot onder glas trekt een veervormig spoor van mijn voet uit te loor. Ik scheer scheef op het vlak langs een donkerblauw wak. Na een sprong voor een scheur als een koord, schiet ik voort op het staal…

We wandelen hand in hand over de ijzige sneeuw in het park. Ons warm gepraat wordt begeleid door ritmisch gekraak. Oh jij, sneeuwlandschap jij bent als mijn mooie witte bruid. De wind streelt zachtjes je mooie bruidsjapon en de zon maakt alles witter dan wit. Je lichaam is als dat van God: rein, wit,vormloos en geen afdrukken in…

Onder mijn voeten knerpt de sneeuw en boven mijn hoofd hoor ik vleugels ganzen wieken traag in groepen de zon schijnt zie alle vleugels met pennen een vrije vlucht in alle kleuren en de gouden gloed dwars door hun lijf en veren. zij zijn er ieder jaar de ganzen de rivier en dromen over het winterse weer.…

golf na golf: in het bed van schelpen ruisen ze uit Foto: Dre Vansteenvoort, portfolio: http://bit.ly/dWSMnj…

bevroren druppels schitteren stralend de zon helder als kristal…

Ja! ik min u, Doornenhagen! In uw vrije, wilde groei, Die wij na de winterdagen In uw sneeuwwit reine bloei, 't Bruidskleed der natuur zien dragen, Schoon nog 't woud ontbladerd staat. Struikjes winnen 't van de bomen, Immers 't oog reeds langs uw zomen Groene plekjes gadeslaat. Daar, in de eerst versierde struiken, Door de zuiderlucht…

in dromereche sneeuw mistroastend de hele dach in è stad ombongeld fernikkeld van è koude last fan wintertoanen en ròppich in ’t lyf winterwuttels met siepels wil ik eten met krumeche earpels myn fingers pimpere in bitsje earst mar even slobbbere fan die hearleke sûkelademelk met un fers stuk sukerlat roadburstjes flyche hene en teruch…

Met een bewonderende zucht staar ik naar de winterse lucht die met een voorzichtige zonnestraal in mijn geliefde Park Frankendael een lach op mijn gezicht laat verschijnen waardoor de ijzige kou even lijkt te verdwijnen.…

Zwaar is het zwerk boven de onbestaanbare gepentekende silhouetten Ik betast de lome lijnen van deze fantoombomen uit een verloren Oriënt doodstil verwoorden ze wat onuitspreekbaar is Met gesloten ogen verlaat ik het veld van verbeelding met deze momentopname voor de eeuwigheid.…

vlieg op vlieg op dans hoog boven onze hoofden zweef en dans op de melodieën van de wolken hoor en geniet van de harp die engelen aanroept scheren en zwierend door de sneeuwvlokken heen walsend uit zicht…

Met miljoenen tedere sneeuwvlokjes komt het ogenblik naar beneden gedwarreld van pure kinderlijke blijdschap. Het vroege ochtend zonlicht verbleekt door al het stralende wit en de prachtige blauwe hemel. Vandaag zie je overal spelende en lachende gezichten bloeien als zomerbloemen op het flonkerende wit. Het zonlicht hoor ik luid…

nu de aarde de maan verduisterd heeft laaien de gemoederen weer op bomen staan er bevroren bij evenals de meerkoetloze vijver ijsbloemen staren vragend naar omhoog waarom de maan ze niet kussen wil staat het riet roerloos aan de kant wat rest is een onheilspellende stilte…

in de vooravond lijkt het alsof de maan de voetstappen volgen zou, raakt zij toch uit het zicht daar de oranje gekleurde lucht een beladen nacht verraadt verminderd het zicht evident kraakt iedere stap helder in het witte paradijs dat schittert gelijk een zee aan diamanten…

Als liepen we door een kerstkaart Het landschap in een doktersjas Oranje gloed over de velden De dorst naar avontuur De sneeuw in de haren Fier rechtop in gelijke tred Door bossen en over vlaktes Langs verlaten boerderijen In het schijnsel van de zaklamp De kruisen op de bomen Wezen ons waar te gaan De nacht die plots viel In het zwart…

Over de duinen Woei een lied - Verstoor je mijn tuin en Stilte om niet? En langs de stranden Waar hij ging - Neem dan mijn handen, Lieveling - De stormwind riep en De regen riep - Je voeten liepen Waar ik sliep. Telkens bedolven…

Heeft hij het zelf ontdekt? Of misschien afgekeken? Ik weet het niet, maar hij heeft groot plezier. Vanuit mijn venster, zie ik hem. Ik blijf er steeds naar kijken. Hij is aan 't baantje glijden. Op de pannen aan de overkant... een ekster... geniet er van de sneeuw. Vier, vijf pannen wipt hij naar omhoog, laat zich dan zomaar glijden…

Wit glinsterend ligt het sneeuwtapijt er bij. Kinderen stoeien en gooien sneeuwballen: rode wangetjes, dikke jasjes, warme handschoentjes dolle pret, ze voelen zich winters blij. Wat verder op in 't bos staan de bomen te rillen van de kou hun takken zijn zwaar beladen en hangen naar beneden kreunend en zuchtend verlangen ze naar…

poedersneeuw dun laagje het is wit de aarde als oliebol vet…

onophoudelijk vallen de golven om een werkwoord de zee http://bit.ly/i7Xngz…

Een avondtoneeltje Niets verbrak de zwoele stilte dan het nedersijplend nat Van de vers gevallen regen; Alle vogelkoren zwegen In 't zacht druppelende lover langs ons eenzaam avondpad, En de lijster schudt haar vlerkjes, Droogt zich op de dorre rank, Maar weerhoudt alsnog de tonen Van haar schelle avonddank. Helder lichtblaauw kleedt de…

De sneeuwvlokken dwarrelen naar beneden, de lucht is donker en grijs, en de slootjes zijn bedekt met een laagje ijs. Van deze dag moet je genieten, eindelijk dan een beetje sneeuw en tijd voor een stamppot bieten. In het bos is het rustig en stil, hier en daar een vogel die doet wat hij wil. Enkele paardjes staan nog in de wei bij…