Alle inzendingen over woede

Ik ben op mijn ziel getrapt, vermoord met woorden en gedachten amputatie van mijn hart inwendig schreeuw ik het uit ik krijs verstilde woede ik honger naar geweld een masker als gelaat, strak en uitgehouwen versteend verkrampte handen gekromde tenen ik blijf stil registreer observeer inhaleer en ik blijf stil zo stil…

Stampende voeten Een gebroken geschrijf Een traan op de grond Het is haar kreunend lijf Daar in de achterkeuken Blijft de haat beuken Op borsten en buik Ze is in elkaar gestuikt Verbannen naar de tuin Zelfs de bomen huilen mee Drie kleine hoofdjes aan de ruit Verscheurend en wenend zonder geluid. De nacht overwint deze waanzin niet…

Jaloezie, 't meest lastige woord in deze tegenwoordige tijd. Want waar men vroéger met áfgunst naar keek, píkt men het nu, uit pure nijd?…

WOEST gister heb ik mijn woede geuit ik heb alles van me af geschreven tranen met tuiten gehuild in verwarring achtergebleven bij het schrijven merkte ik wat ik nog steeds niet had verwerkt wat ik allemaal had opgekropt dingen die ik nooit heb opgemerkt nu zit ik hier alleen verward, verdrietig en vol schuld maar het moest eruit het…

't Zal niet lang duren voordat ik gillen ga zodat de heren weten dat ook ìk nog besta. Ik ren en plan de hele dag als vrouw heb je vele taken word ik als sloof gezien dàn ga ik staken. Is de computer bezet kijk ik uit armoe teevee vragen ze "vindt je dát leuk"? zeg ik heel gedwee "nee". Ben te toegeeflijk, te slap kom niet op…

De tijd voedt mijn wonden eerder dan dat hij ze heelt. Helen doet hij alleen de gezonden, de mensen die goed zijn bedeeld. Ben je eenmaal diep geschonden, heeft iemand je opengebroken, zonder dat je wilde vastgebonden en je in het huiverend hart gestoken: dan is elke dag weer een titanenstrijd, een gevecht om dood en leven; niemand die…

Leugens vinden geen rust, tranen worden gesmoord Moede ogen en dode woorden sterven duizendmaal tussen sussende stiltes Mijn ziel is al gestorven, leeg is mijn lichaam, kleuren worden uit mijn stem gestolen Zuurstof wordt uit mijn adem geperst, ik stik in een onbedaarlijk huilen, ik sterf duizenden dagen Er is geen waarheid, alleen…

Verbijsterd en niet bij machte om te reageren Wezenloos staart zij voor zich uit Woorden gaan verloren zinnen worden niet gehoord De telefoon valt uit haar krachteloos geworden hand Tranen komen Schokkende schouders Is dit het nu? Was dit alles? Geen toekomst! Haar houvast? dat is zij kwijt...…

Een strak en grauw gezicht kijkt mij somber aan wanneer ik in de spiegel kijk geen gezicht dus, maar 'n gelaat Mijn lijf, één totale bonk agressie woorden worden niet meer gezegd maar hees en hortend uitgestoten met veel gedonder en geraas Concentratie is totaal weg vertwijfeling slaat toe de wil om hard te gillen is nooit zo heftig…

Schrijnend kwelde de angst in mijn geketend lichaam. Mij verging de kans om op te komen tegen een onbegrensde macht van het verleden. Zoals een bliksemstraal in één oogwenk kan vernietigen, zo verschrompelde jij mijn hart en maakte mij vertwijfeld over de sterkte van mijn kracht.…

zo koudziek waait de westenwind stuwt de luchten vol met water woorden worden mist voor later bij 't verschijnen van dit windekind ooit geboren uit verschroeide zonnestormen gekleed in blader goud-en zijde met donderstem die zelfs het licht bevrijdde de woede kraakt al daar de wormen die kronkelen en vluchten naar het duister…

je schermde stak en prikte in de aanval riposteerde en vertikte in de slag te stoppen toen je mijn bloed vloeien zag ik schermde me af koos stappen terug striemen op mijn rug de degen zwiepte tomeloze woede kwaadheid die ik niet meer kon vergoeden we schermden duel totdat de bel zijn ronde luidde we wilden geen van beide dood…

opgelucht een geest vol bezwaren weg compleet weg geschreven geen schouder om te wenen wel papier om te bekladden vlagen verdriet in gevangen schrijven nat gevlekt doffe pijn bewaren toevlucht een geest gevlucht in jaren…

Woeste golven overspoelen verstand schuimende koppen hoofd in brand Gevoelens op en neer golvend door lijf en geest 't stormt in mij het maakt me bevreesd Geknepen vingers klauwende hand waarom neemt emotie toch telkens de overhand ? Ik wil gewoon rust niet denken, niet doen terug naar wat ? misschien terug naar toen ?…

Soms denk ik aan hoe het zou zijn geweest Vaak denk ik: wie verloor er nou het meest? Jullie je gezicht Ik mijn baan Jullie de waarheid Ik een traan Van mijn handicap hebben jullie misbruik gemaakt Na die bewuste ochtend werden stemmen gestaakt Handicap Geheugen Zwakte Leugen Ik weet zeker dat een ieder van jullie zichzelf nog tegenkomt…

Ik had mijn pijn ook kunnen verbergen met krachtige, verbloemende woorden, maar ik zweef nu eenmaal in deze verduisterende oorden. Deze spinsels van een onuitgesproken verleden rusten al zo lang in de de geheimen van mijn geweten. Harde letters zochten een weg op een stenen pad, waar simpele woorden lagen verspreid en waarlangs men geen…

Woede vliegt er door me heen zo ga je niet met mensen om verbaal mep je in het rond mij krijg je niet verwond Je opmerkingen raken kant nog wal ze slaan echt helemaal nergens op 't is wel gezegd en dus gemeld al is het rustig en doordacht verteld Ik leer wel om er boven te staan al duurt het heel erg lang toch blijven die zinnen hangen…

het groeide reeds vroeger toen hij haar sloeg mijn haat voor hem schreeuwde verankerde als een diepgewortelde eik een eik zonder bladeren zijn ogen begonnen te schitteren in haar tijdloos wenen op zijn mond speelde een glimlach met haar ineenkrimpend beven ja , het groeide reeds vroeger hij sloot haar op in de bittere diepte van haar…

Herinneringen worden gevlochten doorheen de tranen van afgebrokkelde muren Beelden rusten en gaan vervagen de pijn echter, lang geleden, die blijft je voor jaren in je schoot aanstaren Vleugels worden gebroken handen vergeten te slaan angsten blijven drijven op een eiland waar ik ze wil begraven samen met een opgeborgen traan Een…

schaduwen, beelden, kettingen van muren naderen rondom je heen verstikt door vretende assen die kwellend in je dringen ze werpen schuimgevoel neer, druiperig en wurgend je geraakt er niet meer uit je wordt kleiner en kleiner en dan dan verdwijn je verslonden in je pijn maar nu, nu zijn ze aan't spinnen betuigd door eigen macht…

Geef me de ruimte! ik hoef je niet meer. Geef me de ruimte! ook al doet het zeer. Je hebt me bedonderd, bedrogen, gebruikt! Geef me de ruimte! ik gooi je eruit!…

je draait mee zoals het leven van de zon draait schakeringen van begin en einde einde en begin omgekleurd van held tot lafaard in een belegerd zelfgevoel wegkijkend van de onmacht tegen de overmacht ik grijp nutteloos naar het oneindige en concurreer met het angstaanjagende ik streef nutteloos naar het onbereikbare en vecht met de draad…

ik was niemand onbemind kind genadeloos wezen menselijke geest die zegevierde en niet zou genezen leven in een verduisterde wereld overleven van een donker verleden het zuigt mijn leven op bij momenten het borrelt op een diepe oppervlakte heel even bestaat er niets niets anders om me heen ik houd mijn ogen stijf dicht herinneringen…

Ik erger me soms te barsten aan ongenode gasten ze vallen uit de lucht bij een reclamevlucht zonder mededogen op machteloze ogen Ik erger me soms te barsten aan ongenode gasten uit auto's en motoren dwingen ze je oren hun herrie aan te horen hoe die lawaaitirannen uit mijn leven bannen? Ik erger me soms te barsten aan ongenode gasten…

Hij stal als de raven Van alles jatte hij Hij stal als de raven, en stal ook van mij... Ik kon het nooit bewijzen Maar't was als een klontje zo klaar Dus, houdt hem verre uit uw buurt, hij heeft geen gewetensbezwaar... Maar dieven gaan toch eens voor gaas Als ze maar vaak genoeg stelen Dan worden ze ineens betrapt en gestraft ook voor…

elke morgen een kerende angst om te ontwaken in een kamer met gegil elke avond een blijvende angst om de ogen te sluiten in een kamer met geril tranen druppelen in een schreiend gelach in een bodemloze matras wachtend op de volgende vuistslag wakkere dagen slapeloze nachten elk uur een gebedje in een paniekerig kinderbedje een…

In najaarsavond, Van het hoge balkon, Kan ik zo goed als eertijds in de velden in den tot groene verganen gloed der zon weer de eerste ster zien rijzen. Maar slechts zelden Heb ik den moed om het verouderd hart met dit weemoedig schouwspel te vertroosten: 'k blijf weigerig omdat ik ben gehard, En keer mijn blik naar 't ongenadig…

Nadat hij was weggegaan, Begon de wind te loeien beukte het huis, Gromde de schoorsteen. En ik dacht: De wind zal tegen hem brullen als een leeuw. Hij zal de weg verfoeien. Zeven mijlen verder en niet meer zullen de lippen verkleumd zijn die ik zo verhit kuste, Vergeefs want een kus warmt maar een keer. Langer had ik moeten kussen…

De regen daalt zachtjes in m'n warme hart en dooft langzaam het vergeten licht. Wanneer vlinders fladderen zonder kleuren en bloemen treuren zonder geuren dan huil ik zonder te bedaren om al die verloren jaren. Ik kijk om, ontelbare keren en zie vogels vliegen zonder veren. Verleden gevoelens kijken naar scheefgegroeide dagen waarin oud…

Geblokkeerd door woorden 't toetsenbord kijkt me aan Signalen die ik hoorde wil ik laten gaan Het is weg, door emotie té veel geschreven té veel gehoord té veel inleven... Waarom wordt er zo gedacht ? waarom niet onbevangen iets meer van het leven verwacht ! Waarom al dat doodsverlangen ? Het is één grote warboel binnen in mij gaat…