Alle inzendingen over schilderkunst

Ik dacht niet dat ze zich magisch uit het effen kon verheffen tot nu was ze vrij onachtzaam vlak onder me gebleven telken maal heb ik haar praal in `t scheepsjournaal beschreven wanneer `k aanschouwde dat ze mij in zeildoek wilde treffen Zij vergaapte zich ook aan mij, ben ik pas later gaan beseffen schilderde me af, in overwegend ondermaans…

En als kinderen, god de herinnering schijnt (als destijds door het keukenraam de zon) voor mijn ogen als ik ze even sluit, schilderijen maken op de vloer in de koele keuken, je was zo licht, haast zou ik zeggen met het puntje van je tong uit je mond schilderend godinnen van liefde en donder, het felle blauw en het zachte, perfect palet als buiten…

Vannacht heb ik stofgoud verstrooid Over de treurbeuk die over de stroom hangt Een wapenschild met een vlinder geschetst Om blauwbloedig met vaandel en een loze kreet Te tronen door een luwe dreef Verder heb ik een aquarel af Een inktvis die zonnebaders van het strand plukt Tentakels die uitvloeien in zand Al beken ik ruiterlijk Dat niemand…

ik schilder je in rechte lijnen je kronkelt onder mijn penseel in kleuren wil je wel verschijnen mijn strakheid is je iets te veel wilt vrijheid in vervloeien ik voel je grilligheid opbloeien in momenten met elkaar ontspan en ben mijn muze maar het grootdoek van gedachten staat al tijden klaar, ik raak je niet met varkenshaar maar marterzacht…

De Amerikaanse droom doorprikt Uit de eenvoud van zijn wieg gekropen Kneedt hij een eigen stijl Weekt zich los Stroomopwaarts klimmend Toont hij de schaduwkant van wildgroei Het lege huis spiegelt verveling Herkenbaar en genant In dunne gelijke lagen aangebracht De mens afgezonderd in een hotelkamer Niet meer dan een ding in de ruimte…

(Naar de kus van Gustav Klimt) Beroemd voor zijn schakeringen van bladgoud Verspreid op wenskaarten en kalenders Vergeet men al gauw Hoe hij waarde hecht aan betekenis De diepte in het doek vermijdt Bezwerend van glans en toon Stoffelijk zoals men het met rode ogen bewaakt Spiritueel zoals hij reikt naar een zedig orgasme Het kan altijd…

Een ketter met een glad penseel Herkent in haar gelaat Een minnares van zeventien De hermelijn in haar elegante maar strakke greep De kop van haar tintelend vel afgewend Moet haar kuis en wit maken Zoals haar zijdelingse blik Het Hof van Milaan op hol deed slaan Zo plots week haar blos Was het daarom? Wou hij haar sparen? Wie zou raden…

(naar 'De intrige' van James Ensor) Het mombakkes, vaderlands goed, staat ons goed. Op Vastenavond zijn wij gevlekte honden. Wij verven ons kind een monstersnoet; zoals wij zal het leren zijn zonden te vermommen. En wijzelf en ons lief zitten vastgebonden in de snuit die blaft, de slurf die ratelt, de oren die slingeren, het rubberen…

ik schilder maar dit jaar want woorden zeggen weinig mijn paletten staan al klaar de tubes leeggedrukt in kleuren van het leven penseel in grove schets wat door seizoenen is gegeven ik mes emoties in een woest begin waarin het roze kleurt van paars naar zwart omdat de werkelijkheid verwart dan sprankelt lente in het groen bloeien…

ik schilder je plet je op het doek mijn mes snijdt borsten tepels rijzen onverhoeds ik vorm en modelleer je in het raken, leg mijn ziel in je als ogen die je meer dan levend maken verf droogt in eigen lijnen en legt zachte emoties bloot ik penseel vooral de mijne je bent niet klaar nog lang niet opgedoekt het drogen duurt…

Ik ontneem je met ‘n diepe kleur de louter van het maagdelijk wit koortsachtig door de drang verhit geconcentreerd op naakt primeur ik streel je houding in verlangen schets je weelderig lijf bevlogen haal al wat ligt in mijn vermogen naar boven om je pracht te vangen zorgvuldig glans ik je ogen fel maar verstijf in de intense streek…

de schreeuw is niet van jou alleen ze splijt de rotsen en vergruist het steen echoot door de dalen jankt door merg en been bloed schandt in het niet verstaan kruipt bergenhoog geen regen wist het onbegrip maar sluiert slechts haar eigen mist het stugge linnen gidst je streken in gebarentaal nagelt de verkeerde kleuren…

je bent uit licht geboren ogen sprekender dan woorden in fijne lijnen tekenen de jaren je liefdes en de kleine pijnen ik penseel geluk in de kuiltjes van je wangen om daarmee de warmte in je glimlachjes te vangen in zachtrood bloeien sensuele lippen open het puntje van je tong heeft deze weg ondeugend veel gelopen je houding draagt…

ik heb je kleuren van het doek geschrapt de jaren laag voor laag behoedzaam weg gekrast maar voelde hoe je pijn me in de vingers sneed ik weet nog hoe je was heb je altijd kunnen dromen zag je weer tevoorschijn komen in de speelse lijnen van je jeugd met ogen altijd stralend blikken vonkend van verhalen we schetsten stukjes leven…

ik wolk weer in mijn kleuren schilder bloed uit open wond op je lippen proef ik geuren uit een frisse morgenstond je haar drapeer ik als een lente op het doek in je hemels- blauwe ogen speelt de zon de zomer zoek je stem blijkt een verrassing waait met alle winden mee in haar diepste ondertonen klinkt de branding van de…

een vaal houten buffet twee laden vol met geschriften een geladen tafereel de appel ligt daar niets vermoedend verzonken in het hout hij ligt daar maar op de gewogen tafel in stilte de geschriften spreken niet ze houden hun gewicht verborgen in de leegte van de kamer de appel weet zich alleen in geladen stilte die de leegte verzacht…

de wereld is zo stichtelijk stramienen overzichtelijk de plichten zijn verdeeld maar leven zo, verveelt ik droom mijn werkelijkheden door uit de tijd te treden verleg de grenzen van vandaag raak een hemelsblauwe laag ik schilder felle streken omdat kleuren vaak ontbreken voel de wind als mijn muziek een intenser strelen is er niet…

Het prachtige haar van Renoir Met die zweem van rood De lichtval van van Rhijn Alles doofde en ging dood Ook Toulouse-de Lautrec Quassimodo van het penseel Die liet weinig van Parijs En van haar liefdes heel Henri Matisse ruziede met Seurat Signac’s tranen druppelden op het linnen Wie dronk er van ‘Buffets’ cognac? ‘Munch’ schreeuw was…

bij het maken van je portret viel op hoe vaak ik in details het bijzondere kon uitvergroten van het kuiltje in je kin tot je ogen met als uiteindelijk resultaat dat wat Picasso had kunnen maken ik alleen volbracht in de tijd het oorspronkelijk beeld voor ogen…

het doek is wit een maagdmodel nog niet geopend het licht nog fel een schets met scherpe punt geëtst om tekening te geven met reliëf dat roze scheurt vulbaar openbloeit en in contouren groeit van pijn naar samenzijn creatie roept de schilder als hij zijn model verkleurt en wegzet in een hoek waar op de grond de druppels bloed…

Vergeet voor even de waaier wiens vlagen je horizon liet driften, het spiegelbeeld fluitspelend op herinneringen. Ik vorm je in de groei van nevelig licht dat valt in de stilte van een deuropening. Open je mond vol lach, luister naar mijn veelkleurig stem- geluid - dat beeld geeft aan je donkere omlijsting - en kus onze poëzie…

Kronkelingen die geleidelijk stromen tot een geheel. Schildering van een perfect tafereel binnen een wazige wereld. De richting die vanzelf ontstaat evenals de weg. Waarheid Je voelt ze met de kracht van duizend paarden, dravend door gedachtegangen – hoofd op hol – Echtheid De scherven van eenzaamheid weer bij elkaar tot een pijnlijke…

nadat ik met de regen de woestijn bezoek probeer ik op mijn schildersdoek de ééndagsbloei te vangen het zal er weer om spannen of ik alle kleuren krijg die de natuur voorhanden heeft omdat ze vier seizoenen geeft slechts uren zal een jaar gaan duren waarin de lente zomert en de herfst oogst, de lange winter alles weer verdroogt…

ik wil bloemen zo gaan schikken dat ze spontaan van kleur verschrikken dat ze uit de knop gaan blozen, geurig zullen minnekozen in het groene bladerenbed kies een ruiker of een klein boeket vertel me de kleuren ik meng ze op palet schilder dan linten voor frivoler vertier ik vaas ze in glazen voor doorzichtig plezier…

Haar warmte pluist blossen lokken teint de tinten waarvan haar in ‘t stilleven hartelijke nuances zijn meegegeven die tot in haar timbre zijn doortrokken Haar stem is als pastel zo zacht vermist in aquarelle inspiratie sprekend tot de verbeelding van een geruisloze creatie vervloeid in de adem waarmee ze lacht Vertederend veegt ze krijt…

Niet de persoon die achterblijft op het doek van een schilderij een oneffenheid, een vage vlek maar het gewas, het veld en de lucht die naar verse lijnolie ruikt De geuren die verbanden leggen momenten onvolledig herscheppen een film gekunsteld in kleur beeld voor beeld op een rij Ik bouw jou op uit mij…

de wijn was zuurder dan de druiven oogden in hun glans de schrale grond gaf hen geen kans te zoeten in de zon koude nachten zetten zwaar bevochten sappen niet in suikers om groene bladeren tierden weinig zomer, het scherpe vocht ontwaakte zelfs de dromer maar in de nasmaak proefde je de strijd der elementen het donkerrood…

je bent mijn lentekoningin en zonnebloemt tegen het groen van de cypressen je glooit de heuvels tegen blauw, verstrooit de zon in ochtenddauw als water lijnen raakt de scherpte in kleur vervaagt komt harmonie naar voren in rijpend geel penseel je zacht het wuiven van het koren wolken zijn geboren gelijnd uit losse hand warmte…

Zoals ik je daar zie op de bedauwde aarde je ogen dansend op de grens van vaag vertakte bomen zie ik een flauwe lach Zoals ik je daar zie kent eenzaamheid zijn waarde verwrongen vingers van een mens een trieste vuist vol dromen gevuld met zelfbeklag Zoals ik je daar zie de knieen opgetrokken vanuit het zachte groen verschijnt een ander…

Vandaag heb ik met mijn kleuren gewed, zij verleiden mij tot het vormen, van een beeld vol raadsels. Begrepen of onbegrepen, worden zij geboren, mijn engelen leiden een eigen leven.…