Alle inzendingen over natuur

haar kille schoonheid verlicht de nacht witte maagdelijkheid poederzacht zorgvuldig alles toegedekt nog niemand het beroerd zo rein en onbevlekt, dat het mij ontroert nu ga ik het schenden vol genot en spijt mijn stap knerpend en met kinderlijke vrolijkheid Joke…

voor deze stilte zijn geen woorden goed genoeg geen ijs dat stiller breekt dan een flinterdunne plas in de voortuin onder het gewicht van een vlinder het zou zomaar kunnen moest ik het willen neerschrijven…

ik ben de gouden gloed van de zon en kus iedere aar op het land in groei en bloei in de gouden glans van de zomer en streel de grond waarop het groeit de aarde voren dieper ik hoor hier alle wortels groeien maai me in de rijpheid van het graan ik aai de stoppels die blijven staan en bevries en verstil gedwongen door de ijzige winterring…

In de schaduw van een grote boom de ergste hitte wat ontvlucht leg ik mij neer en tuur wat loom naar de bijna oneindig lege lucht, waar net een wolkje de zon passeert meegedreven op een zachte wind. Ik kijk hem na geamuseerd het is net een spelend kind onwillekeurig lach ik terug en zwaaide zelfs heel even, maar mijn geestekind was veel te…

Vandaag is zo’n dag die niet in een rijtje thuishoort Vandaag is zo’n dag die je niet beleven moet vandaag is zo’n dag, waarbij je nooit op had moeten staan vandaag…. Hoorde ik dat jij ernstig ziek bent Hoorde ik dat het allemaal waardeloos gaat Ging door de gladheid mijn kind op d’r gezicht En barst ik van de kou Vandaag had ik niet eerder…

Boom in mijn achtertuin Rondom jou ligt al mijn puin Krachten uit het Noorden Gedachten zonder woorden De winter was lang En ik ging mijn gang Lente en zomer waarin het zonnetje schijnt Waarin mijn puin verdwijnt Bloemen bloeien en bladeren groeien In de herfst zal ik nu eens de takken gaan snoeien…

Het was nog drukkend warm en de gloeiende zon had zich al even terug getrokken achter de bergen. Terwijl ik wandelde in het maanlicht maakte donkere silhouetten nog puffende geluiden. Plotseling sloot de maan zijn ogen. Maar even laten scheen de maan weer prachtig over de duizenden goudkleurige zachtjes pratende golfjes…

onderdoor tussen bomen die als omlijsting van een natuurlijk schilderij diepte suggereren wit landschap ton sur ton schimmen 't zijn schaapjes op het droge…

De ijskonig ontbeert in geestdrift behelpt zich onbegrepen, zijn blinkende ijsnaalden stralen, zijn koude bries voelt delen. Sneeuwheuvels aan de noorderkant slingeren het weer afwisselend door droge paden, berekoud het land lijkt het ijs, de elementen te beheren. Ijzige machten tronen, de middernachtzon bestraalt warmovergoten de enorme…

Ik kan wel blijven kijken Naar de prachtige sneeuw Het is en blijft hemels Sprookjesachtig wit En als het uit de hemel valt Lijken het allemaal glittertjes Die zachtjes op de aarde gaan liggen Sneeuw roept iets op bij mensen Zo zag ik een man op de slee zitten Zijn dochters renden voor hem uit Hij schaterde als een kind Het is dan grappig…

Het sneeuwt over de kristalen herten aan het ijsmoeras, wat maant tot stilte, bewegingen verstillen in kilte, warme harten ademen alert op elk gebaar en blaast kapok uit neus en ogen, kool van transparante inkt maar even zichtbaar, onhoorbaar in de slag van snelle vleugels afgeworpen, verdwijnen schaduwen op het parelscherm van de avondwind…

rond dit mooie dorp als stille levens in een nog serene sfeer heffen bomen met hun gewitte stammen en kronen gespreide armen, zegenend, de bossen ademen zacht in hun samenhang…

't is genieten de vogels te zien grazen in onze kleine oase toch, als ik me vertoon zien ze me als evenbeeld van wat opgesteeld in de zomer onze akkers moet beschermen tegen al te grote zwermen…

Je flirt elke dag Ik weet, jij grote donkere berg, je bent niet zo dreigend als je wel lijkt. Want jij raakt elke dag weer de harten van de bomen en planten door aan de wolken hun overvloedig water te vragen. Jij tilt elke dag de bloemen liefdevol op om ze te laten pronken met hun schoonheid. Elke nacht vraag je…

Platanen langs de laan pathetisch van bestaan, staan hun plaats af aan nieuwe twijgen in de wind om tegen de verwachting in dood te gaan, gespreide takken in een hol gezicht, geheven armen naar de lucht en naar de grond, het licht maant voorzichtig om niet meer te bewegen, ontleend aan stramheid in de druilerige regen, ze zijn…

nevel graast en rijmt op de verlaten velden omheiningen worden er ijzig uitgelijnd het gras schijnt als verzilverd takken en struiken lijken van kristal stil de witte huizen in de blauwe vrieskou de wind bijt rode neuzen overvalt de zuchtend adem behalve de kraaien die zichzelf weerspiegeld zien in de bevroren sloot lijkt het hier zo stil…

sneeuwende meeuwen tuimelen dalen in de prille morgen wintertuin schetterend op wittigheid weergalmt ieder keeltje in het januari licht met brede zwier klapperen zij wijd in ’t rond met jolig gekletter strijkt het zonnelicht hun verenkleed droog adem zacht tot één glans zuiver en volkomen op wiekjes blauwe lucht…

groene boom in mijn kamer zo groen en ontdaan slechts de lichtjes nog aan besef van het kwetsbare leven vluchtig het bestaan…

ik ken een dorp dat zich parallel voegt naar de slingerende dijk die zich kromt naar het belendende water, zo een eenheid te zijn..…

de zonnestraaltjes stoeien over het witte winterse landschap kristallen druppels versmelten zilverend op zwijgende twijgjes onverpoosd zoeken musjes naar kruimeltjes brood met hun vleugelslag sneeuwvlokken zwerven dalen als wittigheid neer in duizendgetal…

neem mij op in je golven beukend, woest kabbelend, ritmisch wiegend, overmeesterend spiegelend, windstil neem mij mee voorbij de einder waar dromen mij overspoelen oneindige dieptes mij naar ongekende hoogtes tillen werkt vrije val bevrijdend spreid mijn geest! waardoor ik ben doordrenkt van zee een twee-eenheid *~ Duogedicht…

nog in schaduwdromen klimt bewogen schijn zich vederlicht omhoog langs bomen laat de kruinen in maagdelijk witte sluiers schoonheid prijken veel te mooi om te blijven wanneer leven zich in uitgesproken grijs zal opengooien…

De zeewolven kun je horen met beide handen voor je oren, als de dagen wat luid zijn geweest, stilte gesprokkeld tussen golven, daarin belooft een lege kokkel nog het meest om het rumoer te smoren, onder een grijze lucht waar meeuwen zich baden in nog wittere sneeuw, besluiten we hier te blijven wonen.…

ook vandaag wil de sneeuw ons wassen ontdoen van of bedekken welkom sneeuw zolang je ons goed doet…

ofschoon mijn lippen zwijgen poort een vreemde lijn zijn soevereine gangen mijn hart, mijn denken aanéén is warm genesteld in de stilte van mijn kamer aanstroomt het hart dat blijft slaan nauwer ingeweven de sneeuw spiegelt verdiept over het weideland vergezichten en ogen dromen droomstil al wat je zag laat mij in deze stilte maar…

dikke laag onschuld lijkt de waarheid toe te dekken zodat schijnheiligheid geen kans krijgt buigen velen onder druk 'n witte smet rust op alles wat voor handen is grijze wolken troebleren het vuur dat dralend dooft…

lange tijd zat ik te kijken hoe zwart zonder gezang het rood uit de boom wegnam tot het zich bewoog zwermend steeds hoger vloog in een verder weg rimpelende herinnering…

in het duizendbomenwoud heb ik een schors gevonden de boom was eruit ik trok haar aan, ben gaan staan zoals bomen doen mijn voeten vergroeiden met de aarde armen vertakten zich, handen werden groen met gevoel in duizend vingers proefde ik wind en water vervuld tot in mijn kruin schilderde ik schaduwen voor later op het speelse gras…

witte pracht in poeder vacht betovering na winternacht het groene gras verstopt als wintermantel ontpopt toverwerk in winter macht wie ben jij met deze kracht speel met mij die kou veracht zonnestralen glinsteren zacht witte wereld om mij heen boom noch plant zijn alleen een vlokje danst daar blind vredig in de koude wind vogels vliegen…

de rijm stijgt dampend uit de weidse velden dunne sluiers mist onder een flauwe morgenzon ze reiken naar het blauw van peilloze ilussies een beetje verblindt door het licht van een witte morgen die in alle kleuren verder gaat…