Alle inzendingen over emoties

Voorzichtig en stil vind ik mezelf terug. De tijd was zwartgallig, alles rondom windstil. Stoppen met de hunker naar hartswarmte, boeken sluiten, de woorden zijn zoek. Dat vertel ik mezelf! Mijn hart zet ik nu maar wijd open, het verhaal... Mijn verhaal is nog niet compleet! Dus leef ik verder.... Voorzichtig en stil.…

Als ware zij verschroeid onder invloed van veel regen koolzwart aan haar randen maar naar binnen innemend rood…

Het brommen Van de gele horzel Eigen geworden op Het plein der genezing Klinkt bij thuiskomst Al weer even vertrouwd Als hij grommend Langs het lint Van asfalt en Bitumen zoeft Naar het bieden van hulp Bij weer nieuwe ellende In een te haastige Niet zo vertrouwde wereld Afdalend naar de Plek van nieuwe pijn Zweven twee…

Waar wolken treuren in egale grauwheid huilend tranen storten als een lijdend somber verdriet troosteloos de einder tot vaagheid verschiet en de wereld zoekt naar warmte straalt toch licht van de zon in kleurrijke bogen op donker verleden hoop voor toekomst.…

Van wind over ’t veld wil ik leven tussen kleur van bloem en geur van kruid voelen warme zon als weldaad op m’n huid met jou wandelen over paden tussen struweel naar die plek voor ons geschapen mij vleien in jouw armen ben jij zon op m’n huid.…

Kleurloos en somber, stijlvol en vast. Ik kan niet om je heen, je hebt een eigen kracht. Alles ligt in je besloten, de vele kleuren van de boog. Ondoorgrondelijk vlak, grond of dak? Ik wil je niet plagen maar je hebt een tegenpool. Is er een dans waar kleuren ontspringen? Ik weet het niet, dit vele roeren zat. Nu slechts op zoek…

Als ik wandel in het bos tekenen herinneringen zich af in de schors van hoge bomen in de holte van een hele oude knoest klinkt de echo van een bekende stem hij kruist mijn pad ik weet dat jij het bent nog altijd dat kleine stukje verleden roep het een halt toe wil ontkomen aan stil weggestopt verdriet maar de echo luistert niet…

Rende door straten verschool mij in stegen vluchtte over pleinen beklom bergen daalde af in dalen wrong door spelonken zocht rust in bossen verpozing aan het water verademing in het veld uiteindelijk vond ik mijn bestemming waar ik nu ben.…

van binnenuit nog hangend aan het leven te merken dat ik ouder word het zwaarder wordt ondanks in vele kleuren steeds de zon…

Waar zou ik eerder nog mijn zuchten slaken dan in holle ruimte van het niets mijn blikken slaan op het luchtledig van de kosmos naar het duister achter het licht dan treuren om vergane liefde in een diep verzonken dal.…

(negen zonnen zijn gegaan hun licht in bloedrood wenen aangezet opent grauwe velden) een vlinder stoeit er niet voor niets haar tijd van wederopstanding verjaart waar in jonge bomen lente klaart en snelle vogels nestelen; besef verongelukt in koude woorden ergens zwerft een marmeren maan tussen sterrenhemels en de nacht in die…

Het is een puinhoop in mijn hoofd, Gedachtes vliegen rond. Het moet stoppen, Dit hou ik niet vol. Ik ben moe van het verbergen, Het verbergen van mijn gevoel. Rust, dat heb ik nodig, Dat is mijn doel. Ik zie één weg, Maar daarna kan ik nooit meer terug. Daarna heb ik wel eindelijk rust. Geen fouten meer, Geen gedachten meer, Geen geschreeuw…

Zolang reeds duurt mijn reis en in lange tijd heb ik sporen getrokken ver ben ik gegaan maar kwam toch steeds op het zelfde punt maar na vele jaren weet ik nog niet waar ik ben. Al komt het mij heel bekend voor.…

De lucht is elektriserend van opgekropte spanning, bezwangerd van angsten en walm van boekverbranding. Geen idee wat mensenhand in een reflex vermag. Het begrip zinkt traag en eindigt in hard gelag. De ijskerker van vroege dagen verbergt een verleden schaduw. Vers geworpen licht verstoort de trage rust ruw. Een gewaagde fluistering verhaalt…

Hoe sterk is de emotie welke een gevecht aangaat zonder blos van diepe schaamte enkel zuchten heeft omver geblazen dat het bloed vervangt in andere gedaante wie is de overwinnaar oppermacht waar is uw twijfel zeg mij toch: de schaamte! de blos mag geen verrader zijn hoe kil ook de emotie…

ik dacht dat ik een engel zag het was zo’n ooghoekmoment waarin ik mag geloven er scheen veel meer dan licht: er was geluk om weten, dat je bij me was en ik stond het te ondergaan waar kwam je vandaan? ik denk het wel te weten want als die glans zo mooi is, voel ik dat jouw leven weg is maar toch nooit voorgoed vergeten…

dromen, dromen rusten op de koelte van het lelieblad de ochtenddauw spreidt zich uit als glasbelletjes een libel zweeft danst zich een weg over de vijver stil moment vreugdescheppend in perfectie gemaakt de aarde is mooi waar liefdelicht haar zachtjes aanraakt…

Tegen muren springt mijn diepste ik en voelt mijn brein de kou van onbegrip in holle ruimte van het verre wezen mijn handen klampen aan wanden van ijs geen houvast voor mijn voeten slechts daar beneden vind ik het paradijs.…

Weltrusten alvast, droom maar fijn. Sluit je ogen, maak je klein. Geniet en val in een diepe rust. Zodat de prins zijn prinsesje wakker kust. Zij ontwaakt, hij is blij. Wens vervuld, zij is vrij. Samen zo lief, dromen een huis. Zij poetst, hij zit voor de buis.…

niet geworteld in het land dat ik bemin ben ik doordrenkt met verlangen verlangen naar het leven er geproefd mij lavend aan de warmte verlangend naar de mensen mij dragend als was ik een zuster doorheen mijn lichaam verlangen naar dat land van smaragd het land dat ik bemin…

De sporen die we trokken in het zand Waren steevast voorbestemd om weg te spoelen Op de vloedlijn staan weer jongelui te joelen Ze claimen onze plek daar op het strand Ons zandkasteel met zijn robuuste toren werd weggeblazen door een drieste golf Zoals het schaap wordt gegeten door de wolf Geen mens leeft eeuwenlang, is uitverkoren Burchten…

Ik wentel me nog even in je armen die mij als een zachte deken verwarmen dan ga ik slapen en dek mij toe met herinneringen aan jou en laat ze tot leven komen in m'n dromen omdat ik nog steeds van je hou…

hier wil ik wonen, in dit lied me nestelen en schuilen een plek alleen voor mij heel even maar dit wonderlijk gebied met woorden die gelukkig maken ook zonder jou zelfs sterker nog zelfs als ik kon zou ik ze nog niet delen mijn hart alleen laten bewegen op het ritme, melodie uniek voor nu ver weg van later maar laten vullen met muziek…

Ik zag het aankomen, de storm in de gevoelens waren niet meer af te remmen. Simpele woorden waaiden zo hard, kolkten aan tot een heuse orkaan. Zonder het te weten kwam hij in het oog terecht. Zijn lichaam werd weggeslingerd en de emoties gekraakt tot een hoopje ellende een wrak bleef over. Hij was nog een samenraapsel van het verleden…

Soms is het leven kut Je hebt geen fut Je hebt geen doel Gewoon een kut gevoel En een gedicht maken Zal kant nog wal raken Want het enige dat je denken kan is - Ik kan er toch niks van Vandaag is het leven kut Zit je zwaar in de put Rijmen lukt nog net Maar voor de rest is het pet…

Het schuimende water spoelt golvend aan, En rustig rollend zal het nog wat verder gaan. Het water kabbelt rustig op het mooie strand, Waar enkele kinderen spelen aan de zeerand. De wind steekt op en het zoute water krijgt meer kracht, De zon weerspiegeld in de golven wat een pracht. Geen golf die komt of gaat is hetzelfde om te zien, Hoogstens…

Ik wou dat ik even weg kon, Kon opgaan in de menigte als een kameleon, Dat niemand me zou zien, Onzichtbaar zou kunnen zijn misschien, Ik heb genoeg leuke avonden verpest, En dat weet ik best, Ook ik wou dat het anders zou zijn, Het doet gewoon teveel pijn, Daarom zou ik willen vluchten, M’n hart laten ontluchten, Even niemand om me heen,…

Je hebt een buikje zeg ik om te kneden om er een heb ik dan zo een dikke buik vraag je nee nee zeg ik om er een broodje zo een bolleke om er niet bij stil laat staan er aan voorbij te gaan…

ik aanschouw de vleugels van vrijheid en voel, proef het pure leven in het speelse manoeuvreren op het zuchten van de wind ervaar de schoonheid van de bewegende ruimte tussen het blauw, de wolkenpracht het sluimerlicht zo zacht waardig fluister ik: “Mag ik mee, zweven, beleven?” ik zal de rust van de wieken nippen, bewaren onder mijn…

De tijd verstrijkt in eindeloos veel zwijgen terwijl juist woorden nodig zijn waar zelfs één woord een wonder kan verrichten blijven letters binnensmonds in stilte verzuren de emoties tot steeds meer bitter tot de overvolle stilte ze tenslotte uitbraakt als verwijten zonder einde…