Alle inzendingen over filosofie

kijken lopen naar den kimme verleggen van den horizont steeds wijkend dichterbij weer verderaf moeders baren schepen varen bergen komen af en aan soms staat men stille rarekieks het fotootje minne in een autootje ’s anderen daags heel al in kanteling na donkerte zonneschijn volgt bemanteling in nevels achter neuzen koud traag niet…

De kalende loebas die leegte bezong is gister pardoes in een put gevallen je weet wel, die manker met rijzige wallen, omdat hij wand’len noch slapen kon zoals zo vaak als't lot overwon hoort men kwatongen soms achterklappen neem lamme Juul nu (vergeef me mijn grappen) sprak boud dat hij er vrijwillig in sprong Ik zat in mijn zetel, lekker…

Wanhopig zat ik op mijn knieën, zoekend op de grond. Turend onder een wagen, die daar geparkeerd stond. Ik had mijn contactlens verloren, net voor de moskee en zoeken met vertroebelde ogen, dat valt echt niet mee. Toen hoorde ik een kuchje, naast me stond een oude Marokkaan. Hij hielp me recht en samen zijn we de moskee binnengegaan.…

een zomerse zon bedekt mijn land waar klaver huist en bijen vangt waar in de koeiebuik gras ontspint tot mest in dampende klodders door koeieanus uitgedreven op het land wordt neergeplet in koeken ter vertering aan het land wordt teruggeven oh nederland oh koeienland je bent door koeieplakken overmand zo vruchtbaar bruin in 't zonnetje…

Leven lijkt net mensenwerk zondags ga je naar de kerk rol pepermunt in ene hand dominee aan de overkant preken spreken aan of niet het is maar net of je iets ziet bij wijsvingeren naar medemens verfrist pepermuntadem je grens dan galmen psalmen door de kerk en blijkt geloven écht mensenwerk alleen ben je met allen samen uniform klinkt…

De wereld ziet niet langer alleen de kleuren zwart en wit de regenboog komt tussenbeide en de wereld heeft meteen meer pit. Waarden die stil bleken te staan normen die leken te vervagen nu er weer beweging in is geschoten komen ook weer nieuwe vragen. Een omgeving vol met nieuwe elementen je kunt ze haast niet missen er is een grote verandering…

Wat ik heb gezien is plompverloren in een duistere bron gevallen, ik schrok als verloor ik mijn ziel. Op zoektocht met mijn handen naar een werkelijkheid die kan vervangen wat mij aan beelden geschonken was. Mijn geest vertroebeld door dingen die oud en beschimmeld lagen te rotten in de broedkist van de verloren tijd. Onmogelijk om louter…

tussen aankomst & vertrek daar ligt de tijd van reizen en als je dat maar heel lang doet zal je vanzelf vergrijzen... het is allemaal zo relatief 'de tijd van leven met je lief' 't is vluchtigheid bewijzen…

Rennen in een wereld zonder licht ondoordacht zonder te beleven wat het donker bieden mag. Alsof we morgen willen sterven zonder te hebben gevreesd voor het felle licht van de dag. Met miezerige woorden in een wereld zonder taal vertellen we met trots ons eigen zinloos verhaal. Alsof we willen tonen dat we écht hebben geleefd intens…

Je vliegt soms in een wereld met vleugels wijd en over heuvels heen -wat een uitzicht!- In je achterhoofd weet je er gaat gevaar schuil in de wolken, op de grond toch vlieg je door -en geniet-…

Wat je voelen wilt en niet horen kan zal je ervaren en toch bedoelen. Dat wat je ziet kan wel eens anders zijn dan dat het lijkt of blijkt te zijn.…

1 geef de hoop nooit op het was er al eer je werd geboren hoop opent ogen om opnieuw het verlangen te bekoren 2 ook al sterven wij iedere dag en is pijn en verdriet een hard gelag je kunt niet ontkennen dat je dan ook waarlijk leeft en gedwongen wordt nieuwe wegen te verkennen 3 ook een treurwilg wordt heel oud hij…

naarmate mijn tijd verstrijkt en ik lijk te verjaren schijnt mij steeds meer toe dat al wat rondom mij is verzameld stilaan weg wil varen en mij als maar minder toebehoort al ben ik aldoor meer geworden de toekomstwijzer stagneert steeds minder blijkt van mijzelf en dat niet ik maar de schepping gloort waar mijn wortels eerst moesten…

Hij kijkt naar een stoel en denkt: ik ben een stoel. Ik sta hier net zo alleen als hij daar: de man op de rand van het bed. Valt hij al in slaap? Of noteert hij nog even dat hij net zo leeg is als? Kijk, hij geeuwt. Hij praat met de stilte, wordt moe van zichzelf. zou een stoel willen zijn kon hij comfortabel in zichzelf gaan…

Soms ontbreekt de rust te genieten van wat er is de stilte lief te hebben en warmte te ervaren. Je kunt die knipoog zien en daarmee een glimlach -ontlokken- klein geluk maakt groot leven. De nacht is donker en lente brengt de zon laten wij ontwaken en leven alsof de bloesem komt.…

Er heerst stilte in de zaal en ook verslagenheid hard en zacht verdriet een houding aannemen dat hoort nu niet. Bijeengekomen voor een laatste keer met deze ziel erbij familie, vrienden en aanverwanten iedereen een dagje vrij. Het leven is één groot feest toch zijn wij niet altijd blij onze steming is ook wel eens bedrukt dat hoort…

De nacht staat ver onder de zon toch treurt ook zij niet om zichzelf het fundament van de berg bedekt de stroom die haar langzaam slijt de vogel leerde de honger overwinnen oneindig blauw versterkt een sterrenleger in de borst sterft de denkers droom verdiept het inzicht via omwegen is de zachtzinnige glimlach geluk…

bij de afgebroken tak kom ik een boom tegen steeds weer die tak hij ligt op een blad dat viel voor de tak afbrak steeds weer bij die boom…

vandaag ben ik een paard nee eerder toch of morgen nog een mier nu ben ik een insect, amoebe tot ik vlinder wordt ik ben het gras nee morgen pas een boom die in de aarde groeit het water dat naar zee toevloeit ik ben een vis in de woestijn een vogel kan ik ook wel zijn een zwijn ik ben in storm en in wind ik ben een kind…

Spiegelend in toekomst van weleer Tast ik blind achter mij in duisternis Wetende geen toekomst meer te vinden Verbreek ik het spiegelende wachten…

ik spreek over de mens Andro de Geworpene hij ontwaarde licht onbekend met een gekozen of bewuste wens, gevallen als een wicht o, Andro, jij wordt een held jij bevecht het leven maar wordt door het heilig sterven uiteindelijk geveld bevrucht door genot en drijvende in een vrouw totdat de natuur besloot over een verkrampende…

ik ben van hier met volle vaart naar ‘s and’ren daags gegaan en nog terwijl ik onderweg nog peinzend over morgen kwam d’and’re dag alsof het nog vandaag - maar onweerlegbaar gisteren of eerder nog daar was ik dan zag om me heen en merkte ja dit ken ik hier hier kwam ik vaker langs op weg naar morgen ik zette mij verwijlde kort…

heden, ben ik genood de toren van uitzicht te beklimmen reis met koffers vol vragen en gedachten naar de Vlakte van Inzicht teneinde de wijsheid te zien, te beminnen ik bestijg duizend treden elk bekleed met een zinderende spreuk doch boven, geheel buiten adem aangekomen stel ik de fundamentele vraag is zoeken naar de Heilige…

het woord de belofte hoop en geloof mens zoekende naar licht in de duisternis en de waarheid arme arme zoekende hopende gelovende onzekere bange mens aan wiens woord en belofte gehouden en wiens woord en belofte te vertrouwen zoekende naar het licht in de duisternis behoedt de dwaaltocht van geloven u voor de waarheid van niet…

Het zout dat bloemen troost erkent men geen heiligdom regen voorkomt verwelking en spreekt men 'amen' uit. Regelrecht vanuit het hart blijft elke zonde verborgen keuzes worden bewust maakt maar zijn niet altijd juist.…

De snelheid vertragend, door liefde omvat. De onmacht vervagend, door al wat liefde bevat… In een zucht geprolongeerd, tot eindeloos verlangen. Onbewust geraffineerd, surrealistisch onbevangen... De lijn des levens, onbeschrijflijk koel.. deze realiteit staat tevens, synoniem voor angstgevoel...…

Je kunt niets zeggen over het hoe en het waarom je spreekt dingen tegen toch blijkt het nu vaak krom. Het liegen staat in je ogen en ze stralen amper meer ik laat je niet meer vluchten zeker niet deze laatste keer.…

Te jong in leen. Onverpakte verrassing, naïef genot. Verzadigd en onverschillig, het zicht verdween. Blijf nieuwsgierig. Wiens bezitting? Verwondering…

een wintermorgen fragiel als een dun laagje ijs zo ken ik het met kleine oogjes over een drempel die met de jaren hoger schijnt hartverwarmend de mens broos als toast plukt hij de dag met lange tanden…

Mensen kwam hij zelden tegen maar zag er meedogenloos veel slaaf op de galei van de tijd spelen Gauw iets uit het vuistje knauwen was voor hem de utopie van genietend leven en leed langzaam maar gelukkig honger Gniffelend bazelde hij tegen 'n gezette, starre vrouw kijk dan toch m'n liefste zelfs gebrek aan eten is in deze wereld…