Alle inzendingen over natuur

nu de winter komt kan ik me weer verheugen op die strak-blauwe lucht waartegen de geheel kale boomkronen in hun volle pracht aan ons hun schoonheid tonen.…

in vlagend weer staat hij warm rood aangekleed zichzelf te verdromen terwijl wij alleen maar op kerstsfeer kunnen hopen…

schepen liggen geboeid te luisteren aan armdikke touwen naar de wind die fluisterend praat tegen het speelse water naar het roepen van de meeuwen naar het praten van de mensen de middagzon schept een blinkende waterweg dansende lichtvlakken schitteren verblindend de tijd lijkt langzamer te vloeien creëert een rustig gevoel de zee…

dweepten druppels regen met de beelden plassen verankerden ze stevig tot de wind erover streek leven uitgerafeld in de nacht verdween…

Vroeger ging alles van waarde mijn mond rond, zomerse weiden het lange tenen van de wilgen, het stil zwijgende van plassen in de voren mijn geboortegrond rees en alles zoog verzengend, de hitte die het dampen uit de koeien sloeg, blakende vlaaien mijn handen fonkelende verbeelding witte haren, Ernest Claes in de vingers toen nog, het huis…

zelfs ontkroont pogen ze in hun wanhoop hoger te klimmen om achter de grijze wolkenstroom schitterende dromen onder ogen te zien…

De nacht strijdt met het ochtendgloren zonder dat zij ooit nog won, ook dit keer heeft ze al verloren want aan de kim is reeds de zon. Het licht trekt langzaam over velden waar zich nu nog dauw bevindt en tjilpende vogels,zij vermelden dat een een nieuwe dag begint. De zon heeft nu het hoogste punt bereikt en ook haar grootste kracht hitte…

de winterspreeuwen zijn terug; ik mag ze niet heel graag, toch streelt juist hún gefluit mijn oor ze mogen er wel zijn.…

een golvenkreet stijgt op gegeseld door westerse wind water spat en spettert kabbelt en kibbelt raast en slaat het strand baar na baar halsoverkop hoog opstuivend water zeegeboren wind als wispelteurige geweldenaar van elke donderse golf dan een flitsbericht rechtstreeks van de zon licht schroeit langs donkere wolken die uiteen wijken…

ze dragen de herfst nog vaag terwijl de winter zich reeds vertaald in koude windvlagen die het nog omvattende naar zich toehaalt…

De onmacht van koraal doet het leven verbleken, verstomt elk verhaal in het fletse blozen van de aarde, getuigenis zonder kleur, een waarde die het rif doet zwijgen. Waar de zee zich in liet bewonen, stolt het bloed van anemonen in een hoogmoed van de tijden en laat overtollig moraal zich verleiden tot een niet te stuiten vloed…

er sloeg een paard op hol in het bos terwijl ik net aan het walsen was met een parasolzwam kwamen eikels en kastanjes aangevlogen als een gelegenheidsorkest met hoefgetrappel het bronzen tapijt werd opgeschud als een dekbed een hoed waaide verveeld langs de beek er hing een ruiter aan vast de zon scheen maar dat is een detail…

Wild en woest en ledig Was het ruwe veen, Slechts de heide vlocht er Kransen overheen. Boog zich over d'oevers Van de bruine plas En verborg de diepte Van het zwart moeras. Zie, daar nad'ren mannen Met een ijz'ren wil. Aan de zoom dier poelen Staan zij peinzend stil. Broeders op ten strijde, Op, de band geslaakt, Die de schatten…

De oude eik, hij staat daar naamloos, in zijn stoerheid en zijn kracht belichaming een deel van mijn gedacht. Hij staat daar trots in volle glorie. Ik noem hem geduld in groene stilte bevriend met dag en nacht. Zijn wakkere ogen zwerven over ’t gras. Bij avondval zal hij de stemmen van de krekels horen. Zijn bladerdak, het schuilend…

Hij voelde zich een houthakker in een land vol droom verbaasde bomen liep hij met een bijl in zijn handen om tot een oordeel snel te komen maar geen boom in dit land beviel hem geen beslissing kon hem bekoren hij hoorde zijn hart, een lieve stem zoveel natuur was er reeds verloren totdat hij zag, een oude eik stam zo dik, kon hij niet…

Een rups die op een espenblad dik en volgevreten zat was heerlijk aan het rusten. Een spreeuw die toevallig overvloog hem zag, en bij zichzelf overwoog dat hij die ook wel lustte. Hij pakte de rups, keek om zich heen vond een plek en streek meteen als trotse vinder neer. Maar de rups, zich eigenlijk nooit bewust dat hij zo graag werd gelust…

Als een vrije kunstenaar in wateren mogen leven, proberen te ontsnappen. Vissen hoor ik stil fluisteren, zie ze kijken en begrijpen. Het waterrijke gebied leeft, spreekt in wilde vrijheidstaal, land van wilde wateren geeft een combinatie van verhalen, leeft aparte mogelijkheden. Elk leven geniet van het wilde, water zo eeuwig blauwgroen…

De lucht schildert zich zelf, of, is het toch de hand van de Meester?…

wanneer de wind grillig snelt naar herfst dan voelt het leven sleet versukkelt het na korte tijd in aardse vergankelijkheid…

'k Zat onder het bladerdak toen er een lawaai losbrak van vechtende mussen. Ik kwam er niet tussen, het ontlokte mij een lach. Wat een mus al niet vermag.…

pats, pats, pats om mij heen pets getverderrie en net zo plots als zij kwamen verdwenen zij weer de schichtig rollende spreeuwenwolken…

Stroken licht-inval, de dageraad is op komst, accentuerend de caleidoscopische kleuren van de nachtelijke dauwdruppel op het vensterdak, aaneengeregen droppels spinnenweb tussen dag en dauw. In het kleurenparadijs van de opkomende zon dansen wit, rood, oranjegeel en parelmoerblauw. Verdwaasd nog, volgen mijn ogen de zwaluwdans, laag…

onder een dalende zon de lucht gespoeld door regen varen mijn woorden naar vreemde oevers in blauwe eenzaamheid de witte vogels de geur van heldere lucht de streling van de wind mijn droom begint…

toen ze in het naakt begin zichzelf voor het eerst herkent nam ze me in haar verder aankleden zo graag mee om verheven te leren dat groei het leven beheerst…

Die dag in mei, toen jij me niet kon vinden maar niet opgaf en me zocht en vond, de avond viel en alle bomen stonden roerloos om maar niets te missen om ons heen, hun voeten in de grond. Die dag in mei, toen woorden overbodig werden je ogen en je handen zeiden meer dan kussen, liefste, strelingen, de bomen verhieven weer hun kruin, in vreugde…

zelfs al lijken de bomen in herfstige tooi zich te schromen om hun naaktheid diep van binnen kennen ze rust sust een geleidelijke groei hun onzekerheid weg met dromen die hen een lente tonen waar ze in volle omvang hun eerdere gratie terug zullen verwoorden…

De einder begint te vonken als uit een diepzee-droomgezicht wanneer met een lans van licht de dag openbreekt. Eindeloze verten breken aan, de trilling aan de horizon bergt een keten van beloften, elk een suizelend pijlschot ver van zijn vervulling vandaan. De wereld is van zijn dode schaal ontdaan en sterrenvelden ruimen naar het westen…

Nader kwam je over velden als witte sluier verhullend wat deze dag weer brengen zou in frêle gedaante gerezen uit het water als schone nimf. Gouden glans schijnt over je golvende haren die strelen wuivend vlaktes en vallen als serpentines in lokken door lommerrijk blad. In vorderen der morgen baar je nieuwe gezichten van kleuren en…

zon en mist strijden om de glorie van de dag een geel streepje licht overwint…

De bliksem klieft door de lucht alsof er wat doorgesneden moet de regen laat even op zich wachten en zo, ja zo is het goed. De donder rommelt in de verte als antwoord op de felle flits en ik zit rustig in mijn hoekje maar eerlijk gezegd, ik vind het niks Al die herrie toch daarboven al dat lawaai erachteraan ’t is toch te gek voor woorden…