Alle inzendingen over natuur

ze dragen de herfst nog vaag terwijl de winter zich reeds vertaald in koude windvlagen die het nog omvattende naar zich toehaalt…

De onmacht van koraal doet het leven verbleken, verstomt elk verhaal in het fletse blozen van de aarde, getuigenis zonder kleur, een waarde die het rif doet zwijgen. Waar de zee zich in liet bewonen, stolt het bloed van anemonen in een hoogmoed van de tijden en laat overtollig moraal zich verleiden tot een niet te stuiten vloed…

er sloeg een paard op hol in het bos terwijl ik net aan het walsen was met een parasolzwam kwamen eikels en kastanjes aangevlogen als een gelegenheidsorkest met hoefgetrappel het bronzen tapijt werd opgeschud als een dekbed een hoed waaide verveeld langs de beek er hing een ruiter aan vast de zon scheen maar dat is een detail…

De oude eik, hij staat daar naamloos, in zijn stoerheid en zijn kracht belichaming een deel van mijn gedacht. Hij staat daar trots in volle glorie. Ik noem hem geduld in groene stilte bevriend met dag en nacht. Zijn wakkere ogen zwerven over ’t gras. Bij avondval zal hij de stemmen van de krekels horen. Zijn bladerdak, het schuilend…

Hij voelde zich een houthakker in een land vol droom verbaasde bomen liep hij met een bijl in zijn handen om tot een oordeel snel te komen maar geen boom in dit land beviel hem geen beslissing kon hem bekoren hij hoorde zijn hart, een lieve stem zoveel natuur was er reeds verloren totdat hij zag, een oude eik stam zo dik, kon hij niet…

Een rups die op een espenblad dik en volgevreten zat was heerlijk aan het rusten. Een spreeuw die toevallig overvloog hem zag, en bij zichzelf overwoog dat hij die ook wel lustte. Hij pakte de rups, keek om zich heen vond een plek en streek meteen als trotse vinder neer. Maar de rups, zich eigenlijk nooit bewust dat hij zo graag werd gelust…

Als een vrije kunstenaar in wateren mogen leven, proberen te ontsnappen. Vissen hoor ik stil fluisteren, zie ze kijken en begrijpen. Het waterrijke gebied leeft, spreekt in wilde vrijheidstaal, land van wilde wateren geeft een combinatie van verhalen, leeft aparte mogelijkheden. Elk leven geniet van het wilde, water zo eeuwig blauwgroen…

De lucht schildert zich zelf, of, is het toch de hand van de Meester?…

wanneer de wind grillig snelt naar herfst dan voelt het leven sleet versukkelt het na korte tijd in aardse vergankelijkheid…

'k Zat onder het bladerdak toen er een lawaai losbrak van vechtende mussen. Ik kwam er niet tussen, het ontlokte mij een lach. Wat een mus al niet vermag.…

pats, pats, pats om mij heen pets getverderrie en net zo plots als zij kwamen verdwenen zij weer de schichtig rollende spreeuwenwolken…

Stroken licht-inval, de dageraad is op komst, accentuerend de caleidoscopische kleuren van de nachtelijke dauwdruppel op het vensterdak, aaneengeregen droppels spinnenweb tussen dag en dauw. In het kleurenparadijs van de opkomende zon dansen wit, rood, oranjegeel en parelmoerblauw. Verdwaasd nog, volgen mijn ogen de zwaluwdans, laag…

onder een dalende zon de lucht gespoeld door regen varen mijn woorden naar vreemde oevers in blauwe eenzaamheid de witte vogels de geur van heldere lucht de streling van de wind mijn droom begint…

toen ze in het naakt begin zichzelf voor het eerst herkent nam ze me in haar verder aankleden zo graag mee om verheven te leren dat groei het leven beheerst…

Die dag in mei, toen jij me niet kon vinden maar niet opgaf en me zocht en vond, de avond viel en alle bomen stonden roerloos om maar niets te missen om ons heen, hun voeten in de grond. Die dag in mei, toen woorden overbodig werden je ogen en je handen zeiden meer dan kussen, liefste, strelingen, de bomen verhieven weer hun kruin, in vreugde…

zelfs al lijken de bomen in herfstige tooi zich te schromen om hun naaktheid diep van binnen kennen ze rust sust een geleidelijke groei hun onzekerheid weg met dromen die hen een lente tonen waar ze in volle omvang hun eerdere gratie terug zullen verwoorden…

De einder begint te vonken als uit een diepzee-droomgezicht wanneer met een lans van licht de dag openbreekt. Eindeloze verten breken aan, de trilling aan de horizon bergt een keten van beloften, elk een suizelend pijlschot ver van zijn vervulling vandaan. De wereld is van zijn dode schaal ontdaan en sterrenvelden ruimen naar het westen…

Nader kwam je over velden als witte sluier verhullend wat deze dag weer brengen zou in frêle gedaante gerezen uit het water als schone nimf. Gouden glans schijnt over je golvende haren die strelen wuivend vlaktes en vallen als serpentines in lokken door lommerrijk blad. In vorderen der morgen baar je nieuwe gezichten van kleuren en…

zon en mist strijden om de glorie van de dag een geel streepje licht overwint…

De bliksem klieft door de lucht alsof er wat doorgesneden moet de regen laat even op zich wachten en zo, ja zo is het goed. De donder rommelt in de verte als antwoord op de felle flits en ik zit rustig in mijn hoekje maar eerlijk gezegd, ik vind het niks Al die herrie toch daarboven al dat lawaai erachteraan ’t is toch te gek voor woorden…

Platanenleed Takken Nodeloos geamputeerd Ik was het die ze op moest pakken in niet te tellen moten hakken Moedwillig de natuur versjteerd…

zeemeeuwzezeeuw lopendstrandloper schelpenschulp strandgapergeeuw waaiendstormvlaag stuifzandogentraan haarwapperwoei vloeidendevloedgestaag zeepierenwandelpier zeescheepstoeterloei op mijn blote voeten samenlopend met jou hier………

en toch hè zelfs nu het mislukt was bleef ik geloven in zijn kunnen vol ontzag had ik gezien hoe zijn grove handen stukjes boom afbraken en ze weer liefdevol aan de stam teruggaven had God iets verkeerd gedaan zacht mompelend werden er zakjes overheen geplaatst en met elastiekjes voorzichtig onderaan dichtgeknoopt hij legde het me uit althans…

Zoveel hoger, zoveel dieper groener bos, soorten bomen, sterk een ieder. Groeien kris en kras, en dwars door al de pijnbeleving heen. Zuurstof die men afnam uit het binnenste van het bomenhart boomschors die men eerder schond. Wortels diep verankerd in de bruine grond. Je oude boomringen deden groei afdwingen. Men dacht dat het oude bos…

een aantal dagen lang sta jij te gloeien in een tuin ik loop steeds naar mijn raam om te genieten van je gratie vol bewondering herhaal ik "voor mij ben jij de mooiste" morgen zullen regen en wind jou de kleding van het lijf rukken een foto bewaart de herinnering aan dit intense sterven…

rijzend en dalend zichtbaar tastend lijkt het grijze zich vlagend uit te dragen boven een in zichzelf gekeerde wereld waar enkel schaduwen wemelen ontdaan van oude weelde…

Natuurlijke schakering van warme kleuren Betoverend mooi zo aan het eind De schoonheid van loof als laatstgebeuren Een mooie mantel die verdwijnt Hun plicht gedaan, het doel bereikt De boom leeft voort en zij vervagen Als gevallen blad de grond verrijkt Gaan takken straks weer knoppen dragen Nog even niet Nog even stralen Laten zien waar je…

Baltische Zee ruwweg tussenweg, voel de ijzige koude bries van de Oostzee. In het gezicht slaat het opzwepende schuim, roept de zoutige geur van de brakke zee, laat een laatste groet aan je schip zeeman. Je bruine ogen zijn nog even waakzaam, je langzaam grijzende baard voelt de frisse wind. Jouw habitat ligt in de eenzame vreemde en aan het…

Een milde herfstdag, vol van vogels die hier nog niet vertrokken zijn; het water rimpelt onder zonlicht en kinderen juichen om het geel dat wel in duizendvoud wil vallen rondom hun vele, kleine voeten. De bladeren worden almaar schaarser aan takken die getekend staan als zwarte strepen soms heel dik maar scherp in 't daglicht nu of schriel…

winterstormen ten hemel het wad stuiptrekt in gekromde stromingen het schuim kapseist ongenadig van einder tot einder onder een wolk van meeuwen verwaaien duinen in werveling van winden zwaar kreunt de zee in huivering van nachtkou diep donker spiegelend in deinend water foto Friese wad bij de Westhoek…