inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 31.390):

- Het zachte ruisen van de wind -

Zonder een begin van heuvels,
voelt de berg geen berg, maar een nevel
het dal, is een vreemde,
draagt de herinnering

het voelt de indringende leegte niet,
de schuimkoppen in de rivier
het voelt, het breekt vage weerspiegeling
het zachte ruisen van de wind

de gewijde zwarte grond barst open,
gaf met een diepe zucht de levensgeest
de aarde leeft in stromen, heilig.

De wind gaat in cirkels over water heen
als fluisteren uit de grond,
roept de aarde dat ze stervende is.

Gevoelloos als kwade dampen
stroomt water troebel in beken
langst weidebloemen in de natuur,
alles deelt dezelfde kostbare vieze lucht.

Hoe kunnen wij het land verkopen,
vergeten waar wij vandaan komen
in plaats van uit te rusten?
De prikkeling van het water missen
het sprankelen van de teruggetrokken bron..

niet bezitten de geur van eikenbomen,
de zon in de vroege morgen zien opgaan,
die de huid bleekt en de oren doet horen
als een eenzame kreet, achtergelaten
die zijn eerste adem gaf.

Schrijver: Sabrina Bielac, 19 maart 2010


Geplaatst in de categorie: natuur

4.0 met 23 stemmen aantal keer bekeken 197

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
sweety
Datum:
27 maart 2010
Heel mooi je bent een ware dichteres.

Naam:
Peterdw.
Datum:
19 maart 2010
Email:
peterdw-hotmail.com
Ja, hoe kunnen wij. Mooi gedicht vol betrokkenheid.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)