Alle inzendingen over lichaam

voor niemand hoef ik me nog druk te maken aan niemand hoef ik nog verantwoording af te leggen of vergeving te vragen niemands uitzichtloze positie hoef ik nog ter discussie te stellen in niemands leven hoef ik mij nog te verplaatsen. de eerste voorboden van de dood maken hun opwachting en het lichaam glijdt als zand tussen de vingers door…

De mooiste benen heeft ze zeg je die kreeg ze van u alleen zij…

Het gezicht rimpelloos Uitdagend en nooit boos Jong en sectie Lippen zo rood als rozen doen menig mannen blozen. Haarlokken schitteren in het licht van de zon. De ogen flikkeren ondeugend en zo verleidelijk. Het leven heeft het gebeiteld in geluk en liefde. Het is nog zo broos breken zal het misschien. Laat het door het lachen zijn…

Wanhopig stilstaan in onmeetbare ruimte en begrensde tijd. De aanloop van een nieuw begin, in een lichaam dat lijdt. Denken aan wat kon. Maar er is niets, niets begon. Dan ook geen gemis. Zon, zee, wind, voor niks niet bang. Denken en spelen als kind, bloedend, kermend met slepende gang. De toeschouwers houden zich in. Ik, zonder…

in lengte van jaren ben ik niet gegroeid hoogstens in de breedte nu ik ouder word, lijkt de constructie van mijn armzalig verblijf verschrankt en doodvermoeid men heeft mij nooit garantie gegeven toen ik in deze wigwam kwam ik mocht hem lenen voor bepaalde tijd maar ‘k ben bang dat de wig uit de wam is en de stellage het zal begeven…

Het drentelt het sprenkelt het vendelt het wentelt het lentelt in mijn buik wat moet het worden als er vlinders fladderen?…

de mooie vrouw groet dus herkent zij mij mijn beeld moet ergens in bepaalde vorm op haar harde schijf bestaan als we elkaar na een tijd weer zien zal ze mij in haar vinden ze draagt mij overal en altijd met zich mee en misschien, heel misschien komt deze enkele spore na lange tijd van overleving eens in dit mooie, zachte lijf tot leven…

Het is net of het zo stil is; zo heb ik mij aangetroffen. Ik ga rechtstaan en rek mij uit. Ik draai mij om. Blijf roerloos staan. Ik hoor hoe het wiel stil valt. Ik blijf zo staan. Dat zachte gesuis hindert niet: uit mijzelf komt het voort. ------------------------------------------------ uit: 'Lichtval', in Verzamelde gedichten…

waarom het broze beglijden wakkeren wekt weerstand lichte beweging doet onderwerpen kilte overmeestert welk lieflijk leven evenzeer erkent ontdooit in tranen van een lege geest naar bestendig zuchten laat hier onbuigzaamheid niet samensmelten…

Gek, ik voel me peuter, kleuter of schavuit Ik lach en dans en spring en fluit. Is dat misschien al lente in het bloed Blij zijn, gekscheren het maakt niet uit maar het voelt erg goed. Zoveel dromen en ook wensen, dansend door de regen Ieder kijkt op en dat kan me niks schelen. Een ernstig telefoontje, plots de slappe lach Wat ben ik tevreden…

iedereen maakt zijn entree en neemt zo zichzelf mee met vuurrood haar uitbundig blozen of in het blauwgroen van de ogen het saillante punt van onderscheid is dat niemand ooit een ander blijkt maar ieder wil het schoonheidsideaal laten zich en masse verbouwen lopen in de kudde van getrouwen blijf maar wie je bent de replica’s…

Wanneer je in slaap valt, je hardgekookte lichaam nog op pijnlijke prikkels reageert, van houding verandert, wanneer je halsbrekende rechterarm te lang onder mijn hoofdkussen gekneld zit, slaap ik, Type-3-communicatie verstoord. Wat het gevolg kan zijn van over gloeiende kooltjes lopen in plaats van één te worden met het ochtendgloren…

Ik trek een grijns, ik trek wat scheef ik wilde dat ik anders schreef, loop mank, tril van kop tot teen, mijn hemel, waar moet dat allemaal heen? Nagels brokkelen af, handen vol met kloven wangen eerst met blos, nu bijna ondersteboven! Nek met rimpels, overlopend met onderkin, nog steeds heb ik een verdraaid goede zin! Billen en…

De dokter keek op mij neer ik zag zijn gezicht boven het mijne ik zag wat hij dacht dat ik dood kon gaan - zo keek hij terwijl hij luisterde aan mijn borst hij keek mij aan met een blik - hoe kan ik dat zeggen - een blik voorbij mijn gezicht, een blik naar iets achter mij naar iets verwegs alsof hij iets in de toekomst probeerde te zien…

Mijn hoofd is leeg, mijn hoofd is zwoel mijn hoofd hou ik zeker niet een beetje koel, mijn hoofd is leeg, maar wat verwacht je ook, ik ben het wandelende leeghoofd!…

Donor is iets waar ik voor sta ik doe mee met een hele grote ja als ik er straks niet meer ben hebben ze wel mijn stem een donorcodicil men weet dat ik dat wil zo draag ik na mijn dood een steentje bij en maak ik iemand ontzettend blij die kan dan hopelijk weer gezond door het leven door een stukje dat ik heb gegeven.…

Is mijn fles cognac een dame zonder weerga en wil ze me vannacht misschien verwarmen? Flink doordrinken, malloot, dan komt ze wel! Heb ik meer passie gedeeld met de flessen sterke drank dan met de trage belladonna's? Zag ik door de drankbevloerste ogen meer pornomomenten dan tijdens mijn koffiegeslurp met zichzelf heilig wanende kuisheidsgordels…

Gek, ik zat boordevol goede moed en dacht alles aan te kunnen Net een week terug, huilen zonder eind, angsten, niks meer kunnen. Hyperventileren, hartritmestoornissen dus net een bange kleuter Een consult bij de neuroloog; heldere taal, geen geleuter. Verdict, nakende depressie, de lat wat te hoog gelegd Ook erg strenge eisen mezelf opgelegd…

Chinees en zijdezacht zijn huid, zijn donkere ogen zo betoverend, zijn stem is intens bedwelmend, niets hoeft hij te doen, mijn minnaar bestaat hier en nu, zijn geur verwart me heftig, bedwelmt me, hij versnelt de slagen van mijn onstuimig hart, ik streel zijn zachte huid, ik kus, gek van verlangen, zijn zachte mond, ja, gek word…

er was eens een man die zich vervreemd voelde bij de koppenwinkel had hij zijn oude hoofd af laten schroeven omdat hij jong wilde zijn de mensen lachten hem uit het was ook geen gezicht zo'n krakerig kreukellijf met een uitgestreken snoet na een jaar keerde hij terug vroeg om zijn eigen gezicht dat was echter al verkocht aan een rondreizend…

dit land verdraagt geen bouwer die handzaam kneedt en kleit renoveert en modelleert wat zonder ingreep ook gedijt…

mijn snurkende engel in een oud versleten slaapshirt je haren diffuus op het kussen en ik maak je niet wakker want je ligt daar zo fijn in een andere wereld een engel te zijn waar men iedere dag de tijd moet doden tot jij laat in de avond weer door slaap wordt ontboden mijn snurkende engel zielsblauwe zeeën achter je oogleden je…

Donker was het onder een hoge den duisternis heerste altijd in haar hart Ze was van zichzelf geheel geen fan onder de den schreide zij haar smart Kilte heerste rond de kring om haar koude voelde ze en de eenzaamheid Op haar ziel bloedde een open blaar van het meisje wat zich vaker snijdt Somber woonde in haar moede ziel verslagenheid beheerste…

Artsen gaan steeds vaker proberen, Weefsels of organen bij u te implanteren. Want is bij u de boel versleten, Of gedeeltelijk weggevreten, Ga dan naar deze estheten. Maar bedenk wel, dat wat ze u verkopen, Er eerst een ander mee heeft rondgelopen.…

Maar vermageren doet pijn aan je billen merk je het het eerst op plastiekstoeltjes bij het wachten wat een feest…

De eerstelijnszorg wordt te duur, Daarom hangen stethoscopen aan de muur. Met die apparaten wilden artsen proberen U al onderzoekende te ausculteren En uw ziekte te analyseren. Maar één ding stemt mij toch ook blij: De handoplegging komt er weer bij.…

hoofd dat mijn beenderas bevat voor later spreek met een mond vol aarde van het leven ik voel de zon en ja, ik blijf nog even mijn ogen tranen maar ook dat is water woorden bewogen door de wind - dat staat er in elke beendervel volop geschreven - vormen de liefste zin aan mij gegeven zolang mijn schedelmond nog praat - ik schater mij schuimend…

Ja, die grijze haren, Die vertellen je leeftijd in jaren. Jammer als men dat gaat bederven, Door ze in allerlei kleuren te verven, Het blijft een wonderlijk ervaren.…

Wanneer het leven bij 't ontwaken je hart nog steeds doet slaan, waarom zou je bij de koffie dan je peukie laten staan? Tot aan je laatste hartslag beleef je telkens pret, bij het opsteken en roken van shag of filtersigaret. Nu zijn er echter velen die deze rook echt niet benijden, hoewel ze bijna dagelijks achter de stadsbus zullen rijden.…

Geen gedonder maar schouders eronder geen geklaag maar doorgaan gestaag het zit niet mee maar sterk zijn voor twee Helaas wil dit niet altijd lukken lijkt alles als loodzwaar te drukken voelt 't kleinste ding als mokerslag op zo'n "alles zit tegen" dag Terwijl je diep van binnen weet: dit is het vergrootglas dat vermoeidheid heet…