Alle inzendingen over tijd

Leef in het nu wordt er gezegd Maar wie kan er nu in het nu leven? We leven in het verleden en anticiperen op de toekomst Nu gaat steeds aan ons voorbij Wordt een herinnering We hebben geen tijd…

Hoor de kreet die niet wou huilen zie de tijd dan ook vóór want achter is sowie- so echt minder mooi Haast, ingehaald door passie hoe snel ook ingepland rust nu weergekeerd…

Herinnert u zich nog uw allereerste fiets? De valpartijen en schaafwonden waren niets toen u eindelijk uw vehikelevenwicht vond. Uw ouders stonden glunderend aan de kant, ook al zat uw knie danig in het verband: u was een vogel die eindelijk vliegen kon, de hort op naar de zomer en de warme zon, ook al was er veel dat u nog aan huis verbond…

laten we het ongezeefde verleden ‘toen’ noemen waarmee dit zich onderscheidt van alsmaar voortdurend nu we toch verdwijnen kunnen we, eendrachtig de taal, gebruikmaken van aanhoudend zwijgen om al vergetend ons verlaten voort te zetten later dan destijds is ons toekomend gras bezaaid met onbeschreven blad…

de tijd vliegt voorbij maar ik blijf staan en laat haar zo snel mogelijk aan mijn gezichtsveld voorbijgaan de tijd vliegt voorbij ik wil niet mee ken geen enkele haast ben met mijn eigen tempo gelukkig en tevree en zij snelt langs hogelijk verbaasd de tijd is zo traag ze sleept zich voort tijdens een preek vergadering in klooster of…

Een aanwezigheid ontvouwt zich en maakt me wakker. De nacht spreidt haar vleugels en draagt me door de tijd. Ik zie vader onderwijzen. Zijn zoon leert luisteren. Ik weet dat ik zijn bezit, zijn leerling ben. Ik zie mijn moeder terug. Ik voel haar zeker weten. Zij wist zeker wie ik was. Wie ik werkelijk ben. Haar bevrijde zoon. Niemands…

In de vroege morgen van de toekomst Tikt de klok lekker door Alles wat je toekomt Komt niet van achter maar Van voor Als de tijd zich maar laat zien Geen negens Zeker geen Tien Maar veel gezondheid En veel geluk Blijf af van de dienstmeid En vooral veel geluk…

zo de tijd ook maar ergens vat op kreeg dan wel het zadel dat hier in de zeven alleetjes sinds jaren her gestald staat zowat alles vergaat in de straat maar fiets en zadel in levend groen houden braaf stand…

In gevoel alsmaar te moeten te kiezen, en als ik me de weg vergis, toch maar door te gaan, waar al lang geen pad meer is, geen duidelijk doel, ingeslagen door de tijdsmechaniek die richting geven moet aan de voortgang van stappen, een voorspelbare tragiek, zal me in de herhaalde vraag verliezen of ik wel het juiste heb gekozen, kan…

Een heel leven duurt maar even, laat staan het vorige jaar, dat, was dat gisteren alweer, veel te vroeg is overleden. Eventjes, straks, nu, later? Tijd leeft zoals water stroomt. Moderne mensen leven snel! Een neef van mijn vader, het is al lang geleden, moest nog even sigaretten halen, op de verjaardag van zijn vrouw. Hij is voor altijd…

In tijd is ons leven gemiddeld zeer kort Afgezet tegen oneindig is 't niets Weer and'ren zeggen: ''t is tenmin- ste íets' Naast het zeer vele dat er echt wél aan schort Hoewel berekening gaat im- mer door Leef ik mijn leven, echt wetend waarvoor...…

De morgen kleedt zich in de jute zakken van oude plunje, de zon drapeert z’n stralen en vertekent de ornamenten van een verdwijnend jaar, een vluchtig contrast tussen schaduw en licht, wat zich op de kortste dag weer heeft opgericht, Ik zag je roerige wijzerplaat op je slapen, een kloppend bewijs van een gevoelsstroom in ontembaar…

Jij bent voor mij als een horloge Altijd bij de tijd van slechts puur goud Geen blad-, geen nep-, maar voldoende karaats Jouw goede hart, uit 100% puur goud gegoten Immer bij de tijd Gezien het klopt >< Titel: Horloge II Vooralsnog ben ik in deze tijd Ziekte echter versnelt mijn leven Op weg naar een tijd die voor eeuwig is…

Wij zijn mensen van de dag. Mensen van het laatste uur. Mensen van het moment. Precies daar, gelukkig maar, speelt zich ons ware leven af. Daar, waar u zich nu bevindt. Vanuit hier, waar ik nu ben, stuur ik u mijn glimme lach. Fijne aanwezigheid wens ik u, in de momenten waarin u leeft. Wie of wat u ook denkt te zijn. Waar u zich ook…

De stoutste dromen die ik droomde bleken contouren van een oud verhaal beleving opgeklopt tot Kathedraal, die oprijst uit de schimmen van vergetelheid en van de tijd, die onverzadigbare gastronoom, in zijn meedogenloze paukenslagen van herinneringen aan chocolademelk, wat langzaam uitdooft in het verre licht van mijn jeugd, daarachter…

In een brandpunt bewegen wij. Een denkbeeldig punt is dat, dat onvermoeibaar onderweg is langs onze levenslijnen. Zo beweegt ons brandpunt. Van jaar naar jaar. Dag voor dag. Uur voor uur. Per moment. Zo bewegen we van punt naar punt. Een punt dat tijdloos reist. Een punt dat nooit stil kan staan. Kijk, hoe we stil blijven staan. Zie…

Altijd zal het ergens hier zijn en vandaag en nu altijd ergens zee met eb en vloed golf over golf ergens nog nazomer eind oktober altijd een eeuw die zich verder boort in de tijd met de snelheid en de wissel van seizoenen altijd herinneringen aan iets en woorden om te zeggen Weet je nog, toen ergens wel een hand die door je haren strijkt…

Nog zijn het schimmen en nevelslierten dunne draden die horizonten spinnen naar onbekende verten in een tijd nog sluimerend in cocon hier is nu, daar is later stemmen die zullen klinken leven dat zich een weg zal zoeken ongebonden en beweeglijk als water.…

Een ingehaalde herinnering geeft z’n tranen door in een open gevormd gezicht omarmt haar achtergrond in symboliek of teken of in een oneindig woord, verspreekt zich niet in onbetamelijkheid zonder vooroordeel, verzwegen in een ongeschreven gedicht zich telkens uitvindt, om weer wat origineels te verzinnen, van de tijd is niet…

ik vraag me af of er verschil is tussen droom en belofte aanraakbaar met de hand op roerloos bezit, volstrekt en zonder eindig weten de adem van nu gulpt met sluimerbesef aan lichtjaren voorbij sporen van naamlozen beklijven met wildkrassen aan steile wanden toch, hemelgewelven krimpen tot kleine boeken, zijn in oogwenken gewist…

Zichzelf genoeg neemt minuut 1 van het uur 2 60 centimeter de gedaante aan van een verloren haar in bad (bindbaar rond bv. een boek in pakpapier tot op een schap terecht staand voor een tribunaal van stof: die gedachte is de dageraad straks). Blanco trekt de seconde 50 vol geschreven vleugels aan, vliegt zich te pletter wordt een letter…

Nog zweven liedren op de wind En gaan van mond tot mond, Van ouder op kind. Maar ’t speeltuig ligt in ’t stof geworpen En hij die ze er aan ontlokte Is nu een afgestompte, verstokte Dronkaard geworden in de laatste dorpen. Nog zweven liedren op de wind...…

Dagen die vervlogen en overleden zijn. Herinneringen veranderen in leugens en bedrog. Dagen die wachten omdat ze ongeboren zijn. Verwachtingen veranderen in illusie en misleiding. Overmoedig grijze hersenen denken te weten wat denken is. Denken dat gisteren en morgen werkelijk bestaan. Zintuigen weten wel beter. Kennen alleen nu,…

toen ik alle tijd nog had en zij geen grip op mij en ik nog tijd van leven genoeg bezat haar nog zelf invulde stond ze al die tijd aan mijn zij was zij het die mij nog zo veel wonderbaarlijke dingen onthulde maar nu zij mij alles getoond en ingepakt heeft voel ik het dat zij het tijd vindt worden hiervoor te worden beloond dat ze geen…

Het sluipt naderbij, toch leef ik door, ik wacht niet af, wat komt, moet komen wat nader kruipt grijpt me toch wel naar de keel, waarmee de hartenklop verstomd. de verwachte finish als eindigheid vermomd, komt altijd na de zuur verdiende kost van het dagelijkse brood, gebakken met de liefde als verteerbare kost. Als het bloesemvuur…

eigenlijk achteloos aanwezig was het een dag aan het einde van de reis een dag van de raaf steenmeel en waterlicht de zon lag op de grond en in de lucht hing een inversie van tijd achter de einder bleek geen vooravond te bestaan alles was rustig en niets deed er nog toe…

Tijd is er om aan anderen te denken. Met liefde schrijf ik en deel ik graag gedichten en woorden. Mooier kan het haast niet zijn, het delen maakt mij blij.…

het is gekomen en gegaan, min of meer we wilden weten van de hoed en de rand alsnog luisteren naar stilte wijken in verstand nevel en hoogwater we moesten tijd rekken beleggen in geheugen om verleden te vergeten op de gang naar een deur een zucht zonder gezicht het gesloten boek, terwijl niemand zich kon herinneren…

onder de grijze lucht van de stad voorbij de zwarte gebouwde gebergten het kerkhof gras overwoekert een eenzaam kruis als een goddelijke ingreep daalde hier een regen van gloeiend lood neer het schone schemert in het verval…

het moeras tussen land en water waar je wieg geen grond vond om te bestaan aan de korsterige oever hoorde je de zuigende tijd het nachtelijk kikkergezang liet het onweer je huilen was je bang voor de zuchtende wind moerasruiters verborgen je kleine lichaam met gesloten ogen de drassige bodem zou je bewaren je kermde…