Alle inzendingen over natuur

vandaag een voorzichtig rondje door zonbegoten wintertuin het allereerste lentezwemen roept mij als een magneet de knoppen in de heesters vertellen van het komend zwellen het mos dat zich verspreidde negeer ik met mijn ogen de puntjes van de krokussen houden voorlopig de adem in…

wild opgestoten rotslagen zijn teder toegedekt met mossige tapijten rijzig afgetopt door slanke dennen immer ongerept tot in de hemel ingebed in een stenige schoot wringt een woedende slang zich schuimbekkend in bochten zonder aflaat een penetrant voertuig remt juist op tijd een ever zwijnt welhaast onopgemerkt onder de onervaren…

Wit besneeuwde bergen, waar hij zijn oorsprong vond, klaterend, vol van zacht kristal de rotsen rond, vol van levenslust ruisend, dromend, tot een machtige rivier samenkomend. Vredig tot rustige stroom verheven, dan weer briesend door dooi omgeven, vloeit hij langs de oevers van het dal, rotsen omhelzend, polijstend na hun val. Oneindig…

Ze verscheen voorbij de dauwval met het licht dat werd geboren in betoverende woorden die geen mens ooit had verstaan toen hier de dag -zacht als een vondeling werd neergelegd in gloren en in armen van de liefde die haar wiegden van de maan Het was te vroeg -te vroeg voor woorden die geen mens hier ooit zou horen zelfs de haan hoog op de…

nu ervaren wij een optelling van ik het wijdse en ongrijpbare zo de schepping is ben ik en toch tastbaar met handen die er niet zijn voeten nog pril de ogen blind geopend voel het leven in de dood zie de zon in mist ijs in warmte van een schoot…

De frisheid in je longen is van damp, is van dauw Morgen door merel bezongen Wij samen alleen tegen kou Een uur overdag, een avonduur, een uur nat, een uur droog maakt je vrij, opent wegen Geen grens, deur of muur De akker glanst in gloed van avondrood en zomerzwoel Schemer door reebok begroet We weten: straks is het koel De lucht…

De lucht is nog ijl. De duisternis moet nog doortrokken worden met de lichte loomheid van warmte. Maar het zal ook nu weer komen. De verzadiging en het helle feest van de zomer.…

Rietstengels buigen als onderdanen met de windrichtingen mee.…

De standvastigheid van de zon nadert zijn eind En langzaam wint de wintervorst De schijnbaar eindeloze strijd Om het donkerte van de nacht Met een laatste ademtocht Geeft de zonnekoningin het land haar binnenste: De kracht van leven De kracht van liefde En na een feest vol vuur Neigt ze vredig het hoofd Om tevreden haar innerlijk Tot…

Een vlinder vindt met geloof en intuïtie de juiste voorgeschreven kleur, ter verlichting van de muze, een troost, wat draden meel op stampers samensmelt, waaruit z’n voorkeur zich in het juiste ritme laat raden, vermeldt samen met z’n kroost de zaden van z’n daden. Zich voedt met het ambrozijn, zonder ooit te zijn vergeten, waarvoor…

Aan zee voel ik mij klein als ik kijk naar wolken en water. Oneindig is de beweging. Eb en vloed. Boodschappen van ver omspoelen mjn voeten. Wier en hout en touw. Gewone dingen, maar ze ruiken zilt en zijn nu anders.…

weet dat zij mij in haar aards zuchten verder dan ooit laat gaan zoveel wereldrijker in eigen sporen naar mezelf terugleidt…

gezicht naar het licht openvouwende narcis zij danst in tutu…

seffens als het voorjaar klinkt in kragen van riet en dotters hoort ge hem zingen en ziet ge hem staan boven de stengels zijn witte borst in het blauw maakt u bekanst bijzichtig, hij lokt u van verre als ge u ogen open doet wanneer fietsend door het Meetjesland langs ons kreken dit parelke zich aan u wil tonen kijkt nen keer, wie schildert…

Waar namen er niet meer toe doen De Merwede stroomopwaarts wegvloeit in de Waal Gras uit stenen groeit Daar ontstaat Vreemd genoeg Alsof mensen wolven worden Vrede in de waterlinie Een fort dat nooit meer onder vuur ligt Organisch Zonder er iets tegen te doen…

Zo af en toe een vlokje waaide mijn raam voorbij ’t was net Vrouw Holle met haar bedgerei Zo af en toe een vlokje kwam van haar geklop af en toe zo’n vlokje daar teert een mens toch op? Een dik pak zou ’t mooiste wezen, maar dat ’s net iets teveel. ‘k Wou vragen aan Vrouw Holle heb je niet net iets meer, waardoor we krijgen…

Alleen met de overschenen wemeling der golven, met die langdeinende bewogenheid alleen, onder de volte van het middaglicht bedolven, en met de bodemloze ruimte over zich heen. - met de onafzienbaarheid alleen, die van haar voeten tot aan de horizon onrustig is en glanst, en met de wind alleen, en met de wolkenstoeten rondom haar aan de lucht…

regen, regen, regen, het is zo triest zie die blozende tomaten huilen in de groententuin de boontjes schurken tegen elkaar aan zoeken troost onder het doorbuigend blad de sla staat met haar voeten in het nat kon ze maar haar krullend kapsel schudden dan vlogen druppels in het rond ik sop door de paadjes van watersnood red een courgette van…

wat zijn dat toch voor vreemde ronde gaten als holle ogen in een bleek gelaat gevuld met zand, maar leeg en desolaat welk wezen zou die sporen achterlaten ze intrigeren mij in hoge mate zijn het de stempels van een duivels kwaad het werk van een ontsnapte psychopaat die iets begroef in maanverlichte straten de gaten wachten, vullen tijd…

Ik kan uren kijken naar de mieren op een stronk naar het schaduwspel van bladeren op de grond luisteren naar het fluiten van de leeuw’rik op haar stok zelfs het graven van konijnen in hun hol dat alles boeit mij bovenmate tot ik terug geroepen word door zuster Bovendonk in het tehuis “Het honk”. hendrik…

ik heb u gezocht mijn vriend langs steile kanten op de kreek wilgentakken en weipalen leeg water rimpelloos wachtend och arme, de strenge vorst ontnam u het schoonspringen stekelbaarsjes zaten vast in het ijs en keken met glazige ogen maar het zonneke lachte en brak het prille voorjaar, mijn geduld beloont mee een gracieuze duik kleuren…

De heide spreidt haar welig paars tapijt in plooien langs de voeten van de bomen die knikkebollend weg dreigen te dromen door kalm wiegende bries daartoe verleid en waar de knoppen van de rozen schromen het licht te zoeken dat hun hart bevrijdt heeft teder zilverschijnsel zich gevlijd in spiegeling van kabbelende stromen de Morgenster is…

water drupt, maakt geluid, dat ik niet kan verstaan, tikt verder, verder dan ik mezelf ken, het raakt. diep, alsof het wat vertellen wil, de wil om te stromen, om verder te gaan, verder dan ik mezelf ken.…

Een pluisje tederheid wiegend in de wind vol verlangen te wachten op het moment. Rust eerst nog wat op jouw kleine slaapbol en droom je dromen. Jij bent wondermooi Uniek zoals je daar nu staat te stralen in de avondzon balancerend op jouw gedachten. Velen gingen je al voor maar jouw weg is de jouwe nu nog even verborgen. Maar…

wanneer de ochtend wakker wordt met lome benen moeizaam opentrekt de dageraad blozend gaapt ontwaakt het huis de stilte van mijn morgen vult zich met zachte zangen van licht en lucht en stromend water de dag doet één voor één zijn elementen aan…

wanneer de ochtend wakker wordt met lome benen moeizaam opentrekt de dageraad blozend gaapt ontwaakt het huis de stilte van mijn morgen vult zich met zachte zangen van licht en lucht en stromend water de dag doet één voor één zijn elementen aan…

zag hoe hij vastgehouden door kracht verlittekend werd weggesmeten versplinterd in de aarde verdwaalde zich door vogels behoudend in een nest liet verweven…

Het land gehuld in wit, wolken waar nog sneeuw in zit, bomen trots geheven, met de witte rijp omgeven. De wind is neergestreken, ’t kristallen kunstwerk zou kunnen breken, voorzichtig laten de eerste zonnestralen, zich door de takken dwalen. En langs ‘t bevroren water , staan hazelaars stil, verlaten, hun broze takken fijn beijzeld, door…

Daar lag het dan weggedoken voor de zon alsof het bang was, om afscheid te nemen van dit winterse gevoel daar lag het dan weggedoken bij een struik bang om te verdwijnen in de diepe donkere grond daar lag het dan eenzaam in een hoekje bang om gezien te worden door die grote warme zon daar lag het dan dat laatste, kleine hoopje sneeuw…

Elzenkatjes op Nieuwjaarsdag, begin van hoop. Daarna weer regen.…