Alle inzendingen over emoties

In de werveling van gedachten en gevoelens komt niets meer tot rust, enkel het zoeken vervolgt met nog meer dwaasheid en ijdelheid, met het zonnelicht spelend tot de avond komt. Deze zomermorgen vult zich met het kolken van het water in het meer dat oeverloos lijkt. De zee verhaalt deze geheimen aan wie maar wil luisteren en kijken hoe eb en…

Ben vaak te snel boos. Soms te verlegen of te dominant Ik heb me zelf soms gewoon te weinig in de hand Zo eet ik weer eens te ongezond, of drink ik wat te veel Of ben ik weer eens te driftig, en roep ik dingen die ik niet wil. Gewoon te vaak nog die jonge hond Te vaak nog altijd die rebel Te veel niet eerst denken, En was mijn mond weer te…

in jouw tuin rond de zwijgende bomen die aarde vol rust het zicht op vele bloemenharten een schepping vol ruimte waar de vogels nog zoeken, warmte vinden in de eenvoud de glans op het groen het lover door de zon wordt bespeeld daar kleurt het leven een overeenstemming van vele gedachten is er het voelen het durven hopen…

Tussen ademtochten door vloeit het licht van de ochtend. Omarmt de wind mijn huid. Als ik m'n ogen even sluit voel ik je lippen op de mijne, hoor ik beloften zoet. Je gedroomde aanwezigheid wordt bijna tastbaar. De ademtochten... Ze snellen voort, worden een verleden.…

Gedachten verdwalen in de schemer van haar denken alleen het verleden is helder. Heden gaat aan haar voorbij slechts een enkel moment is er nog wat herinnering. Neem haar teder in mijn armen zoek herkenning, haar ogen zien alleen maar een vreemde.…

Ik wil niet meer mij zijn Het voelt niet meer fijn Een dikkerd in de spiegel, nee dat ben ik niet Is dat spiegelbeeld wat iedereen ziet? Een leuke, spontane en vrolijke meid Die diep van binnen enorm lijdt Niets is meer zoals ik ben Het is alsof ik mezelf niet herken Wie ben ik en waar ben ik gebleven Het wordt tijd te veranderen en…

ik besta in een mengeling van gedachten vlucht uit het evenwicht, balanceer aan de rand daar ik niet wil weten of de overzij mijn biechten had begrepen nietsdoende en afkerig streel ik de glad gestreken wind vraag me af of de dood ook de regen kent, een snuifje sneeuw of de naam van het gemorste kind het is slechts gissen wat…

Je was ooit van mij maar nooit echt helemaal Jij week maar niet van haar zij Je hield toch van mij maar toch niet genoeg Jij wilde haar en liet mij vrij She has you in her web just for fun Iets wat ik allang door heb Je laat je bespelen als een valse viool Zoals ze dat doet met velen Je zien niet wat echt is stekeblind En straks…

verpulver het potlood de vingers aan de rol rullen geurige tabak likken warm het slijk de letters branden aan rokende zinnen de woorden knetteren een zwevende waas verzilver de katapult het elastiek stil de spil springt en velt tong flarden mompelmoed o nicotine o alcohol o wierook o waanzin dat alle heerlijkheid genoegen vindt…

dysthym, dysthym, wie niet weg is, is gezien een moment van zielsbezinning, een moment van overdaad dysthym, dysthym, wie niet weg is, is gezien tevoren te verloren, nu tot stof weer opgeklaard dysthym, dysthym, wie niet weg is, is gezien gesproken daar waar zwijgplicht gezwegen daar waar waar…

Als gedachten van verleden zich omzetten naar het heden. Komt herinnering heel dichtbij. Is de pijn weer voelbaar van het kind hier in mij, beelden die zich steeds weer herhalen. In mijn onmacht komen dan tranen van het eenzaam zijn. Een gevoel dat nooit verdween.…

hier woonde hij met zijn meisje van melk en dromen in een bonte bloementuin van hem en haar en wat zou komen nu spelen engeltjes in het gras ze plukken paardenbloemen de laatste pluizen verwaaien alras regen drupt van binnen naar buiten onttrekt de dode bloementuin aan ‘t zicht hij zal de vensters sluiten…

Jouw virtuele woorden hadden toverkracht alleen het einde van de act blijft onbekend…

Zwijgende scherven, diepe gezichten en dwalende ogen die verliezen wat ze kennen, wat gebroken, kapot of verloren niet meer verandert onder een deken van moedeloze as en vuiligheid. Als een schaduw die alleen met klevende beelden nog bestaat. Zolang het verhaal van woede en wanhoop niet verandert waar gevonden woorden niets meer bewegen…

wanneer oren voorbijgaan aan woorden en slechts luisteren naar het naakte geluid van de nacht wanneer woorden de betekenis mijden en zich laven aan een nietszeggende bron wanneer emoties verdwalen in de labyrinten van de ziel en verworden tot geladen revolvers dan is het radeloos gelaat niet meer in staat de dreiging te verwoorden…

Heimwee. huilt in de nevel van vervlogen momenten. nestelt zich in alle hoeken, en ijle leegtes van duistere schaduwkanten! Grillig tekent de regen onduidelijke contouren op de aangeslagen ruiten. Nergens is te vinden, een terugdraai klok! De adem van brak geworden woorden zweeft verder door de mistige verloren illusie! heimwee…

Ik liep al jaren te balen Kon ik helemaal niet meer stralen Was mijn hoofd vol van ellende Ging alles door elkaar het was een bende Kon ik niet meer normaal denken Andere mensen geen aandacht schenken Wat ik altijd graag had gedaan Is nu van de baan Hoef ik niet meer te balen kan ik weer stralen ik mag er zijn Geef ik weer zonneschijn…

Wanneer we alle ballast eens loslaten en met beide voeten in de zee gaan staan Het water erom heen voelen, dan kan mijn hoofd eens op vakantie gaan. De zee geeft, de zee neemt Het is de plek die me het meeste gevoel van vrijheid geeft. Mijn gisteren verdwijnt en mijn morgen is onzeker, binnenkort is het een keer morgen ik zal vandaag…

Zonnelicht glanzend over de daken hart opnieuw bewoond. Geraakt, bejubeld,vertederd, bereid zelfs tot vergeven. Zonnelicht zingend en zegenend vandaag tot toebehoren.…

Ze hangen er nog aan de muur eekhoorntjes en knabbelen maar hazelnoten om ter meest Albrecht Dürer op zijn teerst…

Ik dicht niet om de tijd te doden Niet om mijn hart te laten gaan Niet uit mijn diep verkrampte noden Of om mijn vijanden te slaan Ik dicht omdat er geen ander is Dan de Dichter, in wie ik mij herken Niet omdat hij zo schrander is Verslagen, leunend op zijn pen Ik dicht niet uit een groot vertrouwen In de schone muze, mij toegezind Niet…

Storm Als het buiten stormt En het binnen donker is Verstop ik me het liefst Om de wind niet te voelen En de regen niet te zien Mijn handen dichtgeknepen En met ogen als onweer Staar ik nergens naar Om niet te merken Dat de storm harder raast Plots verandert het weer En de donkere wolk breekt Een lichte warme gloed Indringend en…

Wat doe ik hier, dicht bij gevoel dat mij totaal vervreemd verlamt willoos laat ik de boel de boel door droge tranen ingedamd blind voor waar wij ooit voor kozen moet de oude bloem verdrogen rozen wil ik, verse rozen op de stelen van mijn ogen toon mij tuinen om te wonen waar ik mezelf nooit meer beperk vrij om zwakte te bekronen alleen…

Ik herken zo goed de onrust die leeft in mij onzekerheid twijfel en angst. Ik herken zo goed zoeken naar stilte in het diepste van mijn innerlijke ziel. Maar ik herken ook gevoel en warmte mijn genegenheid voor de medemens.…

Het komt in zeven kleuren zodra je voor me staat De lof zwelt niet loopt langs mijn benen in de plaats Waar is het vocabulaire als ik ze gebruiken kan? Voor het woord Energie te hoopvol en sterk kom ik tekort Jij hebt de klinker die ik wil Die ik nodig heb maar dat mag niet gezegd Jij smijt blikken bitter als mirre Wat moet dat…

De koffer reisde na zo laat en onverwacht -al vier stations verloren- wie had dat nog gedacht? Daar ginder bij die vlucht, daar was hij blijven staan en ik was doodgewoon zonder die ballast doorgegaan. Daar was hij dan.... ten slotte toch gekomen: gevonden voorwerp ongedacht na al die tijd niet meer verwacht. De koffer die ik graag…

Het zilvergrijze ochtendlicht Drijft zachtjes langs mij heen Roerloos zit ik te wachten Om te ontvangen wat gebeuren gaat Maar hoe het leven ook stroomt Het alleen zijn kan ik niet accepteren Ga mee op ontdekkingsreis Al is het maar voor even…

Je tranen zijn net kleine parels vloeibaar als doorzichtig kristal ze druppellen uit je kinderogen rollen over allebei je wangen. Zo klein en al zo ongelukkig kom in mijn armen, vertel me waarom heb jij zo’n verdriet wees niet bang ik zal luisteren. Kom maar even bij me schuilen waarom, ben je nu zo bedroefd misschien kan oma je wel helpen…

van wat ik schrijf zijn woorden die telkens haken, die zich kruisen met waangedachten en nooit gedane zaken er is telkens een bevreemding een tegenlicht in de zoete smaak van liefde, niets kan bestaan zonder een offensief van medeplichtigen mijn woorden zijn als bruisend water, prikkelend en onbestendig misvattingen, zoveel als er sterren…

niets meer dan een vlucht is mijn geklaag en voortijdige conclusies. zie, je komt voor een reprimande maar verdwijnt weer met een schouderklopje mijn voorbeeld leeft niet meer is dood maar heeft trouwens nooit echt geleefd, het gebied tussen twee werelden in, daar wil ik mijn ijver slijten op de knieën gaan en in het stof bijten terwijl…