Alle inzendingen over psychologie

het gouden morgenlicht kust koud, in wintertafereel, gebroken door takken maar niet door vensters groots sta ik op, stralend wakker gewekt ontwaakt dient u mij te vrezen…

door de poort achter in het zwart verlaat ik het licht * lang geleden is een ziel vermoord thans wordt mijn mond met pek gedicht immers ook mijn handen hebben een lijf doorboord de satan heeft mij in de greep als handlanger van de man die ik ben en allen zijn in mij ook van hen die ik niet ken gedreven door de drift van…

omdat het overleven zich uitsluitend beperkt tussen woorden en het spreken mij moedeloos maakt zal ik weggaan en mijn brieven nalaten aan vreemden het waait wel gezichten, namen van verraad die me achterlieten in allerlei vormen met de tong stijf en scheve tanden maar ik ben stervend genoeg opdat ze me niet meer naderen…

Weer vliegen we langs een hemel Die bloost als is ons ontmoeten de eerste maal Voor enkele uren dragen wij vleugels als Icarus Weer laten we aarde voor aarde Zijn even letterlijk in de wolken Onder ons steeds vreemder volken Boven ons ...een vreemder God?…

blauwe rok met verkeerde schoenen daarin jij van geen kwaad bewust prachtig wit onder donkerblauw meisje blijf kind zolang je kan…

de avond braakt schapen in een slapen uit dwaalt over het land en steenhopen van stilte ik breng een laatste vergezicht - daar waar ik niet woon - laat leegte los, de aarde en de eenzaamheid alsof de nacht al weet tot hoever ik zal geraken wanneer jij naast me ligt in de verte van het licht en in het trage rood van…

‘k Kan me niet voorstellen dat een voorstel wordt voorgesteld als ware ’t voor ’t gestelde al een uitgemaakte zaak. Dus mijn voorstel is, dat we eerst voorstellen wat ’t voorstelt en vervolgens de uitgemaakte zaak aan ’t gestelde gaan blootstellen. Is toch een duidelijk voorstel?…

gezeten op zijn geliefde muurtje schudt hij de muisdagen van zich af zoals een hond de neten wolken verjaagt hij spelenderwijs ademt klanken langs zijn lippen daagt het leven voor zich uit tieren zal hij, zoals groene mossen zich niet voegen naar de stenen maar groeien in wildverband hij stopt zijn wereld in de binnenzak stroopt de mouwen…

vandaag gebeurde het in één ogenblik buiten op straat lag huid te sterven en jij zag opnieuw haar stilstaand gezicht vogels in zwart vlogen door vlinders heen en keerden weer over wintervelden, uit het einde geboren niemand merkte het sneeuwen op je vingertoppen of het zorgzame gebed dat je achterliet tussen de…

Als de twijfel een lijf heeft van botten spieren en nieren een tweede wezen in je hoofd dat gedachten kapot denkt van zal ik kan ik en hoe zal die ander (die vermaledijde ander) als longen vaker aarzelen het hart een slag wacht de ingewanden weifelen de lever niet vergeten kan en zelfs de blaas het verleden niet loslaten wil –het lijf kortom…

ogendiep en mijlenver kijk ik over het glazen water langs een zwarte spiegelwand naar bevroren stilleven onder het beloofde land waar vogels zijn gevlogen rest slechts het witte leven bij hamerend geluid van mijn hartslag onder de ijskoude huid…

het is stil ik ontdoe het verlorene van tijd, van alles wat zomaar is en in elk voorbijgelopen decor keer ik het kleinste naar liefde om; als reisgenoot wanneer dagen zich werpen in jaren blauwe kruinen, op heuveltoppen om jou te zien, wat jij zocht naar dat dat zal herleven staar ik naar wie je bent en naar alles wat ogen…

nog een paar woorden en dan zal ik gaan naar ver, verre herfstlanden omdat de tuin hier niet vriest zonder winter en het wit onberoerd blijft liggen in mijn hoofd zoals het oud linnen dat nooit tot wasdom is gekomen immer zwijgt in noord, noordenwind tot in de kleinste hoeken van kwetsbaarheid, uiteengereten door de…

van brood en wijn proef ik klaarwakker je naam in het rood wanneer duistere wolken samenpakken de maan en sterren verbergen het uitzicht in een vreemd geworden wereld van vervuilde luchten en misverstanden is er geen taal of teken die onuitgesproken, of ongeschreven is zijn er kleine lichtpuntjes van uitersten die elkaar raken in…

Ik zal sterven zonder het te weten anders had ik de tijd wel teruggezet, en de ijsbloemen voor het blinde raam gezet om de teruggang te kunnen meten, zou ik het eindig doel maar vergeten, wordt op de laatste adem – tocht de toon gezet om de ijsbloemen te herschikken in een veranderend boeket, vol ongeduld te wachten, rolt zich…

branderige ogen solo ontwaken de schaduw volgt zijn eentonige weg energieloos ontbijt het huis tekent kribbel krabbel zijn geest is bevuild met zwarte regen automatische piloot op het werk herinneringen krassen zijn ziel Pffffff een lachend kind met negen vingers maakt een opening in het vastgeroeste deksel…

mijn spiegel is aangetast door de jaren waar ik nu in kijk is verworden tot doorzichtig glas, aan een loep gelijk, doch zonder dat hij de afstand naar mijzelf kan verklaren een schild dat niet meer weerkaatst en het innerlijke naar uiterlijkheden verplaatst door een filter die steeds grotere gaten vertoont opdat de werkelijkheid…

winter rouwde om het kind dat altijd schreeuwde ’s nachts wanneer het gezichten tekende tot zichtbaar en tussen meer dan lijnen op papier winter kwam ook steeds vaker in verhaaltjes waar armen en benen kwijt raakten en god, ver weg van de koude aarde alsof monsters gedurig wisselden en de manen bevruchtten met de dood…

als de spiegel van mijn evenbeeld in het hart van mijn blinde ogen sta jij. Ik zie hoe jij, mijn leven, speelt met mijn lief en mij, die mee te spelen pogen maar jij zult alle éérste zetten kiezen terwijl het ons, met géén keus dan te spelen of voorgoed, onsterfelijk, te verliezen jou, in alle sterfelijkheid, kan schelen o wrede tegenspeler…

de windvlaag van de tijd doet mij en jou beseffen dat wij met alle streven naar geluk en ondanks vaste tred zó kwetsbaar zijn voor dreigend onheil de rode draad door ons zo achteloos geworpen die je bij 't ruwe weer vertrouwen geven moet blijkt vaak en eens te meer slechts uitgetekend in ons hoofd en vastigheden als een huis zo…

gekrulde zinnen zijn zorgvuldig gekozen en uitgewerkt in momenten van de dag achteraf zijn je ze zuur opgebroken in jaren van gezichten spoelen golven ze op de rand om te zuiveren is schoonheid aanwezig in elke vingertop die je draagt letterlijk én figuurlijk letter voor letter wordt het aangetoond in vrije geluiden van adem uiterst…

pas op! ze breekt als je haar aanraakt zachtjes! en niet te hard kijken want dan zal ze trillen als een dunne bloem bij plotselinge wind laat haar maar gewoon en vraag haar niet gelukkig te zijn wees blij om haar schoonheid al kan ze zelf niet meekijken…

ren! ren! -Raas gedachten! rond- razend roof! moord! roof! leven! leven! -Laat me leven! lief- later los! het geld! stil! zo stil! ik schreeuw het slikken de grond trilt traag, woord voor woord koud, zo koud -stop- het tikken oh mijn god mijn hart slaat terug waar blijft de dood -adem-…

Ze fantaseerde zich een diva die haar bonzend hart verstilde in de stilte die zij zocht bedacht ze liedjes -magistraal die bijenzoemend in haar hoofd haar steeds weer gaven wat ze wilde ver voorbij de exodus van het verkommerde kabaal Ze ouvertuurde hoge noten onverdroten -tot ze gilde geinballorig als ze was verloor ze weer een andermaal…

je zei nooit liefde is sterker dan wind alleen maar dat toekomstwoorden niet uit te leggen waren het waaide maar ik sliep zacht en warm want met wie kon ik anders praten dan het houtskool dat hellend de bloemblaadjes brandde vier deeltjes voor elk seizoen licht als witte kant jij bewaarde jouw nachten en zag losmakend…

naarmate het perkament voller geschreven wordt raakt de inktpot leeg onheilspellend zijn de donkere wolken die zich rond de maan scharen sierlijk kringelt rook gedoofd de kaars niets meer dan de naakte waarheid…

In zwarte aarde verzonken in wind en weer vergaan, in de herfst met goudgelen stronken als tafels gedekt, stroomt de nectar van de afnemende maan. Te slapen met de beuk geworteld in de aarde, verstrengeld met de muze van een ongeboren lied, verliezen beelden hun zin en waarde, gedragen door vleugels van verdriet, voor vrinden die…

Vijf jaar geleden vroeg ik me af hoe het over vijf jaar zou zijn, in dit leven... Nu vijf jaar later denk ik aan vijf jaar geleden en zie het als een vorig leven Een compleet ander bestaan... Andere woonplaats, ander telefoonnummer Andere doelen, andere plannen Andere vrienden, andere huisdieren Andere baan, andere auto Andere relatie,…

ik maak de nacht wakker omdat ik de boom van blad tot karton niet krijg gedicht hij braakt bergen uit en kinderen zonder glimlach een moeder met gebrek aan geluid en ongekuste lippen afwezig van elkaar en mij hoe anders kan ik schrijven dat de betekenis van haar borsten mij uit mijn slaap houdt wanneer ik mijn doorschijnend…

wat nu nog doolhof is voert naar ik vurig hoop tenslotte naar jouw bron want alles wat nog buitenkant of overwonnen slechts bevochten meeslepend of mislukt als tweede huid nog bij je hoort ja, dat zou je dan achterlaten om weer te keren naar je dromen de passies van weleer toen je nog jong was en zo onervaren weer naar die bron waaruit…