Netgedichten

netgedicht (nr. 23.960):

Ziende blind

Duisternis verschijnt op mijn aarde
door kieren sluipen streepjes avondstond,
woorden die zich in de minne schaarde
ging in vlucht van mond tot mond,
voorbij te glijden als witte zwanen,
ademloos verbeeldt in menig ziel, dor en
doof, verstijven we in onze wanen in
de onleesbaarheid van ons profiel, zijn de
blinden zieners of ben ik een blinde dichter,
of weeg ik zwaarder, maakt de last niet lichter,
voor mijn passie voor de dubbelfluit, ik bespeel
de onrust die de geest verdooft, in wezen
voor het gebrekkig uitzicht in mijn hoofd,
zonder de gepelde noten te kunnen lezen.