Alle inzendingen over natuur

in ‘t bos ging het er flink op los takken kraakten stammen braken heel veel geweld het bos geveld niet langer vertikaal maar horizontaal liggende stammen hierop groeien zwammen de stormschade groot maar het bos is toch niet dood inzending expositie "in het bos" van stichting cultuurpassie van 12-8 t/m 14-9 in bibliotheek…

Altijd bang in nachtdiep water dat is bang aan land. Dit is geen hol, eerder een leegte geen stootrand voor begrip, begeerte, noch een grot met ruwe wanden waarin op de tast. Zonder randen ligt het zonder berm, horizon, houvast. Geen bodem waarop schaduw meevaart. Helder het zwartst. Onttrekt zich in verte aan verte onttrekt zich…

het leven als feit: sexueel overdraagbare vergankelijkheid…

Voldaan ziet de wolf hoe een boer zijn schaapjes telt en weet het antwoord…

boven de lege regenton wriemelen muggen bloednerveus in lage luchten, vuig, scabreus sidderend in de zomerzon riolen walmluchten hun dorst hijgend onder ontzielde straten stadspleinen zuchten doodsverlaten doorheen een geelverdroogde korst de huizen dampen gevelbleek zwetend onder hun pannendak waarop de ploert de uren bakt en hen tot…

Volle uiers banjeren door de wei. Ruw van tong wuiven sprieten vaarwel. Zwart wit herkauwt ons groene land. Ach, de weemoed van engels raai in mei!…

Sluw rijstvogeltje kleine draaideurcrimineel pikt een graantje mee…

Boven Maasbommel staat de zon zich aan het einde van de dag ontzettend uit te sloven zo rood, zo goudomkranst, om te geloven moet je 't zien en dan nog niet, misschien. Is het de laatste keer en wil zij het niet meer, dit gloeiend hangen in de lucht verterend van verlangen? Een zilverreiger op de weg verblind door 't gouden licht slaat…

halfdroog bladgefluister in ’t circus van wind ligt stof op kamergroen van weken vogels tekenen grijze nevel ik drink jouw mond smaak onze slaap en dag dwaalt bijna wankelend aan ons voorbij wij houden onze vingers gekruist en hebben de wereld, stilletjes gevouwen aan de kant gelegd. sunset 27-07-2007…

voor mij rolt het pad trekt strepen door het land de horizon verandert met elke stap maar komt nooit dichterbij panorama's rijgen zich aaneen glijden als kralen van 'n rozenkrans door mijn hand tot ik alleen nog luister naar wat geen stem nodig heeft…

hortensia mooie bolbloem lieflijke roze bloempjes jullie geven zoveel vreugde bloemenpracht…

Och, hoe schoon vlieden de beken door hei - en weidevelden heen waar speenkruid, duizendblad en klaver boterbloem, margriet, papaver aan ranke oevers dicht bijeen het welig moskarpet doorbreken zie hoge zwaluwen elegant over de windkraag balanceren torenvalken nauwgezet prooi bespreken in gebed en vlinders dartel koketteren boven het zongedroogde…

wilde kamperfoelie klimt in ons bos slingert zich vast om heggen kreupelhout die naar zeggen dan het loodje leggen fout eten gaat van beklemd gewas los ze sluiten wel in voor hun feeërieke pracht fataal tappen ze teveel licht en draagkracht…

niets beweegt, in het stiltebeeld van vlekjes in miljoenen kleuren groen, met witte, gele, rode spaarzaam uitgestrooide stipjes bloem niets beweegt het stille zilverwaas van haast afwezig water, net verlaten door de avondschemering van vermiljoen niets beweegt niets te horen nergens in de Oostgracht leven op dit schemeravonduur, waar…

als een transplantaat hangt een stuk schors los van je zilveren jurk beduimelde bladeren als verschoten lovertjes rondom je heen en toch geef je licht wit wicht…

Had ik een foto moeten nemen van de witte berk die oplicht in de exact halve maan Had ik als de zachte eekhoornharen, het penseel van de Japanse meester moeten zoeken naar die verlichting de berk, de maan zo gesneden, de wind de lange takken met berkenbladeren Net als de wolf had ik vanaf een bepaald punt moeten laten horen waar ik ben…

vroeg in de ochtend loop ik over straat ik zie hoe de regen bellen blaast ze blijven op de plassen drijven en vormen grillige lijnen ze brengen me in vervoering die over gaat in ontroering even ben ik weer het kind dat die kleuren zo prachtig vindt die op hun bolling ontstaan en mijn ogen niet ontgaan waarom ze zo plotseling knappen zal…

driest denderen huize- hoge golven & beuken, zoals eeuwen reeds in strak cadans tegen de kade. ik zag het ik ben er geweest. ik hoorde haar lokroep daar ver benee. golven komen en gaan ik volg ze gedwee.…

De hemel kleurt raar Er hangt iets in de lucht Wolken verschuiven, dreigen gevaar Veilig binnen kijk ik naar buiten Bewonder de kracht Gekletter van water, tegen de ruiten Het is donker, dan weer licht Ik geniet volop Van regen, donder en bliksemschicht Bomen en struiken zwaaien woest Dit is geweldig Maar toch denk ik: "VERROEST…

~~~ biddende vogels kijken tijdens het gebed devoot naar de grond heim’lijk speurend naar een prooi voor het laatste avondmaal ~~~…

drauw flieren druppels gestaag langs hemelstee tranen troebelen ‘t zicht wijl de blaren breidelen zacht zingt een zwaluw door de draaldauw heen versluiert zich zoekmistig achter zil’vren zonnezoden vroege vuurvliegjes vrijen in de schoot van de dageraad totdat hun vreugdevonken voldaan vervagen in de nevel…

vrijheid denk ik klinkt als het openklappen van een roos blad per blad…

Hij is de landheer van een licht seizoen en praat er ongemaskerd met de bijen. De koningin laat hij het meest nabij zijn terwijl haar zwerm de woorden verder zoemt. Het zijn maar lichte spreuken, van de regen ver weg, achter zijn rug, een grijs bewegen - een koningsmasker zijn gezicht. Hij buigt, het zomerlicht verdicht zich in de bijen…

zomeronweersbui stort parelend kristalsteen langs de regenboog…

om niets waait hier de wind in alle uithoeken geen torenhoge schulden lasten van restanten in spiegelglas gevatte landschapsparken noch wolkenvelden die heinden in verten oplossen met overdrijven hier in die zilte leegte bedacht als adempauze voor het doodtij van een zee van ruimte…

in dit ontaarde grasperk waar ruimte zich tot leegte beperkt en de liefde graast tussen paaltjes en prikkeldraad leerde ik de dovenetel als grondstof voor scherpe witte wijn…

regen kleurt gras weer groener dan het was geeft geur en glans aan blad en bloem als een milde zegen van boven over gras zo mals zo groen…

twee planken, twee meter lang, op rughoogte en verticaal twee doorgebogen, op konthoogte, horizontaal gehecht zonder notie aan twee stukken beton dragen mij in de passerende zon ik was maar even gaan zitten kan wel op haar gaan zitten vitten het leidt deze keer toch niet tot zomerse hitte ze komt wanneer het wordt voorspeld en dat is deze…

het is welig soms is het mooi gewoon exuberant het kent geen maat schaamteloos gênant…

in de avond als het duister de bomen verdicht lopen wij weer het oude pad dat wij liefhebben altijd weer naar het terug van weleer de stilstaande maan boven het water dan zijn de woorden gezegd en is de stilte verstijfd in een zilverblanke kuil waterdruppen druppen het licht vast onder de bomen en wij wij staan te luisteren naar de stemmen…