Alle inzendingen over heelal

De nacht werd dreigend wit verhit bracht luchtig berooid en vergeeld een groen, van top tot teen besteelt ventje. Duidelijk nog dizzy van de rit bleef hij roerloos in zijn cockpit zitten tot hij vastbesloten uit het vaartuig gleed Hij leek niet erg op de dampkring gekleed doch iets scheen hem inwendig te verhitten omzichtig opende hij het…

ach, praat me niet van wolken in de hogere sferen die schaapjes zijn te mak om daar te kunnen existeren ze hebben nog geen poot om op te staan vloeien zo uiteen en laten zich door wind oplossend gaan wil je echt met sterren gooien schepper spelen, het heelal ontplooien zwarte gaten vullen en de nova's laten brullen in hun stervend…

Uit een hete streek Vloeit de straling Een lange golflente Een voorteken van zonnestorm Verborgen details moeten gemeten De vlam bereikt een hoogtepunt Barst hard en heftig uit In klonten gas dat broeit Als wolken boven een bevlekt oppervlak Wisselend van klaarte en vorm In de corona zitten gaten van bijna schaduw Een lijnenspel dat schoof…

De nacht werd dreigend wit verhit bracht luchtig berooid en vergeeld een groen, van top tot teen besteelt ventje. Duidelijk nog dizzy van de rit bleef hij roerloos in zijn cockpit zitten tot hij vastbesloten uit het vaartuig gleed Hij leek niet erg op de dampkring gekleed doch iets scheen hem inwendig te verhitten omzichtig opende hij het…

Die morgen was de lucht beschreven het was een ROXY-hemel maar zonder R en O en Y het uitspansel in koningsblauw ik fietste door de 3 Octoberstraat Denkend aan de watergeuzen voelde ik een vrijheid die mij deed verlangen naar wittebrood en haring Het was februari en de zon stond laag…

Waar sterrenstof mij omringt Gedreven door kosmische stralen Waar mijn geest de kracht ontvangt Doe ik omvattend op u nederdalen Open uw aura voor dit magisch moment Zowaar ik het beheer en geeft u door het helende Mijn handen signalerend uwe serene ziel strelende…

... Poëzie is altijd in emotie je zinnen, een zoektocht tot in elke verloren hoek van een gestrekte ruimte ik dicht wie ik ben of worden wil en schrijf daarom ook de witte regels waar het denken zich niet door woorden kluisteren laat misschien vul ik wel die lege ruimtes als ik afdwaal naar het ijswater rond de kale keien waar…

Ik zit op een terras in de Provence En over de heuvels en de Mont Ventoux Spreidt de nacht zijn zwartfluwelen mantel Waarvan de voering met duizend sterren is bezet, Een lichtend lint van horizon tot einder. Ik nestel mij diep in een mantelplooi En zweef de Melkweg tegemoet. "Wil je nog koffie?" Vraagt zij die hier met mij verblijft.…

Ik heb vandaag weer wonderen gezien ze waren klein, maar wel aanwezig ik nam het op in mijn gedachten en het hield mij uren bezig. Ik heb nog bloemen zien bloeien en de vogels nog weer horen zingen vissen zien zwemmen in het water en kinderen vrolijk zien springen. Ik zag de lucht met al zijn wolken en daar doorheen soms nog de zon ik…

Oude beelden liggen in de modder zelfs de stenen zijn als zand vervallen in de tijd en onophoudelijk Waarom is er eeuwigheid als het oude en het nieuwe slechts de bleke stipjes zijn op een eindeloze lijn Heel de ruimte om ons heen is ontstaan doordat toevallige fluctuaties en rimpelingen in het continuüm evenwichten in het vacuüm verstoorden…

men zegt het getal van het Beest van origine, een gevallen engel als Lucifer, jaloers en lichtgeraakt een brandvlek is snel gemaakt wij verwijten elkaar de duistere nacht terwijl juist sterrenschijn beter is te zien verdwalen in en om en rond elkaar wij springen touwtje tot je lacht aarde en maan houden ons vast laten ons vrijwillig gaan…

Achter de horizon verdwenen Een gouden zon, mochten we vandaag weer even lenen... De maan komt op schijnt over't donker van de aarde... Ik schat de zon en ook de maan op juiste waarde... Sterren, overdag niet te ontwaren De hemel bezaait, ik kan het niet verklaren... Dan komt de nacht ik groet de sterren en de maan...…

in een zwart heelal gaan we naar de eeuwigheid overal sterren…

Oh laat mij zijn als een ster hier heel ver vandaan, zodat ik 's nachts voor anderen aan een heldere hemel kan staan. Dan zal ik stilletjes fonkelen zoals op een sterrenbal, totdat ik voor een stelletje prachtig naar de aarde val. Zodat ze na het zien van mij wensen altijd saam te zijn, oh ik wou dat ik een sterretje was, de kans is…

moet ik nu de kansen grijpen met nova's naar de zon gaan smijten de maan verdampen in mijn laatst kwartier ik kan sterren roven hun koude schittering zonder scrupules doven ik heb ze binnen handbereik in de mij nog toegemeten tijd zal ik religies af gaan tuigen tot de sluiers openwuiven en de waarheid zichtbaar is van hun leugens…

Ik vierde een feestje met de stralende zon die vandaag zo vrolijk heeft geschenen, maar vannacht zal ik uit gaan rusten omdat het dan weer is verdwenen. "k Zal van de sterren slingers maken die hang ik boven bij de maan, dansend en vrolijk lachend zullen zij hoog aan de hemel staan. Miljoenen flonkerende sterretjes ze hebben allemaal…

Het geheim van de zon blijft verborgen... Het geheim van de maan eveneens... Maar wie voor de sterren moet zorgen... Heeft aan een nachttaak te kort...…

Aan de hemel hangt een schilderij geschilderd zonder streken van penselen, ik wil dat je er even naar kijkt om het samen met mij te delen. Dan zie je daar hoog in de lucht een schouwspel, oneindig mooi de sterren en de maan in een schitterende, nachtelijke tooi. Heel hoog daar aan het firmament staat het voor ons te stralen, knijp…

Ik breng een serenade aan de sterren en zing een lied voor de maan die met z'n allen daar boven samen aan de hemel horen te staan. Wie zou mijn lied willen horen dat ik breng aan het mooie daar boven wie zou ik er mee kunnen bekoren wie zou de tekst van mijn lied geloven ? Al is de nacht nog zo donker en verschuilt zich de maan als hij…

Hoe ver je oog ook reikt hoe ver je blik ook ziet aan het eind van de horizon eindigt de wereld niet. Het verre daarachter wat je ogen niet zien ligt de rest van de wereld gehuld in geheimen misschien. De zon lijkt verdronken in de spiegelende zee waar het onder gaat langzaam naar benéé. Hoe ver je oog ook reikt het laatste wat je…

De zon ging weer onder en kleurde de hemel rood ik heb mij weer verwonderd door wat het uitzicht mij bood. Achter de horizon verdwenen zijn de geheimen van de dag het deed mij opnieuw beseffen dat ik ook dit wonder weer zag. Want dit terugkerend gebeuren het komt elke dag weer stilzwijgend heb ik gekeken voor de zoveelste keer.…

De nacht drinkt de sterren en geeft ze ogen die elk licht beminnen want de eenzaamheid en de eeuwigheid zijn de liefde die ontstaat waar de tijd verliest wat de nacht voorgoed in zijn sterren bewaart…

Ergens tussen nu en morgen ligt een hele donkere nacht. Waar misschien de maan zal schijnen en een mooie sterrenpracht. Het licht aan de hemel verschenen zal verlichten het pad dat we gaan. Waar we in het donker verdwijnen of even stil blijven staan. Om het wereldgebeuren te overdenken en wat wij eraan kunnen doen, even terug gaan in de…

Meneer met de rode jas ik klop bij u aan, 'k weet zeker dat u er was, zag u net nog staan. Ik ken u van ver af, uw kleding is mij bekend, ik wil u zien zoals ik u nooit zag, ben uw aangezicht gewend. Ik wil weten of u vloeibaar bent, waar u echt uit bestaat, of u dieren bij namen kent, of u überhaupt leven toelaat. Spoedig zal ik…

passer solitarius vanmorgen voor het eerst monster ik mijn makker om den brode: mahonie glanzen de veren en een vleugje wit na onze sobere communie hipt hij het tafeltje af en vliegt naar een hoge boog van walviskaken daar zit dan op de nok een eremiet hij tuurt de wadden af in duizend eeuwen een streepje dichter bij de grote zon…

In de donkere krochten van de metrogrot mensen over elkaar heen struikelend daar tussenin een vrouw met bruine strengels haar en witte schoenen met blauwe veters een vuilnisbelt van geluiden over haar heen gestort toen ze plots 'zacht' zei.…

uit de nevelen zonder begin tolt blauw gestaag rond haar as ongewoon gewoon nietig in het al heelt ze geslagen door mens en meteoor haar wonden ze spreekt niet, stelt geen vragen, maar ze huilt, ze vloekt boombuigend over weggegomd groen druipen stormnachten haar leed verzinkend in een zee tranerigheid zuchten golven zich te pletter ze…

ik waad door dag en dauw en derde dennen naar een open plek met trillend zonnestof geen dier geen mens geen god is hier te kennen de stilte staat en zingt het morgenlof ---------------------------------------------------------- woensdag 12 december 2001 zonneleen 11 weblog: www.abelstaring.tk…

Schimmige spoken door nevel ontstaan angstige kleine wereld daar kijk ik tegenaan. Ondoorzichtig gordijn kleine wereld geworden zonder uitzicht ogen die kijken doen pijn. grauw betonnen muren nauwelijks waarneembaar ergens schemerlicht tranende ogen turen. De wereld zo klein geworden te klein voor het gezicht ik wil de sluier doorbreken…

met vallen en opstaan verankert beetje bij beetje elk voetspoor mijn gehechtheid bij elke stap de gedachte hoe duizelingwekkend je aardigheidjes mij aantrekken met spreidarmen vang ik je walswind je stof uit rulle grond gewaaid poedert mijn gezicht onontkoombaar is de terugkeer naar mijn gang van kruipen met opstand en verval beetje…