Alle inzendingen over kunst

De glorietijden zijn voorbij Waarin hij zich bemind kon wanen Ver boven staat en straat verheven Geen bloed, geen zweet, geen tranen Hij schreeuwt vol wrok en woede Dat Nederland hem nodig heeft En in protestmars van beschaving Wordt zijn Waterloo beleefd Dus bedelt hij aan ’t Binnenhof Ach Halbe, geef mij brood In ruil voor staatportret…

(1864-1942) Opgevoed met Maagd en non Achtervolgd door hellevegen Liep zij door de smalle stegen In een witte bruidsjapon Toen ze bijna niet meer kon Kwam ze de gendarmes tegen Die hebben haar kleingekregen Juist voordat God zich bezon Jezus had het haar beloofd Maar vergat zijn trouwste bruid Die van haar verstand beroofd Verder…

(1864-1942) Kind van eenvoud, ouderloos Dienster, wasvrouw, vale sloof Vastberaden het geloof Dat De Heer haar uitverkoos Spaarzaam was haar vrije tijd Toch wist ze die te benutten Want in plaats van in te dutten Zocht ze buiten naar Gods krijt In de nacht mengde ze kleuren Hoe, dat hield ze goed verborgen ’t Werk bracht Uhde van de…

De hemel splijt 't Gewelf ontlaadt Haar tepel. De melk Hun kind Stadium van rust Lichtflits. Gerommel Een fase van schuilen tegen De elementaire kracht van De natuur Gezamenlijk Gaan vijf eeuwen voorbij Over de brug met Vier pijlers te water De aarzeling Schroom van de schaduw In het mooi' licht Vanaf de tel. Dit ogenblik Na…

16 mei zal spinvis de tryout doen van zijn nieuwe programma zwaardvis een voorstelling waarin hij streekboekenschrijfster annie schuttersput veldmuis zal begeleiden terwijl erwin olaf een makreel op haar rug bindt ----------------------------------- uit: Daar schrik je toch van, 2008…

Pure vlakke basis-oppervlakten: plafond, muren, wanden en de vloer Primaire kleuren: wit en grijs: vervoering voor dichten over "Geen Gezichten": van veelbelovende kunstenaars. Door 'duur' van Krimpen, nog veel meer puur: van Krimpen: Kunsthal en vele musea waardig Van Krimpen niet meer weg te denken UIT AMSTERDAM, HET TIENDE STRAATJE,…

Een droom: nog jong plant ik een boom. Hij groeit en bloeit, aanhoort geduldig mijn verhaal. Hij weet: er komt een dag dat ik hem eigenhandig vel en hij vermalen wordt tot pulp. Ik schep papier, hem geef ik alle eer: Plantin-Moretus drukt ons beider leven af.…

Breek hier je benen. Voormalig water huppelt nieuwsgierig, verliefd door het gras. Een lening meisjeslijf. Stoot hier je tenen tot bloed aan die badkuip vol jeugdschuim. De beeldhouwer, lefgozer, tovert uit leven een kist vol gedenkgoed, laat hem lomp neer naast een pad. Hij liet beweging stollen in staal, beet op zijn kiezen, ramde met…

Hij kan een veer wegblazen, een vingerhoed optillen, een bladzij in een boek omslaan met de namen van alle duivelen. Hij kan een hand vol zand leeg laten lopen op het strand uitkijkend op de golven die elkaar steeds weer bedelven. Hij kan een meisje aanzien met zoveel liefde in zijn blik dat zij zich tot hem richt en vuur vraagt…

Ik weet niet goed of Anton Corbijn het werk van Erwin Olaf maakt en andersom, die foto van David Bowie als Jezus in een schaars linnen gewaad ben ik glad voorbij gelopen, al die hoempapalyriek op een foto van Olaf of was het nou Corbijn maakte geen zenuw in mij wakker, ik slikte wel even uit mijn flacon wat Black & White, waardoor de tappende…

‘je haar wil wel’ zegt ze ze knipt het in laagjes krul, krul, kastanje- rood is mooi bij je groengrijze ogen ben ik haar kunstwerk ik hoor bijna Brahms zoals in ‘the great dictator’ met Chaplin als kapper met Chaplin als dictator ik zie er enkel oud uit in vergelijking met haar op het moment dat wij samen in de spiegel zijn. ‘je…

Puberhanden vormden hem jaren geleden de tijd heeft hem vervolgens aangetast toch is zijn charme al die tijd gebleven ontstoken in zijn gulle brede lach de paarse poten zijn wat verf verloren het groen zit meer in de vernis de zwarte ogen op zijn kop verankerd tonen een blik van olijkheid en list het kikkerbeest weerkaatst iets…

Het is de kunst om mij in afgepaste mate en op de juiste toon tot u te richten; maar dat lukt mij in de regel nauwelijks. Begint het in mijn bast te klinken, hoed u: duizend bronzen klokken donderen mijn gram over het grasveld uit, gericht op u - onschuldige bezoeker. Brombast. Breektaal. Briesklank. Over wat aan het hier ruim tentoongestelde…

Er liep een meisje met een dooie hond aan een riem door het museum, zij sleepte hem de trap af langs de schilderijen over zijn wollen poten tilde hem soms op streelde zijn oren. Haar meedravende zus besteedde niet de minste aandacht aan de hond. ----------------------------------- uit: 'Van muis tot minaret', 1989.…

We lopen samen door de acht etages van het hypermoderne kunstmuseum waarmee ze Antwerpen opnieuw ontwerpen tot een lachtheater althans voor ons Bij een monsterlijke handgranaat tikt de beveiliger ons op de vingers omdat we te aanrakerig zijn wat gepaste eerbied uitsluit volgens zijn kijkraampje bij een mondzoen blijkt hij toch te kunnen…

Uit de mist staat een nieuw standbeeld op, dat kijkt met minder verwondering naar alles. Het is al behoorlijk verweerd door wind en regen en staat zwaar in het nu herfstachtige weer. Een standbeeld staat er en kijkt zonder mening, staat er zonder beweging toch heel gewichtig te staan en kijkt strak vooruit, niet naar de ge- bouwen maar meer…

Op enkelhoogte klinkt bij het betreden van de voordeurstoep een vreugdevolle vogelroep te vergelijken met bouwers die vrouwen bewonderend bekijken het vrolijke geluid ontlokt aan elke gast een stralende lach postbezorgers zie je opgewekt vertrekken de kat ligt paradijselijk zich uit te strekken. Geluk hoef je niet ver te zoeken…

waar de hand van een mens beider oevers met hout verbindt ontwaart men ook sierlijke snaren die tezamen als verheffend instrument door waarneembare trillingen hoge bomen aan de overzijde bemint en iedereen in het stromend water zelfs de eeuwige beweging herkent…

haar wezen zweeft rond ingerolde kleuren uitgestrekt, of dansend, over warm geschept papier als lintbebouwingen vol vuur betreedt hun indruk open ogen, uitgekomen rond dat ene uur vol wit in elke nachtverwondering bezit een pennenstreek haar kracht en achter elk gezicht spreekt zacht een werelddeel vol dromen (naar: Sonja Reedijk…

De dag dat zij tot stilstand kwam verdween tussen coulissen was de dag dat zij slechts half werd een schicht van haar gezicht Zij was vader, moeder, God, de duivel mooier dan Delilah lenigde ons lamme weemoed witter dan de witste zwaan Wij waren haar bewonderaars kijkers in haar naakte sponde onze handen bleven schrijven onverknoopte…

Met langzame, voorzichtige passen schuifel ik door de zalen van het schilderijenmuseum, oppassend zo scherp, dat geen werk, erg markant ontsnapt aan mijn zoekend oog. Het is ondoenlijk om te blijven staan overal om al te bekijken. Alleen wat het sterkst treft mijn ogg daarbij blijf ik staan een tijd om het te bewonderen tot het kleinste detail…

het anker werd gelicht waar wind en regen zich toonden als een herfstverdriet warmte dragende harten tekenden een zon, een licht over dat wat juni naliet jong dichttalent las gerikketikte verzen van gekreukte witte vellen niet enkel maar wat zinnen maar tekstwoorden die een feest voorspellen passievolle muziekklanken vormden…

De kunst heeft twee gezichten, medaille Waarvan de ene alles doet om de natuur te Begrijpen in gelijkenis met Rembrandt en de andere: De naïeveling net als de tekenaar Callot, deze medaille Vormt de kunst, die met de kindertijd en beoefende Kunst te maken heeft, de ene is kortstondig, bedrieglijk de andere…

(bij 'Daphne im Wind', het nieuwste standbeeld van Iris Le Rütte, wat binnenkort naar Oldenburg (Duitsland) gaat!) Haar knappe gelaat is reeds in bladerloze takken veranderd en weer doet zij me huiveren van diepe ontroering, hoe haar slanke benen, spiegelglad, lang en elegant als de boomstam van een berk, de wind trotseren, de kou weerstaan…

De vogel vliegt op en zint op een gedicht. Het is een dichter verkleed als vogel die een aantal regels kwijt wil zonder diepe zin. Meer voor het plezier en de magie ervan. Want vliegen is een klein wonder en vlieg- en is leuk en als het vogeltje zingt wordt je vanzelf vrolijk. Misschien bekijk ik het wat simpel maar ik ben ook een simpel…

Een maagdelijk witte nacht geschilderd door van Gogh met duizenden stippen in reflecterende verf geluiden dempen hoorbaar zacht en in de verte bast een hond wind streelt het dorre hout langs contouren van boerenerf van zilver schijnt de grond in licht van wassende maan die glans gaat in verstijfde water door alsof alle leven stil blijft…

wat bewoog de dichter de zelfzekere kicker of het mazzelzwijn hoe te achterhalen wat de dingen waren voor ze neergeschreven zijn wat dacht die maker bij het stellen van zijn regels en het trekken van de lijn was het afzien of verstrooiing was er wilskracht deed het pijn waarmee de klanken zijn gevormd trilt wat na in rijm nimmer…

Ik zag mij. Zondag, verbeelde het mij. Een houten paneel kern, noest en groeiringen marmerende structuren. Sepia, zacht geel en bruinen. Blond zand, strand duin aardetinten en wind. Glooiende keerkringen, mijn schaduw lag als bevestiging van de zon in mij. *landschappen van Frank Dekkers, een oorverdovende stilte. Galerie Milic…

(voor Margot Fonteyn) Je lijkt wel twee meter in de lucht te springen in een topscène van Giselle de benen gracieus gestrekt de armen eveneens zoals in die Franse hofstijl je benadert de perfecte balans terwijl ik ademloos het fotobeeld inhaleer Als ballerina heb je de schoonheid aanbeden en vooral weergegeven op sublieme wijze met die…

Het was een raadselachtig schilderij een klein doodshoofd bovenaan daaronder een dode vogel zei mijn vrouw de kop van een stervend rendier volgens mij het was heel mooi ook van heel nabij…