Alle inzendingen over maatschappij

ik voel de pijn weet dat woestijnwinden schralend waaien door het schuren van fijn stof zo is ook iedere plaats te achterhalen waar eeuwen tijd hebben vermalen tot couleur lokale een mengeling van kruiden en bereidingswijzen van de gewassen van het land met trotse hand ook armoe en verstarring bepalen dagelijkse kost in het soms…

Kijkend naar Holland zie ik nog steeds dezelfde soort regenten dat nog altijd slecht luistert zelf bepaalt wat ze doen met onze centen negeert wat het volk ze influistert immer zelf vol overtuiging besluiten steeds dezelfde samenklonterende kliek die dat wat mensen als wens uiten wegvagen – nog net zo ziek Kijkend naar Holland zie ik verwaterende…

De laatste mens wandelt op straat, de straat vlucht met hem mee. Wat enkel nog bestaat is de actualiteit tot amusement gemaakt. Ze regeert in huis op ieders scherm. Straks worden zeker ook nog de kijkers uit henzelf gejaagd en prijken zij nog alleen als cijfer.…

Kinderen moeten leren liegen en het hopelijk niet doen Leugens maken je ongelukkig argwanig en onaanraakbaar omhuld door voorzichtigheid en medeplichtigen, als het groot wordt ook dienaars van de wet onderhandelaars en voorspellers met op maat gemaakte maten die alles voor elkaar praten niet dom…

Ze was een harde werker De kleine, gezette Columbiaanse Chronisch ziek Samen fietsten we stilstaand rondjes Zij copd en ik een knieprothese Gehuwd met een kaaskop was ze De mannen van de anodefabriek Negeerden haar volkomen na het werk Na het werk lagen de vieze kleren Voor het oprapen, spoelden ze pek en Petroleumcokes weg onder…

Toen toen nog toen was en je alles nog kon duiden toen pa ons het belangrijkste nieuws uit de krant nog plechtig voorlas en we ze allemaal herkenden al die vertrouwde dorpsgeluiden en de dokter die echt echt alles wist je altijd gegarandeerd weer genas toen de kerkklok bij de dood nog echt eerbiedig luidde en de lijkkoets werd getrokken…

Beprijst En wanhopig weggezet De prijskaartjes zijn geschud Maar verkeerd verdeeld Onder het mom van Op hoop van zegen Als beste getest Niet tevreden Liever geen geld terug Dagenlang zwom ik in die nonsense Dit draagt niemand meer Dit kledingstuk Mijn leven in de opruiming En toen ik wegliep voelde ik Vanuit mijn achterhoofd Haar…

Wijl het krinklende Waterding sierlijk dirigeert Staan paprika, maïs, paddestoelen en koriander te sudderen Bonte was netjes opgeplooid in de kast Als de ziele luistert Rent vrouw-lief rond met dweil en stofdoek Dromend van Gezelle, Marsman en ook Moricone Snakkend naar de tuinen van Adam en Eva Sneeuwwitte kat aan de haal met dweil - mag niet…

het is voorbij de schermen staan overal op zwart er is helemaal geen leiding meer ieder gaat apart mensen zijn verdwaasd ineens verstoken van hun speeltjes nog zijn er enkele enclaves die digitaaltjes vragen zij schermen zich af willen niets meer met anderen te maken hebben communiceren gaat weer als vanouds met ogen stem…

Toen radio's nog bakken waren kon je op hun dashboard reizen, kon je naar verlichte steden. Al die steden, mooi op rijtjes, kwamen door de kamer kraken, bazelden met blikken bakkes en bedoelden te bedoelen. En wij hoorden, met de oren bloot getrokken door een knipje, mannenklanken zonder hoofden. Kruissteekhandwerk broeide op de stoelen…

Het gulzig Monster van de Staat wordt niet getemd want dat heeft honger en mag lekker zelf beslissen wat het kan hebben wat het domme volk kan missen want dat begrijpt niet waar het over heb gestemd De Staat, "om dreiging van terreur te signaleren", wil zelf het monopolie op terroriseren..…

Toen er spoorlijnen werden aangelegd door ons groene hart heb ik gedemonstreerd toen de zorg werd uitgekleed heb ik gedemonstreerd toen de werkomstandigheden in het onderwijs en het onderwijs zelf steeds meer verslechterden heb ik gedemonstreerd Toen de overschrijding van geluidsnormen van Schiphol werden overschreden heb ik gedemonstreerd…

het was tweede klas maar meer kon ik echt niet vragen stralende ontvangst met warme lach bloemen fleurig net geplukt in de kas blijheid recht uit het hart dus weg met het etiket tweede klas het is iets dat niet meer past in de maatschappij die wij dragen vandaag een relikwie uit rangen en standen wij kiezen voor stranden…

Ik wil racen over banen als een speer over wegen gaan vliegen over bergen als adelaar mijn vleugels uitslaan als een vis door ’t water schieten als leeuw op de savanne jagen of olifant door ‘t dichte woud misschien een ijsbeer, ook al is dat koud in een raket naar Venus suizen door de ruimte met een schip heel de kosmos gaan verkennen…

Door deze poort mocht ik wandelen, fietsen heb ik vastgesteld na gerede twijfel plattegrond in de hand Het scheen me de poort van vriendschap met het landschap de menselijke maat wel te verstaan.... De bomenlaan.... naar het klooster loopt dood.…

ik heb als kind met zuchtjes wind mijn leven al beschermd waaide mee in het driften van zand langs een herfstig strand verzamelde luwte voor een poos als vorst zijn snijden tot lijden koos toch moest ik later kleur bekennen om mijn bescherming daarop in te stellen ik harnaste een onuitgesproken jeugd waarin ik gezichtsloos loog…

De klompjes komen en gaan in Nederland zijn ze een bestaan. Ze geven kleur en fleur en hebben een meesterkeur. Uit hout gesneden geverfd en gemeten. Ze zijn ons etiket zelf als je ze voor de deur zet. We kunnen niet zonder ons Nederlands wonder.…

de poppenkast zit vast tussen heden en verleden nog spelen handen de personages en vertolken stemmen hun geluid maar het jeugdig tegenspel geeft veel te vaak niet thuis dan gaan de poppen in herstel met grote wasbeurt van de kleren schuren en plamuren een likje kleur past dan wonderwel het boek met teksten is altijd leeg…

Nu is ooit niet langer later en eens evenmin straks. Waar we zijn, zijn we, waar de bladzijde openvalt en alles telt en alles ziet elkaar en alles wordt meer dan er al was; nu dragen we de wereld in handen, lezen we geschiedenis, zo een- voudig is het. Hier wordt een huis bewaard, daar woedt een oorlog, de intocht van beelden stopt nooit…

Mager, handen ruwe huid een schorre groet met gaten tussen mijn zandknarsende tanden: iemand om van te schrikken Ik ben overal want nergens mag ik zijn, geef me schoenen: zolang ik loop leef ik Noem me Job, ik geloof niet dat God me zal redden uit de onderwereld waar het 's winters warm is tot midden in de nacht de deuren sluiten…

Privacy, wij zoeken iets van een unieke identiteit. Wij tonen ons gezicht in openbaarheid. Tussen de massa willen wij veel over onze wederwaardigheden kwijt. Wij voelen ons uniek in een wereld van verscheidenheid. Tegelijkertijd bestaat er het gevoel van een horen bij. Wij kiezen onze eigen kudde. Wij stemmen op onze eigen partij. Een leven is een…

wat zou ik graag veel groter zijn toch dan de mensen en de dingen in de wereld om mij heen wat zou ik graag de verbazende werkelijkheid van ons doen en laten dan veranderen kunnen wat zou ik graag voor mensen groot en klein overal ter wereld dan ruimte maken kunnen wat zou ik graag tussen rijk en armoe de bron voor haat en nijd…

Die lang verwachte brief waarin een antwoord werd verwacht. Het toch en niet zo gedacht. Het warmen van een hart aan het smeden van een betekenis aan lieve woorden. De verstoorde woordorde die niet spoorde met de ratio die iets anders verlangt. Wanneer de ontvanger blinde liefde niet aan de realiteit hangt.…

Waar geen geluid heerst koestert zich de stilte wij horen haar niet niet in hoofd in hart zij is het wisselgeld te betalen om onze huidige welvaart binnen te kunnen halen krassen kraken graaien schrapen jachten jagen wanhoopskreten slaken het kan niet zonder wat maakt het uit? stilte zullen we nooit weer horen daar waar we haar verloren…

Het is druk op de redactie de journalisten zitten aan hun bureau's met tikkend geluid opperste concentratie met een pen gestoken achter het oor koffie drinken De hele dag door Overleg Tussen redacties Over nieuwswaarden achtergronden Wat kan in de krant Er is altijd wat aan de hand Hoogtepunten Dieptepunten De redacteur Zet de lijn…

Kwam aanvliegen een schotel op zoek naar een kop. Een kop met inhoud; en een toefje slagroom er boven op. Die schotel kon landen en kon in vereniging bestaan; met die kop die zich laat vullen met de troost in ieders menselijk bestaan. Buitenaards eens verrezen kwam de schotel eens door de bocht; in contact met de kop voor het dagelijkse zwarte vocht…

De poetsvrouw poetst met smartlappen al het verdriet uit haar bestaan. Over het leven dat haar een poets heeft gebakken bezingt zij ontroerend over die glimlach met vaker nog die traan. Die glimlach door de tranen heen. Het verdriet rust niet onder de zwaarste steen. Drukkend op het hartgrondig gemoed dat de tranen bezingen moet. Van een poetsvrouw…

Regenmensen van de regen in de drup. het sijpelt stromen gebundeld in een waterig geluk. Een waterballet van neervallende doorzichtige elementen. Een parelende eenheid dat stof wegspoelt als in een aardse lente. Regenmensen willen vernieuwend zijn. Het sijpelt in bundels en maakt verdriet heel klein. Regenmensen maken massa's van waterig geluk.…

De dorpeling Is met zijn hart verpand Aan daar waar hij geboren is Hij kent De weilanden De vergezichten De boerderijen De kerk De oude school Hij is getrouwd Met zijn vroegere lief Dat is zijn hartendief Zijn maat Die dezelfde taal spreekt De kern van het dorp kent Niet gauw met Nieuwe ontwikkelingen meerent Ontzag Heeft Voor dat…

Mannen in een vrouwenberoep; brigadegeneraals in de keuken. Die met hun handen aan het bed in het ziekenhuis de verpleging mogen opleuken. Huismannen in de morgen die modern part-time hun gezin verzorgen. Die trots hun kinderen afhalen van de creche. Voor de klok van s'avonds half zes. Eigenzinnig moderne mannen die trots roeren in de vroeger zo…