Netgedichten

netgedicht (nr. 56.654):

Zijn onrustige kijken

ik ken de beelden niet
waar hij van geniet
in zijn onrustig kijken

de lach is verworden
tot een grimas van wat
vroeger blijdschap was

hij laat nooit blijken
waardoor hij wordt geraakt
in de veelheid van impulsen

zoekt zijn eigen pad
tussen voor ons vaak
onbestaanbare wegen

hij is niet mensenschuw
maar komt een ander
nooit echt tegen

ervaart alles als gegeven
toch kunnen wij goed samengaan
ieder in een eigen bestaan

Zie ook: http://wilmelkerrafels.deds.nl

Schrijver: wil melker, 17 augustus 2015

wlmelker

ziggo.nl

Geplaatst in de categorie: maatschappij

leven

autisme

3.0 met 4 stemmen

103

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:: K. Bladzij
Datum:: 19 augustus 2015; Ik protesteer tegen de titel die ook nog eens
herhaald wordt: wat een lelijk Nederlands!
Werkwoorden als voornaamwoorden gebruiken,
blijft een akelig zwaktebod.

Naam:: Hanneke van Almelo
Datum:: 17 augustus 2015; Wil, ik was helemaal mee met je gedicht, tot de laatste strofe. Tot dan beschrijf je een psychologische dynamiek die ik erg treffend vond neergezet. De laatste strofe lijkt eraan te bungelen, of begrijp ik het verkeerd?

Geef je reactie op deze inzending: