Alle inzendingen over taal

Daar liep ik Daar at ik Daar sliep ik Maar nu niet meer Ben niet gaan zweven Want nog steeds in leven Maar daar was ik Nu ben ik hier…

om iets kort & bondig te verwoorden moet je heel veel weglaten…

spreekt hij klare taal als hij roept voor gesloten vensters mompelend morrelt aan dichte deuren is hij een vreemde eend tussen de klare taal als hij in bijtende woorden krast tegen iemand niemand in het bijzonder ochtendblauwe woorden oker-oranje klanken kleuren het najaar zijn taal hult de winter in roze-grijze tinten…

Liefje, mijn liefste het spijt me heus, ik moet je doden je laat me geen keus. Je bent overbodig een sta-in-de-weg, voor mij onbruikbaar dat snap je toch best? De dode lijn nadert Damocles zwaait, wijst naar de tijd met zijn puntige zwaard. Ik zet harteloos vlug - slechts één haal - een streep door jou, onder ons verhaal.…

ik stimuleer mensen om te dichten let wel zonder verplichten ik laat ze kleine versjes lezen en wat leuke avontuurtjes beleven misschien krijgen ze nu wel zin om te denken aan een goed begin laat de woordjes nu maar komen waarbij ik wegvaar en kan dromen!…

Als we woorden spreken en bewust zijn van de autoriteit, en de invloed en gevolgen, spreken we alleen nog maar woorden van optimisme met integriteit en met hoop voor morgen.…

ik heb woorden gekozen gekleurd en gekalligrafeerd ze diverse vormen gegeven maar nooit kwamen zij tot leven ze uitgesproken met emoties en nuances tal van volumes geprobeerd maar zij wilden niet dansen pas later ben ik met ze meegegaan naar plaatsen waar zij in signaleren zijn ontstaan heb daar voorzichtig hun letters geproefd…

Vertrouwelijke woorden lijken met genegenheid samen te gaan. Een genegenheid, die bouwt op de mysterieuze kracht die de strijdt aanbindt met dat wat met de ongunstige winden lijkt te zijn begaan. Een kracht, die de zekere winnaar kan zijn in een schier ongelijke strijd tegen de open oren pijn. Hoe belangrijk kunnen die vertrouwelijke woorden…

Vaak ben ik beginnen schrijven aan een gedicht dat geen einde had. Ik heb geprobeerd de vreugde te vinden in een woord. Maar de vreugde bleef onvoltooid. Ik heb de droefheid gezocht in een klank. Maar de droefheid verstarde tot grijns. Ik zocht het kind en zijn droom, de vrouw en wat haar dreef, mezelf en mijn verlangen. Maar de klanken…

hoe maak ik van loden letters lichte klanken hoe weef ik lood en licht kleurig samen tot een klankenspel omkleed ik ze met tere dromen moet ik muren slechten of wacht ik hun geboorte af licht en lood laat ik rijpen in de boomgaard van doorzichtig glas tot ik kan vergaren wat voor het oprapen lag…

Ach moeder, ik weet zoveel woorden meer en van de muzen honderd lepe wetten om ze verbluffend naast elkaar te zetten tot schone larie over duister zeer. Maar als ik op een avond bij ruig weer de vangst bijeengaar uit mijn rijmennetten, de troost schud uit de kuil van mijn sonnetten, vind ik mijn stem wel maar mijn hart niet meer. Geleerde…

Ik zie ze niet meer de woorden Ik rijm ze niet meer ze vluchten weg Ik voel ze niet meer de zinnen, het ritme, De stroken van mijn pen zijn ongeoefend en dwars Ik ben bang voor mijn vluchtende emoties Vluchtende gedichten en dwalende gedachten Want als ik ze niet meer zie zal ik ze dan nooit meer zien? Raak ik deze wereld langzaam…

hoe ver moet ik ontlaagd worden eer ik mijn diepste kern aanboor? sluiers van weerstand zijn geleidelijk verscheurd opgebouwde muren verbrokkeld tot ruïne mijn ziel dwingt mij te graven naar de bron van mijn oorsprong waar inspiratie vloeit…

gaan wij de messen slijpen voor de kaarsrechte lijn of kartelen we de lemmeten voor meer rafels opzij wie voelt de pijn van het warme vlees dat al de geest heeft gegeven plengt het bloed dat snel stollend ooit leven heeft geschreven wie denkt in het landschap van smaken de enige fijnproever te zijn snijdt eigen vingers aan…

Misschien was ik te skaffa en waren mijn patta's daardoor ineens loesoe. Misschien kwam het door die kaolo banga, met wie ik vroeger panja werd, zonder doekoe uit te geven. Misschien had mijn beste esahbi ze per ongeluk gepakt, nadat hij mij gratis asi gaf. Maar ach... Misschien moest het wel zo zijn, want die patta's waren wel…

Wat zegt u, poëzie? Daar walg ik van een mens die tegen bomen staat te praten de vogel die aan haren hangt, hoe dan? geef mij maar klare taal en geen spagaten. Dat cryptisch werk is niet te pruimen, man surrealistisch ongerijmd gedoe met metaforen, wat een rataplan ik vind het niks en gaap en word zo moe. Die vrije verzen, ’t zijn…

Geen woorden vind ik nu, enkel een glimlach naar je toe. Zoveel misverstanden door woorden en toch kunnen we er niet zonder. Een wonder dat er ook nog liefde is en vergiffenis.…

O, brave dichters, dichterinnen, word niet zoals ik blijf elke dag de vezels van uw hersenspieren flexen denk niet, als ik, 't komt morgen wel, vandaag moet ik relaxen: uw hoofd gaat zwellen, als uw buik, en tot uw grote schrik ziet u des morgens in de spiegel een pedanterik de teflon-buitenkant van minderwaardigheidscomplexen beschaamd van…

Toen ik voor het eerst hoorde Over kapstokwoorden Dacht ik direct Eigenlijk te gek Dat het woord kapstok, er niet bij hoorde. Duidelijk dat een klere-woord Niet aan een kapstok hoort.…

Als droogbloemen hangen gedachten op betere tijden te wachten inspiratie voor zinnen en woorden lijkt iets voor verborgen oorden Als zoeken naar oases in een woestijn negeren helpt niet want leegheid doet pijn in afwachting van de geest in de pen dit rijmend breekijzer als broedhen…

Dichten is vluchten soms verzuchten je hart luchten je op iets richten weg van dat wat is of was soms met je hoofd dan weer met je hart wit-zwart of juist met grijzen jezelf, de ander, iemand, iets de hemel in prijzen. Toevertrouwen aan…

Zo'n thematische dichter heeft zijn leven geordend op smaak. Hij kent zijn leven van slangen valkuilen en valse vrienden. Hij gaat voor het uiterste en kiest dan vaak voor een levensthema dat hem al zo dikwijls goed bediende. Extremen wisselen elkaar af; belonen de dichter of geven hem een thematisch straf. De ene week kan het over de…

meestal kijk je naar de voorzijde van wat je zegt omklem je het draaglijk vaste van het bestaan strooi je goudzand over vers gesproken woorden sla je steeds dezelfde spijker op dezelfde kop sluit je de ogen voor de zon die er niet is soms loop je door tot de achterzijde verlang je naar het heldere de kleur en de…

rond de volle maan las ik mijn dichtverzen schrijfletters uit mijn diepe innerlijke lagen in ogenblikken van verstaan zag ik dezelfde vragen het muurbloempje bloeide nog wat verder open de wereld stond een beetje stil waar benen doorlopend trilden het ingetogen middelpunt in een bijna schuchtere nacht heeft links en rechts wat…

er was een tsunami die Thailand overspoelde dat is geen metafoor er is een tsunami aan mensen die Griekenand overspoelt dat is wel een metafoor wat is precies het verschil ? Het is iets in de taal maar wat het is zoek je iets is en het zo noemen is geen metafoor iets is en het niet zo noemen is een metafoor althans het begin er…

Taaldebatten aan de Voer tussen Vlamingen en Walen. Vormt het riviertje heel stoer een eenheidsgrens tussen twee verschillende talen. Zijn aldaar in het heuvelland zes dorpen als het kind, dat trots zijn tweetaligheid bemint. Zoekt een klein Limburgs bestand naar taalsynoniemen binnen het Belgisch federatief verband. Van Moelingen tot…

Honderd en een, vergeet- mij- nietjes kleurden haar tuintje blauw een tinteling van bloempjes met een hartje. Ik vroeg haar of de wens al was vervuld, maar kon de hint niet vatten. Je bloemen spreken over; niet vergeten. Dat alles zou nog blijken het lag nog in 't verschiet. Ik zag met spijt, de bloempjes plots verkwijnen, één kleine…

Taal is denkbeeldig. Zinnen zijn sprakeloos. Woorden zijn symbolen. Het woord voor 'plant', kan geen zaden maken. Alleen gedichten leven, en stellen vragen. Alleen woorden in gedichten, kunnen ontkiemen, groeien en sappige vruchten dragen.…

Aanschouw mijn gealfabetiseerde pretenties: Reve, Biesheuvel, Hermans, Mulisch! Ook de Fransen interesseren mij literair: Rimbaud, Sartre, Baudelaire! Genoeg intellectueel gezwets en genoeg leeswerk, Maar het bezorgt de lezer bovenal een stijve nek. Hoofdschuddend staar ik naar mijn boekenkast, Waarom zetten die Fransen de titels toch…

Maar nu de taal waarmee de mens het doen moet ik het maken het lichaam dat in zonlicht de kracht krijgt van honger en in de gebalde vuist van oorlog en liefde zichzelf afkluift zingend de taal het gratis theater van de ontkenning, levend en buiten de dodende stromende tijd die de ogen vertroebelt het kijken schoonspoelt. ---…