Alle inzendingen over psychologie

zo heel gewoon kokend water een zakje thee gewoon een glas dampend hete rooibos thee schenkbare liefde in de eenzame kilte van een eindeloze nacht drinkbare bronsrode moed transparante gouden gloed in die pikdonkere nacht sympathiek troostrijk vocht het niet mogen maken kan je heel diep raken gewoon wat thee door dat ongrijpbare…

een sta in de weg, ben ik ook terwijl ik langdurig zit op de juiste momenten ja knik en eindeloos tot de schepper bid hoe is dat zo gekomen daar ik toch goed van zins ben de werkelijkheid onderscheid van dromen, verderf en schoonheid door en door ken het is als kleurloze verf op een palet op het doek verwerkt tot blinde vlekken waar…

is je humeur zo verschraald dat je geen zwanen meer kunt zien dans je naar mijn uitweg spring achter op mijn fiets klem je vast aan mijn revers kijk onderweg vooral in de natte kant van de Nieuwe Waterweg waar we vlak langs in oeverlang in lengte passeren er drijven er duizenden op tal van rijtjes allemaal kop onder water ook prikken…

betere gezondheid lichaam en geest samen werken aan genezing eenwording uit bundel "geen gemakkelijke zoektocht" opgedragen aan de ggz-client oktober 2005 isbn 90-809885-1-0…

gemis, breed uit ogen, glijdt traag rond de rand van de dag ik dwaal in het voetspoor van de dampende morgen, het bruidskleed in najaarsblauw de vogels in mijn hoofd dalen week en schuw en de lucht kent niet eens het huiswaarts keren de wind voelt het huilen niet of de verte in jouw hand wanneer ik nergens adem en ongeschonden…

ik had nooit gedacht laat staan verwacht dat mijn verleden leeft in het heden van levensschatten beroofd was ik veel liever dood dan zo door te moeten leven niets meer om af te geven alleen plicht en pijn kan geen zingeving zijn energie voor enkele uren dit kon beslist niet langer duren mijn beste tijd is voor de baas daarna kijk…

draagkracht erboven gegaan niets langer dragen kan niet verder dragen verdragen uit bundel "geen gemakkelijke zoektocht" opgedragen aan de ggz-client oktober 2005 isbn 90-809885-1-0…

de woorden die jij tot mij hebt gericht waren scherp als de punt van een speer een harde klap in ‘t gezicht doet vele keren minder zeer je hebt zeker nooit gelezen dat die wonden niet genezen pleisters plakken op mijn wonden ze verzachten niet jouw zonden verhullen dat jij me bedroog onttrekken ze slechts aan het oog je ziet ze niet,…

ik vertel je over dromen en wolkenstof hoe de wind geen woord verspilt enkel stilte draagt in groot vertrouwen hoe dit laatste mijn handen vouwt wijzend naar het lichte tij jij vraagt me dan waar de zee begint en voor ons uit ligt slechts de waarheid golven groot de horentjes in het zand…

zou het kunnen dat ik een treurwilg ben aan de rand van een rivier waarin ik mijn armen kan laten rusten alsof regen aan het eind van het water begrijpt dat de vlinder die erop drijft een natuurgedicht is met open grenzen…

jarenlang, naarstig op zoek naar… weet ik veel! er lag echt wel van alles maar niets was essentieel sinds ik gestopt ben met zoeken naar ik weet eigenlijk niet wat komt er plotseling zomaar van alles wat op mijn pad jarenlang, niets meer dan dat en… weet je wat? het is veel meer dan dat wat ik ooit had verwacht! uit bundel…

ze glijden weg van daken, de woorden als zemen vol milde regen de dichter kon niet vertalen de zon in verzen vol hoe ze aaide traag gloeide op zijn huid als een maagd in een koekoeksbuik hij verloor zijn onschuld en werd tuinier plant nu zijn rijmzaad in vochtige winter bedjes…

ik ben als één nachtje ijs ogenschijnlijk veilig, onzichtbaar gevaarlijk breekbaar…

in de oude tuin werd ik begraven naast bitterkruid en refreinen keurig op een rij als hoopjes op het gras het gazon weer netjes bijgewerkt zonder zwarte gaten ik wilde niet zingen of mezelf tot vreemde nemen toen een rots viel op mij met wie had ik anders nog kunnen spreken…

vroeg je mij om te spreken en ik lees wat je nu niet zeggen kan het is stil genoeg; het weten dat ik weer moet gaan en dat de dag verdwijnt in verwarde zinnen niet breken ook al is de nacht ondrinkbaar de schemer, gegoten in een enkel woord sta stil wanneer ik voor jou uit de wereld loop…

Ik ben niet te doof voor jouw zinnen die mijn wereld in gebaren laten. Ik bevrijd mijn ommuurde gedachten om onder de vleugels van je stem de stilte een nieuwe naam te geven.…

mijn lelijkheid breekt de grond open door een bevrijdend oordeel van de dood vlinders in donkere tijd leggen wanhopig hun gewicht op mijn trommelvlies wanneer een maskerade verzandt in late zonde van leegte ik leg me naakt in de aarde en vraag gratie in dat ene moment van waarheid mijn ogen ver weg als vogels…

hoe eenvoudig zou het leven zijn als jij en ik elkaar raakten zonder weerstand te bieden zoals het loof van deinende kruinen die conflictloos aanhalen en afstoten één met de wind ja, zo simpel kan het zijn als de geest zou zwijgen…

zoals jij mijn woorden krom speelt mij spelt op het altaar van vertrouwen touwen rondom vlagen in lagen van huilen nooit hullen dat dit niet zo zal blijven in lijven van schaduw schuw gericht gezwicht mij vol treft op klippen wat rest op lippen in de weer schijn op je gezicht luchtdicht…

depressie afschuwelijke tijd donkere sombere buien hoe kom ik hieruit? sterker!…

rond de gerijpte boom tilde ik gebroken tegels uit vergangen grond geplette wortels rauw geschuurd onder blinderend grijs ontsnapten rafelend aan het patroon van gesmoorde vrijheid later, veel later na vergruizing van kil beton dekte ik de open ruimte met jonge aarde toe…

afgebrokkeld vreet elke minuut zich vast in de aarde grijze sporen stijgen weerloos tot stuurloze, ontwortelde kreten in een effen blik vol regenslag uitgeteerde wangen kronkelen in vergane dromen schuren langs meedogenloze bomen wanneer tussen morgen en avond de dood waait in verzegelde ogen en zich opsluit in een droge mond…

warmte, vriendschap, samen-zijn blauw, regengrijs verlangen ik ben onvrij, gevangen en maak mijn eenzaamheid tot iets dat in mijn nergens vorm krijgt een cognitieve dissonantie misklank van domheid, arrogantie doch in de duisternis vonkt licht subtiele vreugde, liefde, vuur atomair is zij een felle zon Pandora, die met openen begon…

als een rups kroop ik traag voort door pijn dag en nacht gestoord kronkelde me in allerlei bochten heb me zo door het leven gevochten steeds verder ben ik weg gegleden tot er niets meer was in het heden ik was mijzelf volledig kwijtgeraakt heb door uitputting de strijd gestaakt mijn oude huid die past me niet meer juist daarom doet het overal…

zo schets ik mij in lege straten weggezonken achter klokgelui van eindige dingen zonder slaap word ik herkend zoals de steen die stilte uitspuwt blind en grijs de ademhaling het harde vocht aan het vlinderraam vertelt de nacht onafgebroken hoe waarheid schreeuwt in het vaarwel door het veroordelen van verwachting vergat ik…

mijn lief zal nooit meer slapen, niet met mij, nooit meer in dit bed, onrustig woelt hij, draait en draait, hij praat in onrustige dromen, roept woorden die ik niet verstaan kan, schokt en schreeuwt soms nachtenlang, ik probeer zijn zacht, onrustig lijf met zachte, zoete streling te kalmeren, ik pak zijn hand en proef het zweet dat op zijn…

ik kende iemand met een spiegel in de gang verzen vol handschrift bewoonden zijn huis hij groette mij heel even als nieuwkomer in de wijk maar ik bestond teveel uit kelders en ondergronds was mijn labyrint niets waard na dit alles zoek ik een schuilplaats met de oren dicht en graaf mijn eigen houten diepte…

Met een vanzelfsprekendheid schrijf ik dit gedicht zomaar, voor de aardigheid zonder al te veel gewicht maar, het fascinerende is dat deze woorden onzichtbaar en onhoorbaar ontspruiten uit m'n brein dat altijd functioneert m'n brein wat zou ik zonder zijn...…

hij heeft het beet zijn podium, zijn forum niets anders dan decorum voor de man die woorden plant en dan een zaal in slingert met de ingehouden woede van een diep geraakte mens zij, de anderen, aanhoren bekijken zichzelf gegeneerd en proeven de waarheid bloedend op hun veel te witte zakdoeken waarmee ze vrije doortochten en andere beweging…

laat de doden nu even niet praten die denken en leven bepalen het overvolle brein moet bemalen de beddingen verlaten, overvloeiend als dierbaar water in diepere bekkens en gaten. zo maakt gedempter praten de klanken net iets delicater als de lieve doden zwijgen en wat beter zijn opgeslagen kan het brein weer wat verdragen en dode bedilzucht…