Netgedichten

netgedicht (nr. 17.314):

de ogen dicht

ze zag hoe schaamte
de lakens bedekte met een bleke blos
alsof haar buik nooit zou baren en enkel
prooi werd van de zwartste nacht

al wat ze kon zien, de woorden
te klein, werd wind en vreemd uitgespreid
zonder bedaren

en op het harde gras, waar geen mens
meer keek, brak elke maan
in het schommelen, stil

de zonde bevroor
in het boomzwijgen van winter
en op wangen van het erfelijk daglicht