Netgedichten

netgedicht (nr. 17.629):

donker

het is
als een schreeuw
het nooit ontwaken

ik ben verdwaald

dichte huizen drijven
achter luiken groeit het water

en jij in de verte
doet ons zwijgen
ons geloven

dat wij voor altijd
overwoekerd door de zee

Schrijver: Froukje Vos, 11 oktober 2007

Geplaatst in de categorie: psychologie

donker

3.7 met 43 stemmen

975

Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Mirre, 18 jaar geleden

Dit gedicht spreekt mij ook erg aan. Mooie woorden.

Jos van de Kamp, 18 jaar geleden

Waanzinnig! Wat is dit weer mooi verwoord. Hoe krijg je het voor elkaar om iets onnoembaars toch in woorden om te zetten?
Een dikke 10 plus!

aly gerritsen, 18 jaar geleden

Amanda Visch , 18 jaar geleden

Deze zee beeldt het bloeden uit...Vind dat je gedichten altijd meer gaan leven als ik je plaatjes erbij zie. Het roze eromheen geeft ook weer het zachte weer...Al zit de pijn diep van binnen...Zo beleef ik dit...

Geef je reactie op deze inzending: