Alle inzendingen over emoties

Uw bruikbaarste woorden zijn er bij gaan liggen. Genoeg gebruikt, denken ze, neem maar de onbeschadigde om te herhalen. Herhalen doen ze op de televisie ook. Maar die kapotte kleerhangers vraagtekens. Wat het was waar u zich vijftig jaar aan heeft geërgerd. Waar u uw man heeft neergelegd. Er prijken al zo lang met haast beschreven ansichtkaarten…

Het leven is soms een donker diep dal, maar ook hoge bergen met een zonnestraal! Betreft zoveel mensen... met ieder hun eigen wensen van jong tot bejaard. Maar het leven op zich is alleen al goud waard!…

Eventjes sta ik stil bij wat ik werkelijk wil Mijn intens verlangen in mijn hart gevangen Even weet ik niet meer denken doet soms zeer Het strookt niet met mijn doel de stem van mijn gevoel En toch weet ik van binnen dat ik mezelf eens moet bezinnen Maar de tijd die vliegt voorbij en voel me vaak vogelvrij Ik praat werk ik slaap en…

De avond draagt het licht van de nacht waar ik kijk en wacht in een stil verlangen. Tot de sterren aan het firmament verschijnen mijn gedachten in tijd en ruimte verdwijnen. Als de ochtenddauw mij dan gaat omarmen zal de nieuwe dag mij ook weer verwarmen. Dan zal ik mijn vleugels dicht gaan vouwen niet meer vluchten maar het leven aanvaarden…

hoe kan ik de wereld spreken als mijn woord gespleten klinkt, ik praat wel maar de zinnen slippen weg in heel mijn kleine mens-zijn vraag ik niet meer dan de schat die zacht mijn ziel verbindt met wat ik uit wil dragen vooral later, als ik groot ben en geleerd heb dat er banden zijn rond mijn gedichte put met stomme klanken ooit zal…

't Is me of ik uit een lange droom ontwaakte; weer slaan mij vreugdevlammen in 't gelaat, en wat ik ál doorstond, in bittre haat, gaat op in 't hoogtijdsvuur dat groots ontblaakte. Hoe lang heb ik gedroomd - wie weet? het staat geboekt op treurge bladen, - sinds daar kraakte mijn ganse wezen en het leven staakte zijn wondergang? - o bron van…

Soms schrik ik dat ik kan haten Gedachten kronkels mij niet verlaten Dan weet ik weer diep in mijn hart Huist de herinnering aan pijn en smart Gevoelens blijven soms ver verborgen Maar laaien weer op vandaag of morgen Soms schrik ik van wat er dan gebeurt Het verdriet van toen me weer openscheurt…

Dromen, dromen, o wat houd ik toch van dromen Droom over een prins op een prachtig wit paard Droom over sprookjes die werkelijkheid lijken Droom over de liefde van je leven die altijd de jouwe zal zijn Droom over later waarin alles is uitgekomen wat je hartje begeert Droom over vroeger toen alles zo fijn was Droom vooral over…

Stadsduif ver van huis geraakt doodgebeten door de kat ligt als vod in mijn tuin tussen eigen veertjes sneeuwwit babykussendons mijn liefje mijn duifje hoe deed het pijn Gekooide duifjes sterven mak zoetjes aan, veer voor veer. er was eens een sprookje dat niet bestaat altijd word ik behoed tegen rukwind moordenaar wervelstorm…

Zij dobbert op haar stemmingswisselingen en klampt zich vast aan dagelijkse dingen.…

als een ziel zich aan de winter schenkt is dat slechts schijn als zij even onzichtbaar wenkt lijkt het sterven doch ze draagt in duisternis dolende pijn…

Winterroosje in de sneeuw dapper sta je daar in de kou. Vechtend voor de laatste dagen van je prille bestaan. De sneeuw wordt straks een warme deken, als je krachten het gaan begeven en jouw steel voor altijd zal breken.…

Dat ik het pure daar moest laten had geen haast als ik had geweten hoeveel aandacht het jou kostte om mij niet alleen te laten er lag in ’t proberen zoveel tederheid dat ik mij realiseerde hoe puur het was en dat het mijn verdriet genezen kon maar jouw aarzeling vorderde langzaam en alles wat ik naliet vergat te spreken in de stilte…

Al zie ik nog niet goed, het licht verwarmt de kilte en doet hopen terwijl de mensen soms voor mij als wandelende takken lopen. ‘k Verheug me om wat komt, de tere winterbloemen, ‘t goud van tederheid en van erbarmen terwijl we ons aan eerbied warmen, omdat het nu toch gauw weer Kerstmis wordt. De kinderen zullen zingen, zich geborgen…

Jouw sterven is nog heel dicht bij me en lijkt langer te duren dan de dood waarmee je inmiddels vertrouwd bent ik heb de regen van het behang verwijderd bloemen op het balkon gezet om daar verder te sterven achter het regenbehang van de hongerwinter die jij voor me achterliet.…

Nog eenmaal kijkt zij achterom geeft de laatste uren enkele verschillende klanken die klinken als een klein restje wijsheid wanneer seconden bijna vertraagd naar morgen lopen gooit zij snel een medeklinker in de kist waar, om de zin van de allerlaatste zin te doorgronden, de schop over gaat een rode roos bloeit de doornen laat zij achter…

In mijn hoofd hoor ik een stem, in mijn gedachten zie ik een vrouw, in mijn hart heb jij een plekje, omdat ik zielsveel van je hou.…

Een dochter blijft uw eigen ik uw ogen blijven op haar gericht boren de liefde aan en met warmte om het hart slaan. Haar ogen kijken doordacht wat had ik wel verwacht. De woorden op het puntje van haar tong wachten op een uitweg. Ze laat zich horen begint haar woordenvloed aan te boren Ze heeft haar eigen persoontje haar eigen karakter…

Laat je los, denk niet dat het makkelijk is omdat ik nog steeds in je wil blijven geloven. Maar je loslaten voelt als een herkennen, niet diep in mij alles blijven ontkennen. Wil me niet langer onzeker blijven voelen omdat we elkaar toch nooit zullen bereiken. Ik wil me ook niet meer blijven plooien in mijn gevoelens en verlangens…

nog voordat de avond in mij valt vertel me hoe het was streel nog eenmaal de zinnen wit en bedek me met jouw stilte er bestaat geen andere kunst dan het kussen waarin ik mijn dromen legde en mijn ogen met vogelmelk versierde bij het ontwaken laat de zon door de kieren glippen de tijd transparant maken mijn adem jij bloesemlicht…

Zeur niet. Hier kan niets gebeuren. Bij de buren misschien. Dat daar een tafel omvalt. Of een kachel. Dat daar woorden vallen. Dat men daar elkaar Naar het leven staat. Dat daar later alles koek en ei is. Maar hier niet. Hier gebeurt niets. ----------------------------------------------------------- uit: 'Hier gebeurt niets', ongepubliceerde…

Niet gisteren, ook niet vandaag misschien dan morgen, steeds stel ik mezelf weer die vraag. Zal ik eens het antwoord horen hoe het staat tussen jou en mij. Als jouw hart mijn warmte en genegenheid zal gaan voelen, krijg ik dan het antwoord erbij.…

mijn laatste hoop schuurt als een anker vol berouw over het zand waar wij onze namen van dichtbij leerden kennen woorden waren twijfelachtig daarom was het spreken ons niet gegund we hoorden elkander in de klankschaal die onze dromen leerde om met gesloten ogen verre sprongen te maken maar jij sprong en durfde het vallen aan ik bleef achter…

gebroken aan de vloedlijn van verlangen door het eindeloze ritme van toenadering en afstand neem mij mee gebroken aan de vloedlijn van gevoelens die verdwijnen in het eindeloze ritme van het dagelijkse bestaan wanneer de zee weer komt zal ik mij overgeven en niet meer verlangen neem mij mee…

Nachtenlang heb ik gehuild en toen stilte omdat ik wist dat jij toch niet terug zou komen en mijn magische gedachten verdwenen in een achteraf kamertje met een beer en bloempot. Tragisch zond ik het licht weg overdag en wachtte op de magisch witte maan, zo koud. Benauwd heb ik bevend staan huilen in stilte en verwachtte een wolf die mij zou…

december geurt naar het herinneren proeft naar de smaken van een feest maar minder zoet we laten de vervoering toe door de echo van aloude klanken zo komt ons weifelend hart tot rust warmte herstelt eens het verdriet dat we leerden vergeten in een nieuw licht dubbelzinnig geluk…

Schoonheid en liefde zit diep in een mens Zoals een parel in een schelp... Hij moet alleen zich openen en stralen en zijn schoonheid naar mensen vertalen zo kan hij zijn warmte tonen aan ieder om hem heen En voelt niemand zich meer alleen...…

Tussen al mijn twijfels zocht ik naar mijn ziel. In mijn vele woorden zocht ik er naar kracht. In mijn schrijven vond ik de weg weer naar mijn hart.…

Daar ben ik geen uitzondering op, spijt...meer dan ik zeggen kan. Onomkeerbaar en niet meer te herstellen, verkeerde keuzes, te snelle beslissingen. Ondoordacht voor de ene en weloverwogen voor de ander, je moet er mee verder, of je wilt of niet. Soms gaat 't goed en vaak ook fout, heel misschien word ik wel eenzaam oud.…

Kouder dan woorden die niet meer ademen zijn haar ogen een verhaal. Van een stilte die haar troost en blijft troosten als de weg die ze zoekt weer een rivier kan worden zolang hij haar niet verlaat. Of vlucht met een eenzame echo van verlossingen. Want hij is het antwoord en de belofte van de warmte die alles vermengt en haar mond kleurt met…