Alle inzendingen over natuur

Afgekalfd land, rotte palen en golven zonlicht opnieuw zichtbaar in spiegelend water; versprankeld onder een gebroken wolkenlucht Zwermen zilveren vogels bespelen een vluchtige harp, waar schichtige vissen spiegels verscherven; beelden verbrekend van dood hout half verzonken in moeras Ogenschijnlijk geruïneerd landschap, maar als altijd…

ik raak bezwangerd door de lucht van het donzig groene veld in mij groeit weer de verwachting als de lente mij over de geboorte vertelt…

leeuweriken stijgen jubelend in de stralend blauwe koepel jij bent hier in het suizen van de wind in teer ontloken groen van verre bosranden ik voel je levensstroom in machtige eiken het gezang van vroege vogels en golvende bloemenweiden de warme aarde is je schoot al mijn vezels zijn doortrokken van jou mijn lentegodin…

het was een druilerige ochtend regen drentelde gestadig neer maar ik liep vlotjes tussen de druppels door sprong over de plassen dacht dra is het lente tegen de middag scheen plots de zon kon mijn jas drogen…

De zware storm kwelde velde de statige beuk trok hem los van wortels die jaren vergrendelden. Triest maar magnifiek ligt hij nu ten prooi aan spottende schimmels en wellustige wormen. Maar niet voor lang want we dulden geen dood dwars op de paden loodrecht op ons doel. Hoe bescheiden ook iedere vooruitgang moet doorgang vinden…

Afgekalfd land, rotte palen en golven zonlicht opnieuw zichtbaar in spiegelend water; versprankeld onder een gebroken wolkenlucht Zwermen zilveren vogels bespelen een vluchtige harp, waar schichtige vissen spiegels verscherven; beelden verbrekend van dood hout half verzonken in moeras Ogenschijnlijk geruïneerd landschap, maar als altijd…

Ik heb geen groene vingers, maar jezus, kijk die tuin daar moet iets aan gebeuren, dus ruim ik braaf eerst puin De distels van gisteren, snoei de haag van vandaag maai het gras van gedachten, vorder traag maar gestaag met wortels van domheid, dood insecten van perfect scheur de waas van behagen die de bodem afdoende bedekt En dan…

In de stilte van het licht en de herrie van de morgen bouwen woorden die ik dicht wegen weg uit kleine zorgen. Zachte kleuren van het Zuiden vormt een zon die brandt als vuur. Vogels spelen met geluiden op dit bijna elfde uur. Ga je weer met me genieten van de dingen op een dag met een frisse schaterlach? Laat met rust wat we verlieten…

Hoe staat hij daar te pronken al is er nu geen zon; de blaadjes fier opgericht en wachtend. Rozerood als droomlied in de morgen en zonder groen, alleen maar tere tinten. Wachtend op wat komt:misschien straks sneeuw en buien, maar nu alleen de stilte van de morgen.…

ik noem het eendendril er is geen kikker te zien het is ook geen vijver pal in het midden staat een schaduwboom hij houdt de dril groen het water koel er zwemt iets rond hij heet schaduwboom want ik noem hem zo en er zit een fietser op de bank zonder fiets…

Als de kiezels. Als de keien. Met de water-expresse vervoerd. In de grintlaan gestort. Door de toevallige schoen weggeschopt. Eén moest er zijn in de slinger van David. 'n Paar in Demosthenos' mond. Door de betonmolen op het bouwterrein. Door de broekzakken van kinderen. Rollend rollend Door onderaardse rivierbeddingen. In de witte…

De temperatuur van deze wintertijd Heeft zwoel mijn bloemetjes verleid Zo kwam het klokje veel te laat en broos Omdat het liever eerst wat sneeuw verkoos De hyacint was dit jaar wel erg gezwind Hoe heb ik die als eerste in mijn tuin bemind Narcissen voegden zich met ongekende kracht Bij deze ongewone simultane bloemenpracht Dit natuurgebeuren…

Even zon zien en de bomen die heel stil aan 't praten gaan; even lachen naar de mensen die niet kunnen blijven staan, maar gejaagd hun weg vervolgen alsof iemand hen bedreigt; even horen hoe een vogel weeral naar het zingen neigt en hoe lente wordt herboren, alles weer nieuw leven krijgt.…

Precies midden in de hoge kathedraal stond de reuzeneik straalde stille respect uit al z’n takken Geknield tussen beendikke wortels staarde ik sprakeloos omhoog maar zag niet eens de kruin bladeren vormden het dak de hemel was eikengroen God was boom geworden Niemand om me heen klom ik omhoog richting de stilte…

ik zie de dauw zweven boven het gras voel mij er mee verweven tijdens mijn ochtendpas mijn hond nog aangelijnd is op zoek naar smaak en geur om later in alle vrijheid te sprinten naar het struikgewas; het openbaar toilet waar de aarde zich ontfermt over zijn poep en plas zelfs mijn darmen nog amper met het heden gevuld laten mijn…

Aardse schaduw omhelst maan haar nog onschuldig bestaan luna zonder sluitend verweer vannacht kapoeres, soezige sfeer als roomkleurige lelie verwelkt. In het water geraakt zienderogen schudt witte vacht om te drogen gênant uitgetrokken zichzelf terug hangend aan hemelgewelf in wedergeboren schoonheid gedoopt. Luna volgt ingewijd…

de nacht wacht niet kust slechts de randen van het avondrood om blozend aan te vangen langs die randen loop ik de dag nog wat te rekken tot onverbiddelijk het licht tot schemering zal doven kleuren verzoenen zich met elkaar, rode klaprozen verkleden zich in het zwart en nestelen zich in het grijsblauwe decor ik zie de vergrijzing…

groen accent vertelt de winter overwonnen Kyoto nog veraf…

De morgen is een land dat de zon bezaait in vlekkeloos licht dat voorzichtig aanraakt en niets zal besmetten. Heel anders de middag die op de schop neemt alles omver spit wat aan stilte zich spaarde in diepe gronden. De avond zoekt evenwicht laat loden lasten vallen geeft over aan de nacht de sterren die stralen zonder een schijntje…

Jouw voetspoor heeft mijn dolen mogen dragen langs stromend koud maar hartverwarmend water met glans van zonlicht. Vogelzacht gesnater van ganzen die de Nijl en Zijl verwarren, maar die vergissing trots en prachtig dragen, omlijst verrukking over zoveel schoons. De zon maakt lente in mijn hart en dag: je bent nabij, ik zie wat jij…

In mijn dromen schilder je kale bomen wit van wortelvoet tot takkenrag zodat er weer licht in zit ’s ochtends trekken we schoenen aan vluchten we voor geweld want ze bouwen torens voor de goden torens voor de vorsten en torens voor het geld en de bomen - jouw bomen worden één voor één geveld wanneer de dagen donkeren gaan volg dan het…

Ineens zijn ze daar weer: de tere tinten die hart en ziel in lichtheid openmaken, die vreugde strooien als de sterren in een droom en hier vertellen dat iets nieuws kan komen... De bomen zijn nog dood, maar straks komt heel veel lente en zalft mijn ziel met balsem van een lied dat nu nog schuchter klinkt maar dat de toon zal zetten voor…

’t Is nevelkoud, en, ’s halfvoornoens, nog duister in de lanen; de bomen, die ‘k nog nauwlijks zien kan, wenen dikke tranen. ’t En regent niet, maar ’t zevert… van die fijngezichte, natte schiervatbaarheid, die stof gelijkt, en wolke en wulle en watte. ’t Is asgrauw al, beneên, omhoog, in ‘t veld en langs de lanen: de bomen, die…

richt alle spiegels naar de zon en geef dat licht je fluisteringen mee verf dan de veren van de vogelman tooi hem met gouden ringen en laat hem vliegen over zee tot waar de grote vissen zingen daar zal een zuil van zonlicht zijn daar is de wereld zonder pijn dankzij die fluisteringen…

Een sterke bloem en vol van vreugde, ze vraagt zo weinig en bloeit luid; ze siert de hoven, de terrassen en vindt wel duizend kleuren uit. Begonia, zo vol van klanken met i en a en o daarin, je zingt en danst en wil graag leven en bergt daarin een diepe zin. Verhaalt van strijd en inkeer samen, bent beeld van zoveel harmonie, begonia,…

in het aanschijn van een reeds te vroege geboorte groeien tussen nagelaten generfde blaren van een voorgaand najaarssterven knoppen aan mijn bomen en zie ogen naar een gemiste winter staren niet dat mijn gemoed eerder zal opfleuren in dromen of dat ik eerder het licht zal erven de schaduw lijkt dat nog te bewaren wat niet is zal…

De krokussen, de krokussen staan overal te zoenen, stiekem in omheinde tuinen en openbaar in de plantsoenen. En als je vraagt, waarom ze dat nu allemaal doen, dan roepen ze eendrachtig: 'Het is ons seizoen'.…

Het twijgje zweeg in alle talen het moest als eerste tol betalen aan hen die de moederstammen met grof geweld moesten omhalen en terwijl het vogelengezang verstomde lag onder hem het ongeboren kleinood ongewild slachtoffer van zinloos geweld maar de weg kwam erbij besluit aldus vertwijfeld vroeg men waar blijft de mus…

Als de temperaturen stijgen, krijgen de padden trek na maanden van onthouding, eenzaam in de drek. Ze gaan 's nachts op pad naar meertjes, poelen, vennen om voor nageslacht te zorgen en elkaar flink te verwennen. Met velen tegelijk bereiken ze hun geliefde stek, met lentekriebels in de buik, men noemt dit paddentrek.…

zwart water rimpelt de regen ruist daarover met kille druppels…