Alle inzendingen over natuur

het pad gehuld in vochtige geuren van mos en vers gestapeld hout het water nog ruisend in tijdloze klanken, de stenen glanzend rond geslepen het licht getemperd onder oeroude bomen, het dorp in glooiende rust de avondzon gedoofd mijn blik met louter schoonheid gevuld…

Zittend op een zwijgende rots Floot de Nachtegaal zijn mooiste lied En keek vervolgens apetrots Naar zijn vriendje, de Parkiet Zachtjes begon ook deze te zingen Tot grote spijt van de Nachtegaal De Parkiet wou blijkbaar meedingen Naar de prijs voor zang in vogeltaal En, tot ieders verbazing zong hij geniaal, Maar hij kwam plots in ademnood…

tussen infrarood en ultraviolet licht de nachtgeluiden…

of een gum al de contouren van de bomen heeft gewist resten slechts de vage vormen van de bomen in de mist roerloos hangt de dichte nevel de geluiden zijn verstild koude wringt zich door de kleding al het leven wordt verkild vogels laten zich niet horen de omgeving wacht verstomd tot de mist zich laat verdrijven als de zon tevoorschijn…

De lente komt we raken bevangen door licht luisteren gaat in zingen over kijken in springen zien wordt blijheid en ruime adem het duister blijft achter zonder groet als niet de kleine oude stem over het bos zou praten waar bloesem groeit uit herfsten zonder einde…

de bloesems strooien roze op vers gedolven graven een vlinder daalt behoedzaam neer een bloem blijft toch een bloem en merels mogen onbeschaamd deze rust verstoren de zon schijnt in geen verschil voor levenden of doden…

die paarse kleur de aarde in geur je ziet hem bijna niet de parasiet wat een prachtschubwortel mooie plant zeldzaam in Nederland je moet er wel oog voor hebben anders loop je er zomaar voorbij…

een schrale zon, een wind met blos, strandwandelaars in dikke jas ober : 2 koffies + 1 Calvados ! en liefst dan binnen, achter glas honden ravotten langs de branding en apporteren stok of bal een baggerboot bevecht verzanding een peuter kotert in een kwal tegen het mistig zeedecor schuiven traag zeilen van canvas en wappert fier hun tricolor…

De bomen. De hangende bomen zwaardonker de halsreikende bomen zeefzonnend. Het bospad. De grazende zon de strelende bermen wiegende struiken de aarde zo geworteld. De lucht. Verstrooide vlinders harsbrokjes gloeiende bladerknoppen het geluid van vleugels blauwbleke splinterogen. Dit bos. Lichtgeurig deinend schaamteloos ademend…

Als een bruid in de morgen ligt de zee in al haar uitgestrektheid kalm, bijna sereen in volle schoonheid te wachten op haar prooi De golven spelen het spel der verleiding lokkend, fluisterend water haar golvende rondingen, getooid met sneeuwwit schuim wenken je naderbij De wind wakkert aan en de zee die zich haar prooi ziet ontgaan zweept…

knoestige vuisten op een rij rijzen op naar de verre kim wederzijds de waterzij gedijen geknotte wilgen in perfecte trim weliswaar door mensenhand gezaagd tot beelden der natuur tonen zij ons ongevraagd een weelderige bloesem kür…

de natuur ontwaakt na een nachtelijke douche dauwdruppels glinsteren groen transparant frisse parels vangen het licht reflecteren een groet met natuurlijke charme in serene stilte druppelt de tijd ongestoord schitterend naar zuiver zicht…

Zonnestraal en water toveren een schitterend geheel van flonk'rende juwelen op zijzacht groen fluweel mijn vingers tasten naar de paarlen maar de zon gaat heen en druppels spatten op en in mijn hand uiteen…

Ieder jaar is anders. Nu ben ik zelfs het voorjaar vóór. Ha! Had je maar eerder moeten beginnen! Brandnetels beheers ik, zelfs bomen kan ik voorkomen, paarse hemabollen rollebollen tussen lieve vrouwe - Zal ik voortaan wat meer in de pas, wacht even, straks smeed ik nog sonnetten, nee het moet niet gekker…

de grond bezaaid met sierlijk groen en overal gezoem gefladder en gefluit ik luister en verstil vermoed een glimp van hoger hand…

De zon is eindelijk terug van weggeweest, wel een beetje bedeesd kijkt ze naar de zaden op de grond, ze voedt ze met haar stralende mond. Ze neemt hen, in haar warme armen ze bloost en zoent hun knopjes, die worden bloemenkopjes strijdvaardig als ze is gaat ze de aarde verwarmen.…

een langgerekte vijver plooit zich minzaam in het park te midden van oeroude bomen trots op hun massieve kracht een houten brugje spant zich ingetogen door het heimwee en wat oude dromen tot rust en milde troost gekomen vindt in de spiegeling wat mededogen wat eenden glijden schadeloos onderdoor geen vogel vliegt nog op daarvoor twee eksters…

Er is weer helderheid van witblauwe luchten wolken als luchtkastelen tere bloesems gekoesterd door de zon terugkerend leven een palet van zachte tinten bij zonsondergang over een vergroenende wereld verhoogt verre vogelmuziek op de achtergrond de feeststemming…

uit de dakkapel op de dijk zag ik rook heet die zomer mijn gang was naar vuur vlammetjes likten de luifels van de veiling walmende tongen spiegelden op het water nimmer zag men water zo branden…

De bomen glanzen oranje en geel, insekten blauwe juwelen. Een trage beek overwoekerd met winde koestert diepgroen water en rode karpers. De hemel indigo, de zon violet. Andalucía de regenboog.…

held're ochtendster onder een wolkendeken draai je langzaam rond doch zonder aantrekkingskracht blijf je een schijngestalte…

De oostenwind verleidt het zaad, de nacht waakt over gesloten knoppen en jij, het landschap van schoonheid strekt zich uit over verlangende toppen. Teder kroon je mij met je lenteadem, dicht je ons blad tot het inkt langs ontwakende nerven vloeit. Het is je scharlaken kelk waar mijn bewondering naar groeit.…

vannacht voor het eerst heb ik ontmoet en begrepen de lichaamstaal van de merel hij zette zich voor mij neer ineengedoken en brutaal bij het schijnen van mijn lamp hij ging niet aan de haal vertelde zonder fluiten in stilte zijn verhaal leidde mij van zijn nest waarin de schalen barstten beschermd door ma ik begrijp je merel kerels…

Buiten ligt een halve meter sneeuw Kouder was het nog niet deze eeuw En alle theorieën ten spijt Er lag ook geen ijskap in het Krijt…

De zilveren maan danst haar laatste uren voor de ochtendstond, waar azuurblauwe lucht zijn intrede neemt met een nieuwe dag... het gouden koren zwenkt heupwiegend op de tonen van het lied dat de wind zingt, wijl de vogelverschrikker zijn dagelijkse deuntje fluit.…

ze zijn er ondersteboven van de natuurliefhebber die zijn voet plant op het verkeerde moment op het verkeerde pad…

In de glinstering van de stam kraken de zwartgerande scheuren De berk staat stoer aan de rand van het gespetter van dansende vissen waar stilte wordt aangezet tot luister In het fluisteren van de wind zweven de stofjes in de lage zon die verderop in het sluimer van de kabbeling worden geweven tot lakens en het wateroppervlak bedekken…

De aarde verteert onze doden en alles loopt uit. Tweede Paasdag 2006…

1 Abrikozen avondlicht glijdt met een licht penseel langs het windberoerde canvas der bladeren. 2 Inktspattend valt duisternis op het gazon; het vederen maanlicht schrijft de dag teneinde.…

dag vuurvlieg trillend stipje in de nacht je trekt mijn oog en aandacht naar je toe totdat het daglicht komt en ik je niet meer zie maar dichtbij weet tot straks wanneer je licht opnieuw zijn trilling aan me geeft zodat ik lach of zacht mijn ogen sluit…