Alle inzendingen over psychologie

verleden is niet voorbij het ligt in het heden je vindt het in jou en mij instinct uit de hersenstam dat van de reptielen kwam behoed de schreden vleit zich tegen emotie kust gevoelens in devotie verwarmt de stam begrijpen is zwaar en verklaring onwaar beter woorden vermeden gevoelig ondergaan betoverend aftasten mensenkern blijft…

een sneeuwbui in de zomer draait mijn wereld om nauwelijks van de schrik bekomen voel ik het bevriezen van mijn verbrande huid bekogel ik strandgasten die vluchten van het strand met verse ballen van sneeuw het ijs smelt op de blaren en koeling helpt niet meer mijn zomer is bevroren het strand slechts binnenbrand laat nu de voorjaarsregen…

alle schreden zijn versteend en toch vind je me steeds weer ineengedoken onder tafel wanneer je droge, koude mond het niet meer alleen kon halen je armen zo geluidloos zwaar toen ik ging schuilen achter naakte wind en nauwelijks beslagen ramen vele volle manen hebben mijn schaduw zwijgend beweend want ik hoor nog elke stap…

wanneer al veel is gezegd en de avond valt na jaren wat voeg ik dan nog toe om toekomst te vergaren het heden te vullen dan wel het verleden te verklaren het blijft dan vaak afwachten in zwijgen en als passief de stiltes aan elkander te rijgen…

steeds wanneer ik gebukt ga onder de afgestorven boom zie ik die struik ooit droeg ze vruchten nu liggen er alleen maar bladeren die krampachtig het onkruid bedwingen met stuiptrekkende trillingen op de vlakke grond breekt het beloofde land en snoeit ruw met wilde uithalen de brandende wraak uit ieder slagend uur dat…

het overkwam mij dacht ik zomaar of was het dat ik het hoopte: een wijselijk zielsgebaar momenten je kent ze wel waarop leven even voelt als beleven waarmee geluk wordt bedoeld en grijs denken in ledigheid gaat zweven een helderheid schiep plots een zicht mijn ego verschoof teneinde was ik op begrip gericht…

ziet de mensen onbezonnen blakeren langs de paden op stranden bij de zee stil soms kort van stof hunne spinsels ontsponnen spanning vloeide uit aderen leven gaat nu op de pof blikken koel in tassen mee werk blijft onbegonnen gedoofd zijn alle lusten in dommel wel te rusten wat water op de akkers ach boeren arme stakkers lamlendig in het…

laat me niet dromen over ontspoorde letters als het bloed niet sterven wil doorheen al mijn zinnen want onbespreekbaar wacht ik op vleugels en armen vol rood gestold licht omring me niet met dichtbije nachten die het sterven verbergen in het opwaaiend stof want in het schreien en voorbij gaan vallen de letters in mijn…

alwaar de aarde vliedt in de glooiende einder en de schaduw licht kaatst tegen het maagdelijk struisriet daar roept zij mij nader een fee in blauw gehuld kom, lijken haar lippen te zeggen ik, ja ik, ben met jou verguld hoezeer ik ook mijn passen wil versnellen en mijn armen nog verder doe strekken zij komt niet dichterbij ik schijn…

Bas Wit gezichtje, Ogen met een lichtje. Giechelglimlach en hartje van goud, Al tien jaar lang vijf jaar oud. Uitschuifbare ledematen, Geen zinnen die je kan praten. Ribben allemaal te tellen, Jouw gedachtes wil ik me voorstellen. Welke woorden zou je nemen, Welke zinnen zou je claimen. Wat gaat er achter je ogen om, wat is jouw…

het raam sluit weigerende woorden in de kamer gebaart van verre kachelwarme tijden toen ik nog dwaas liefhad in het luchtblauw van de zomer en dromen voortbracht in jonglerende schemerwijzers niets kon verloren gaan zelfs niet in waterdichte winters waar elke omhelzing de lente bracht in mijn donkerglanzend haar ik zou…

kijk naar mijn handen en zie hoe de nacht zich verzamelt in’t woordgestamel van de wind naamloos gegil op warme monden zo zwierven wij samen vreemd vingers jaagden stormen naar zich toe en werden in sneeuw begraven kijk naar mijn handen en zie wie ik ben in de voetstappen van beenloos bewegen…

jij , juist jij vertelde het geheim van de spin en haar web van het espenblad dat wachtte tot het langzaam ochtend zou worden of van de herfstwilg kronkelend door zijn verloren geboorterecht jij, juist jij die een warme golf opende in mijn verward geloof laat mijn ogen weer verzanden in tranen van vluchtende bomen in ijzige…

Alles wat ooit realiteit was zit verborgen achter het nu waar het onbewuste heerst met zijn eigen drijfveren Gerafelde herinneringen spoken door het hoofd verleden tot flarden vervaagd Ik ben een kind van al mijn weleer maar wat weet ik niet van mezelf wat ik eigenlijk zou moeten weten…

breek lucht en wolken achter strand en water in een overgevoelig zwijgen geef wind en regen een onverbloemde naam over het lichte veld van doodse droefheid hemel maagden met weergalmende onschuld in ongemerkte pijn van de aarde sterf aan het eind van ieder woord tussen de duinen van mijn melaatse buik maar wuif me geen…

Een knobbel of een bobbel Een scheut of felle steek Zie ik ook niet wat bleek? Hoesten doe ik ook al een tijdje ‘Voel jij je niet goed, meisje?’, Zei een collega van de week Ik ben ook zo moe en sleep me voort Zeg, heb je het niet gehoord? Marietje, je weet wel, die uit Lommel Op een dag voelde ze ook zo’n bobbel Binnen drie weken…

geëtste lijnen vervagen in loodgrijze randen van verloren tekens die scherp snijden in een voortgezette levensschaduw uit ogen schreeuwt de angst om het maagdelijk zaad dat zonder een later zich uitspreidt over lippen van verloren strijd waar schaamte loopt langs het kwaad van onuitwisbaar lijden…

Deze grond van Commewijne bewaart mijn navelstreng al meer dan een halve eeuw Droomdronken leun ik liggend tegen de tijdgeknaagde amandelboom voor de statige plantagesluis even antiek als die van Maasstroom en Rust en Werk Zachte fluitmuziek van Pak Rebo - de gamelansmid in mijn jeugd - vult de dalen der wolkenparade aan het puur blauwe…

in herfst gewaaide lege straten ademt de wind diep en vermoeid kristallen woorden ik kijk er doorheen en zie de dichter zijn lied schreeuwen nog harder dan vogels die langs jonge bruiden en oude zondes breken met de lichte val van de zomer hij draagt zijn pijn in verstilde akkoorden en zoekt troost bij allen die willen…

Ben ik slechts een samenstel van daden Of beweeg ik me als een machine voort ben ik uit een oerkiem voortgekomen en groei organisch naar een ideële poort of ben ik slechts een samenspel van krachten dat stoeit, met in en tussen, elk mijn hersensoort sta ik hoog verheven of lijd ik onder duistere machten en vat ik stuur of mis de zin van dit…

de vlinders die de gek benoemt in een woordgeschilderd omlijsten van stille, wakkere nachten snijden het weefnet van gevangen dromen die onder het tweehoofdig lijf tollen als waren zij verkrampt door de weeën van het baren de dwaas laat zijn vleugels los in het stuwen van het bloed en zegeviert om wat hij achterlaat onder het presse-papier…

hoe dwaas is de gek die schildert in mij een duinland van dromen waar opgekropte huid zich rekt op onwezenlijke muren om met beheerste penseelstreken het ongedurige te verwoorden wie zal beweren dat de worsteling op mijn gelaat niet op de lippen zal gaan liggen van hen die met een weifelende borst de vlinders doden in het stille gebied…

de tulp werd onze nationale bloem rechtop altijd in één klare kleur ongeveer d'enige fleur zonder geur vaak genoemd naar heren in de roem een en al apollonische helderheid zo uitdrukkelijk met zes bladen zo logisch ook op zes helmdraden heerlijk heldere vormelijkheid vergelijk dan eens dyonische bloemen zoals de zinnelijke roos en de pioen…

De lucht smelt als was onder de hitte van de zon en stroomt over het sidderende landschap. Ik beweeg me vertraagd en op rekkende benen door de roze massa van de namiddag. Geef me veren! Schiet me als een pijl omhoog de koude ruimte in opdat ik, met mijn diep-blauwe handen, de verstikking van deze kermende aarde kan scheuren.…

de stilte draagt mij terug naar de woorden die ik in de nacht verzameld had nog voor ik aan het sterven dacht toen vogels nog niet schreeuwden dromen speels bewogen en kinderen rode appels uit stoffige bomen toverden ik ging aan mijn huis voorbij zag mijn moeder door het raam en het glas dat ik had verbrijzeld met mijn kleine vuisten…

Ik studeer mezelf. Ieder jaar wordt het examen uitgesteld. Een kale man met een pet vraagt naar mijn cijferlijst. Ik toon hem een onvoldoende voor er zijn.…

Als een reveil van gerecycleerde vergankelijkheid, somptueus in idiotie maar sober vol onbegrepen gratie, als een vicieus vibrato van dolgedraaide stilte, smachten zeven - ja, zeven! – gracieuze gratiën naar een streling, een onooglijke blik. Naar een aai van onverholen bewondering, vol verwondering. Het aftandse tandwiel grijpt de ketting…

de hemel is een stempelkussen een blauw papier met witte inkt ik blaas bellen kijk, ze drijven op de wind je spande spinnenwebben om de deurklink liet stenen kralen vallen uit het raam en alle bomen huilden toen ik vandaag verloor…

ik kan hier alleen maar zitten met mijn rug tegen een boom en handen in het mos ik wil schreeuwen en verliezen vergeten hoe licht het was het einde van de zomer breekt het uitzicht door ramen van het vlakke glas de dood overleeft op doordeweekse dagen in de onomkeerbaarheid van aanvaarden ik zou moeten schreeuwen ondraaglijk…

neem me mezelf niet af wat rest er dan nog van de nachtelijke regen die zich langzaam kleurt met het morgenrood van de treurende nachtegaal hoe zal hij weten dat zelfs de schaduwen trillen in de open fluisterende vleugels van zijn verenkleed wanneer de lucht geluidloos valt in de plassen en het puin ik loop er door, ben onderweg…