Alle inzendingen over Jouw Opus Magnum

(Voor Lidi) Voorbij de gedachte Aan de gediggelde toekomst Spiegelt mijn hoofd Zich Aan het verleden Voorbij de chantage Van een inktzwart scenario Verbeidt mijn zijn Zich Vergane delen Voorbij de beleving van een gekenschetste glorie Prikkelt mijn zin Zich Naar jouw verlangen…

Jouw ogen zo helder en zacht els satijn. Jouw glimlach zo mooi. Jouw lippen zo fijn. Jouw lichaam als aarde fijntjes als zand. Met lieve gebaren streel jij mijn hand. Jouw ogen zo eerlijk oprecht en vertrouwd vertellen me zachtjes dat jij echt van mij houdt.…

Ik zie niet wat je bedoelt, de eindeloze vraag die je van mij verlangt, de brandende kaars op tafel, het gezicht dat niet oplicht de twijfels die rond mij verschijnen, de geur van jou liegt niet, het is een mist het is een deken over me heen wees niet de verstikking die mijn adem wegneemt, blijf me zien, blijf praten ik wil je net als toen,…

het onvoltooide droomlied van vroeger, als dwaas te dromen van reizen om dan te zeggen ik ging vrij in jouw wereld rond,toen werd die valreep mij ontnomen..…

Jouw naam geschreven in mijn hart. Kwetsbaar en warm tegelijk een gevoel diep en apart.…

lijf jouw lijf warmt…

Vlucht niet voor je verleden Wees niet bang voor je schaduw Ze horen bij jouw leven Je hebt jezelf gestalte gegeven Hoe ook iemand over je denkt Het leven is jouw geschenk En doe ermee hoe jij er over denkt Al is het niet naar ieders wil Dit is jouw leven en doe er mee wat jij wil…

Soms voel ik me alleen En dan kijk ik naar de maan En heel stilletjes fluister ik jouw naam Omdat ik je heel erg mis Mijn liefste waar ging het mis Waarom is het mis gegaan We hadden toch niets misdaan Dus mij liefste, als ik je mis Dan kijk ik naar de maan En fluister stilletjes jouw naam…

vraag is, zullen we van elkaar drinken, misschien ben ik morgen alweer te oud, mijn dorst zijn golven die onderhuids wegrollen op de kiezels van het libido, open zenuwcellen van een gewond dier die voor een streling strijdt, want als je mij niet toestaat, die wens na te komen die de dood mij geeft in de zelfgekozen tijd, om in jouw…

vraag is, zullen we van elkaar drinken, misschien ben ik morgen alweer te oud, mijn dorst zijn golven die onderhuids wegrollen op de kiezels van het libido, open zenuwcellen van een gewond dier dat voor een streling strijdt, want als je mij niet toestaat, die wens na te komen die de dood mij geeft in de zelfgekozen tijd, om in jouw…

Geef mij jouw ogen, zodat ik door jou kan zien. Geef mij jouw mond, zodat ik kan proeven van jouw smart; hetgeen jij niet spreken kunt met de woorden van jouw hart. Geef mij jouw oren, zodat ik meer van jou zal horen. Geef mij jouw hand, opdat ik beter voel; hetgeen jij afschermt met jouw verstand.…

ik ga slapen, en dan vaar jij met me mee naar de zon van de volgende dag We zwaaien naar de sterren naar de grote en de kleine Beer en Sirius de Hond en we strooien kusjes naar de mensen met vonken in alle kleuren van heel fijne dromen over plezier met vrienden die elkaar helpen, alles samen doen, want dat ben ik zo'n vriend, jouw…

Voor Coby Wij musiceren oude woorden op cadans en slotakkoorden naar een opus zonder eind Hier dirigeren soepele walsen als een preluderend balsem in een opmaat naar ’t refrein Het allegro stemt staccato Op klavier en sopranino zweven noten orkestraal Compositie als gegeven voor ’n barokker, hoger streven maakt het denken lateraal…

hoog zwevend in alle overgave half gesloten ogen door invoelen violen welke de geest omwoelen gewillig zonder gedachte vragen willoos hangen aan ragfijne draden dromend wiegen bewegende zegen krul ik mijn lichaam in Mahlers negen- de teerhartige opus ontladen omvat dit paradijslijk begeven in welvende klank der schone tonen compleet zalige…

Maar wie laat nu mijn Opus Vier in donkere tremolandi ontsporen?' 'Uw indruk. Doelbewust onthul ik Fier ontvlámmende Spaanse Galliarden...'…

ondertonen die verhalen van liefde die verloren is en door de melodie klinkt al maar meer de roep van kom toch weer o kom toch weer van hoop naar wanhoop en van boosheid naar de rust gaat het gevoel steeds heen en weer en in mijn eigen muzikale kleur ga ik dan mee door dissonanten in majeur naar vrede in mineur Chopin- Préludes Opus…

Mijn prachtplek bestaat op vele plaatsen altijd is er een in de buurt er is rust stilte en vrede er is Liefde in alles om mij heen…

De man met snor en bolhoed kijkt opzij, terwijl de ander door de schutting gluurt. Zijn camera, die onze blikken stuurt, maakt elke foto tot een schilderij. Maar voetbalfotografen staan straks wel dankzij de voetbalbond ver buitenspel.…

Mijn woorden naar de zon gericht, vertellen hoe men hemel sticht en aarde laat verdorren in een zon, zo onmiskenbaar hemels fel dat ijskonijn en magnum plus er samen zijn als vader en als moeder, in de naam van de zoon. Waar ga ik heen?…

Na zacht rumoerig wachten op eerste tonen terwijl gespannen snaren worden aangezet tot welluidendheid met fluit of klarinet om Grieg’s suite met schoonheid te bekronen klinken schuchter de eerste zachte akkoorden van het schone “Opus 40, Aus Holbergs Zeit” klanken vanuit de oudheid Muzen geweid tonen van cello en fagot die we als fuga hoorden…

In de verduisterde kamer zitten schaduwen schuw bijeen als donkere jassen over onzichtbare lichamen verveeld spelen ze klavier en zo en een snaartje harp uit een ver verleden zijn ze gekomen nog immer rimpelloos alleen de bliksem doet ze verbleken of voor even verdwijnen ze mengen de donder met souplesse in hun slanke opus een klaroenstoot…

cello's vertrekken voor hun ultieme vlucht de harp streelt zich in weemoed en tranen ten afscheid aan wenende melomanen de paukenist vertrekt met stille trom in het spoor van de uitgedanste bandoneon jachthoorns hoort men echoënd nazinderen en vermoeide violen vluchtig vervlinderen eenzaam herstrijkt de contrabas het pad waarlangs het opus…

Veertien jaar. Ik liep de kerk in. Ik zag je, werd aan jou voorgesteld. Eén keer proef draaien: als acoliet, als meisje... in een tijd van te weinig misdienaars, toen. Samen met mijn vriendin Jackie. Wij werden vrienden, voor het leven. En ík ben die kerk nooit uitgelopen... en in de pastorie, zelfs in de tuin bleef ik gesprekken met jou…

Ook hier: verboden, mijn liefde! Er is geen plaats -- voor een paradijs!…

Vanuit mijn tenen Langs mijn ruggengraat Een rilling, door mijn benen Het is alweer te laat Een vleugje, niet meer Het brengt me in extase Het maakt me zo teer Het kriebelend blazen Het is een geur Prikkelt in mijn neusgaten Het is jouw geur Ik weet het zeker, ik zal je niet meer verlaten…

De pijn in jouw ogen verdriet in je gezicht stille eenzame tranen om wat ze jou aanricht Stilte heeft de overhand woorden zijn overbodig steun op mijn schouder dat heb je nu even nodig Je kunt op me bouwen en waar je ook zult gaan probeer nooit te vergeten dat ik achter jou zal staan…

Heel veel uren zat ik te wachten Heel veel uren was ik alleen Heel veel uren in die lange nachten Heel veel uren achtereen... Heel veel uren in jou gestoken Heel veel uren gedacht aan jou Heel veel uren niets besproken Heel veel uren..., kom nou gauw! Heel veel uren heb ik verloren Heel veel uren heb ik verspeeld Heel veel uren je gezeur…

jouw handen hebben mij zo vaak gedragen jouw lippen hebben mij zo vaak gekust nu tel je stil de uren en de dagen en bent je van de wereld niet bewust jouw ogen konden mij van alles zeggen ik teer nog op de liefde die je gaf het is niet zo eenvoudig uit te leggen maar wat ik voel neemt niemand me af soms kan je nog genieten van het kleine…

jij pakt mijn hand loopt langs de vrouw en op het dorpsplein luister ik naar iedere stap van mij naar jou je draait je om laat ogen kleden en onder oude bomen staar je naar het meisje met een kortgerokt verleden niets beweegt geen droom, geen beelden en als ik omkijk van mij tot jou verzamel ik de vrouw in het heden…

't Verdriet wat ik in jouw ogen zie wil ik zo graag met je dragen je hoeft niets te zeggen, maar toch kun en mag je alles aan me vragen. Ik ben toch je moeder die weet wat er in jouw droevig hartje speelt en ik zou zo heel graag willen dat je jouw verdriet met me deelt.…