Netgedichten

netgedicht (nr. 51.479):

Nachtlogement

In de verduisterde kamer
zitten schaduwen schuw bijeen
als donkere jassen over onzichtbare lichamen
verveeld spelen ze
klavier en zo
en een snaartje harp

uit een ver verleden zijn ze gekomen
nog immer rimpelloos
alleen de bliksem doet ze verbleken
of voor even verdwijnen
ze mengen de donder
met souplesse in hun slanke opus

een klaroenstoot trilt het daglicht dood
de silhouetten verheffen zich
wringen zich door een kier
de maanloze nacht in
over de gammele weg
die stoere stammen wijken laat

geruisloos wachten ze op vermoeide passanten
om aan te kleven
en in ontwakend morgenlicht
zichtbaar mee te reizen
dieper het onherbergzame in
naar een nieuw nachtlogement.