Alle inzendingen over Verstilde lezeres

Weemoed beheerst mij in mijn hoofd is het ijzig stil jou bemerk ik daar ook niet het niet bewegen het verstilde zijn in het diepst van mijn gedachten noem ik jou... Liefste.…

Wanneer de stille stad, sluimert aan de Maas. Wanneer uitgelaten mensen, nog een uurtje willen blijven. Wanneer die goede, oude tijd, een uurtje stil gaat staan. Wanneer uitgelaten mensen, fonkelende glazen heffen. Wanneer een verloren zoon, blij is thuisgekomen. Wanneer een oude troubadour, eindelijk is uitgespeeld. Ja, dan lééft een…

smalle straten en steegjes verbeelden een sober en trager verleden verstilde hofjes binnen bemoste muren ademen een wereld van verschil…

soms als ik naar je kijk als ik alleen maar naar je kijk je straalt en dan valt alles weg wat aan me hangt trekt duwt en meer en zweef ik in de tijd, verstild en straal ik met je mee…

voor eeuwig in steen gedacht in schaduw verstild na jaren door licht gekust Aphrodite hoor toch in het zuiden Ouranos daar huilen boven zeeschuim in de wind…

de stilte de storm beiden razen van oever naar oever op weg naar wat vergeten is wat verstild is wat nog open moet herstellen net zo lang tot klaarheid schijnt en rust mag zijn…

tussen heiligen van glas in lood in het donker zo wonderlijk belicht bij verstilde stemmen en oude gezangen bekruipt me een heimelijk verlangen te leven als een vredige kloosterling…

Behoedzaam komt de herfst getreden tot waar ik enkel oor nog ben - het licht verstild - en geuren die de weemoed wakker roepen. Behoedzaam komt de herfst getreden.…

hart boven land hart boven de verstilde vlakte kalm ontwarrend de greep van ijle omstrengeling wakker bij het punt van uitkijk en terugkomen anders wachtend…

verstild de scherven in de tijd…

In het vallende Zonlicht van deze Verstilde zomeravond Zweven zilveren meeuwen Langs het lommerrijke lover De volmaaktheid tegemoet Gadegeslagen door de Eindeloze zieke die Verlangend naar de einder reikt…

verstilde aanwezigheid reflectie van struiken gloeiende horizon ziel gedompeld in vrede extatisch in eenzaamheid wenst hij te delen het ondeelbare geen oord gerieflijker voor een laatste woord…

Vannacht zag ik door de gordijnen de sterren flonkerend aan de hemel staan verstild dronk ik de schoonheid in voelde mijn geest opengaan een stap slechts bracht mij buiten om in dit schilderij op te gaan…

daar waar eens twee werelden elkaar aanraakten ik alleen achterbleef omdat eigen benen niet de jouwe bleken bemerk ik in ’t verstilde van vergeet-mij-nietjes onze blijvende verbondenheid…

daar waar eens twee werelden elkaar aanraakten ik alleen achterbleef omdat eigen benen niet de jouwe bleken bemerk ik in ’t verstilde van vergeet-mij-nietjes onze blijvende verbondenheid…

Zij spiegelt zich in een meer van verstilde tranen voor de allerlaatste keer en de echo van een oud verdriet weerklinkt in haar verloren lied daar danst zij... over het water haast zonder gewicht van vroeger naar later en van het donker naar het licht...…

op deze stralende herfstdag ben je stilletjes tegen zonsondergang toen alle kleurenpracht verstilde van ons weggegleden naar een vredig licht wij hadden zo graag nog samen met jou van de herfst van je leven willen genieten…

vertrouwend geborgen op zijn schoot bleek niets te machtig of te groot - het Kwaad was in de verhalen die hij las steeds veraf en zowat verdwenen verstilde het ook verder in alle talen - tot het momentum van zijn dood ..…

druipende bomen in een verstild bos de heide ingestopt onder een grauw sneeuwdek boven de grijze mist roepen ganzen naar verten onzichtbaar aanwezig achter bosranden verscholen in nevelig niets…

één moment verstild in tijd tel ik wensen spaar ik dromen één moment waarin het lijkt dat hart en ziel samenkomen in één sentiment... het gevoel dat je veilig bent…

het maakt stil dit dromerige kleine schilderij: ingetogen tere takken judaspenning in een Japanse vaas de ontmoeting van het oog met de verstilde poëzie van deze heldere eenvoud is de balsem voor een verdwaalde ziel…

wederom raakt zij jou alleen ditmaal met zuivere tonen tot het diepst binnenin zomaar onverwacht staat hij daar geraakt geroerd vertwijfeld verstild in een tijd die hopeloos achteruit draait…

verborgen achter lijkwades verklaren ze les amants elkaar de liefde intieme vreemden neergestreken op een verstild beeld patina op een oud verhaal niet zomaar een verhaal altijd meer geliefden zonder woorden…

Er is een kus die alles verstild. Niet vast haakt in vreugdeloos zoeken, Maar vindt en doorbloedt. Zo krachtig, prachtig. Je lichaam valt open in lagen, Lijnen ontrold en ten toon. Glanzende liefde op je huid.…

Ik loop door de verstilde legen straten, Er is hier verder niemand op de been. Ik heb de hele stad voor mij alleen, Want ieder heeft zijn eigen stek verlaten. Alleen nog op het strand en op Schiphol Weerklinkt de leuze: Nederland is vol.…

scherp de uitdagende blik de halve schaduw haar krullen het hoofd schuin trots krachtig hypnotiserend zacht de huid het gevoel van overgave begeerte verstild het moment dat onze ogen bevroren…

in woorden die ruisloos verbleken in tere gedachten verstilde gebaren in milde ogen kromme lijven in broze mensen die langzaam vergeten wie ze waren ontluiken zacht gerijpte zielen lonkend naar de eeuwigheid…

Ik bleef verstild achter op de kade en staarde nog lang in de verte alvorens me om te draaien en de mistige avond in te lopen.…

innemend als ‘t verstild verlangen me parelend naakt verder draagt verzuchtende ogen vertellen hoe zinnenprikkelend mooi ons dollen was wij samen dromend in Morpheus armen op verhaal komen…

Ik loop door de verstilde legen straten, Er is hier verder niemand op de been. Ik heb de hele stad voor mij alleen, Want ieder heeft zijn eigen stek verlaten. Alleen nog op het strand en op Schiphol Weerklinkt de leuze: Nederland is vol.…