Alle inzendingen over laatste gebaar

verborgen verdriet Als een zakelijk kort bericht Zonder enig relaas Zodat je maar niet hoeft te vertellen Hoe het werkelijk met je gaat Verstopt in de drukte van je baan Verstilt het bestaan, Laten wij onze emotie niet gaan Wil de ander niet zeggen hoe het is Maar weet als geen ander wat de werkelijkheid is Zoals je ziet Een gedicht, een klein gebaar…

Doe voor de liefde de grote en kleine gebaren die haar hand je laat doen voor elkaar, maak het waar.…

Al vanaf het begin de eerste glimp Niet na het eerste contact en ook zeker Niet na de eerste kus Echt mijn gevoel dat in de meeste gevallen een loopje neemt met de waarheid Raar zijn de waarden, naar haar normen gevormd Onzinnig 't verdriet Stompzinnig die liefde Eigenlijk genegenheid Verrassend aanwezig door Aangedaan verdriet in…

slapen in de maannacht als je bij me bent in dromen met vioolspel en toverkracht alsof het henzelf is overkomen en je laat nachtvlinders los uit het zolderraam om heen te gaan ze dwalen langs gevels over de brug naar de overkant waar geliefden wenen geduldig om wat komen gaat gelukkig om wat er voorbij is gegaan in tedere gebaren…

verbinding maakt die ons verder drijft de denker zijn gedachten als veerman doopt in de regenboog van hoop, het tij te keren, zijn de zwartste raven in de rui, zullen de lichtste wederkeren net als jij en ik, horend zichtbaar in de mensen met de blik naar voren al blijft wel wat improviseren, een eerste stap als voortschrijdend gebaar…

was in dat onbeschermde land en eindigde achter de laatste horizon.…

verzamelaar van obscene gebaren krijgt van zijn teamgenoot, het ‘middelvinger-gebaar’ cadeau voor zijn verjaardag teamgenoot re-mailt: -‘op dit moment heb ik een top-gebaar dubbel: 'het is het: duim tussen wijs- en middelvinger-gebaar!’ Guido De Pelsmaeker - © (SABAM)…

Ik loop door verlaten land op zoek naar een tastbaar gebaar maar vind slechts fluistering tussen dwalend stof stilte verzwijgt hier vele jaren geduldig in dozen van karton nacht verraadt een kinderstem lachend, huilend wachtend tussen muren in deze laatste uren raap ik herinnering van duizend kinderdromen…

Ik heb dat sjaaltje meegenomen dat je haast nooit meer droeg het ruikt nog naar dat parfum waar jij altijd om vroeg de geur van je huid draagt het met zich mee dat simpele sjaaltje dat je jaren geleden voor het laatst droeg jouw beeld verschijnt je kijkt naar mij ik lees een boek je gebaren je stem komen tot leven kon ik nog…

Een geste is een leuk gebaar gewoon een aardigheidje zeg maar en soms is juist die geste zeg maar dat leuke gebaar een beetje vergeten en dat is raar!…

velen maar 't is onherroepelijk en onomkeerbaar passende muziek klinkt als een laatste eerbiedig gebaar dan verdwijnt de kist langzaam achter de panelen…

vervang het woord door een gebaar en spreek niet meer want wat gesproken is, is niet meer waar.…

waar het gebaar altijd zo sierlijk was hapert nu de gratie van een ronde waterpas altijd goed gestyled tot in een laatst bewegen werd jou de hoge graad van majesteitelijk met eer gegeven joyeus in een verblindende vitaliteit stralen ogen en verbiedt je lach nog altijd donkere depressiviteit zonder woorden kaatsen blikken…

ik zwaai trieste legehanden groeten je kijkt me aan, maar in je blik is geen ontmoeten je laat je niet meer raken door mijn woorden en gebaar het omgaan met me voel je blijkbaar als gevaar ik liet je achter me keek bij de hoek een laatste keer je lach, de felle ogen mijn thuis stond er niet meer je deuren zijn gesloten de gordijnen…

een enkele letter vandaag het betreft de letter z heeft de ij als vaste buur maar is en voelt zich het einde op die laatste plaats vertoeft hij graag bij hem start een reeks van ongeschreven woorden worden dromen waar maar ook droefenis in ware stilte of een gemaskeerd gebaar och was ik maar die letter z de opening naar het…

water tot de laatste noot stierf in een zee van dood…

geen puntmuts of raar penenhaar wel een knipoog en een lief gebaar…

Ik probeer je nog één keer te raken, als je achter mij zal staan en in een laatste vers jouw licht te vervolmaken, de essentie waarmee het laatste gat wordt gedicht in de voor ons aangewezen tijd, kan niet somber klinken of ongrijpbaar vederlicht om dan aan te vertrekken en bij gelegenheid weer a-priori af te leggen en elkaar…

zodra hij opendoet zijn handen geurend nog naar pasgesneden ui en knoflook, lippen naar mijn lievelingswijn uitnodigend een vorstelijk gebaar maakt zo mag hij voor heel even nog zijn schort aanhouden om de laatste druppel zweet snel aan de theedoek af te wissen om kort daarna het kostelijk gerecht de oven in te schuiven bij mij te komen…

wanneer ik niet meer in de stilte kan staan verlies ik mijn woning van plek tot plek mijn ziel zal rukken aan ijzeren luiken de dood ingaan, het lichaam nog vrij plichtsgetrouw zal ik gebaren naar honderd bomen in een seizoen verwacht jij kan me dan tot stof verbleken van eind tot eind naar een ijdele nacht het kind verstuiven, het laatste…

hangen in een moedeloos gebaar wanneer ben ik nu klaar…

Een wenk een blik meer is niet nodig een gebaar heel bekend maakt woorden overbodig ik ken je zolang ben met je vergroeid maar wanneer hebben wij voor het laatst gestoeid of samen hard gelachen genieten werd sleur geen verrassingen meer grijs versluiert de kleur beiden bang voor de dag dat jij of ik eindelijk toegeeft dat je verstikt…

stilte, stil begrijp die stervende traan die op mijn laatste glimlach ligt maar zwijg niet mijn klapwiekend gegil…

ik zag de furie in je ogen uiterlijk nog onbewogen maar voor de aanval klaar je vlamde in een wederwoord excuses had je al genoeg gehoord en eiste bloed je nonchalant gebaar maakte hem klaar voor de genadeslag hij dacht nog met een lach de executie uit te stellen je duimschroefde zijn laatste tellen hij is toch voor de bijl gegaan…

je schouders hangen in een moedeloos gebaar wachtend op het nieuwe jaar…

Nadat hij weer een keertje had gescoord Wou hij ons zo te zien iets gaan vertellen Met een gebaar wat men dan noemt ‘quenelle’, Waar ik tot dan nog nooit van had gehoord. De Fransman wordt daar zeker voor geschorst, Maar kennelijk is dat Anelka worst.…

Het menselijk zwerfvuil van onze maatschappij Afgeschud tussen spijlen van beton en staal Die het laatste greintje lieflijk tikken Van de reeds verdorde harten bijten Staal en papier in één kooi gemalen En in de benzine van pis en wanhygiëne Kan één grijze vonk van een gebaar de geest tot de explosie drijven En moeders kunnen enkel…

ook ketters schreven hun bijbel met nieuwe letters het laatste amen is nog niet voorspeld dat innoveert samen zonder geld…

kansen zijn er nog Te vergeven aan jou voor liefde en je trouw Het laatste kruit verschoten ik heb er van geleerd Op jezelf aangewezen of op degene die je begeerd Vaarwel zeg ik dan nu maar eenvoudig zonder enig gebaar Klaar met deze man die van mij de pot op kan…

zucht dan voor eeuwige rust met blauwe lippen de blik al oneindig gericht briest koel de wind een laatste doe iets als klein een gebaar mij stilt tot verzet want wie leven wil doet zich spreken alles alles wat ik nodig heb is vrije adem om te leven te spreken ook…