Netgedichten

netgedicht (nr. 44.433):

De witte wieven

zij hebben
de webben behangen
kwistig met parels gestrooid

langzaam
lossen zij op
de witte wieven van het bos

ze zijn
zo gek nog niet
in het rijden op een bezemsteel

duurzaam
en toch co2 neutraal
vliegen zij voorbij de maan

helpen in de laatste uren
brengen dromen in de eerste slaap
zij begeleiden je waar je ook gaat

in herinnering
geen puntmuts of raar penenhaar
wel een knipoog en een lief gebaar