Alle inzendingen over langszij

De grijze bewolking hing te lang boven mij onbereikbaar was de verwerking van verdriet heel langzaam komt nu het moment langszij dat mijn angstige gevoel jou niet meer ziet De verbanning van het nare verleden is de zware last die nu voor mij ligt maar ik ben pas echt tevreden als mijn leven opnieuw wordt ingericht Een nieuw geheugen zal…

duizend stoelen met wat tafels mensen ontmoeten met paardenstaart op de racefiets strak in 't blauw met helm en mobieltje aan je oor lege glazen op tafel met een net uitgemaakte peuk, grote schaal versnaperingen geroezemoes spontane lach bedelend hondje bij haar baas rolt een buggy langszij vliegen duiven plots op als stoere motor wordt…

Nu je schip ten langen leste langszij ligt en je koorden en lijnen zijn aangebeten is de lucht nauwelijks te harden.. Met mijn arendsoog monster ik je lichaam dat uitgezakt is en gebruikt, nu nog koud en verlaten op het koedek maar later brandend zal behagen wanneer de poolnacht komt belagen.…

steeds meer wat ik vergeet van toen wij samen gingen kwamen je stem trilt haast niet meer in mij je gezicht wordt zacht en vader je glimlach wint het van de ruzies die we deelden overschaduwt het venijn van toen we samen speelden wat ik je vertellen moet wordt groter langzaam mis je meer van mij ik loop jou jaren in kom met gemak langszij…

een deuntje, fluitend door de nacht, een kater, die op paring wacht, een open hemel met sterrenpracht een dompelaar die hikt en lalt, brallend een vuist naar boven balt en dronken in een voortuin valt een jongen die zijn meisje kust, vechtend tegen gezonde lust, zich van gordijnwacht goed bewust een fietsbel, rinkelend langszij achter…

Velden vol van vrucht vliegen vlug voorbij, laatste lach, lege luchten liggen langszij. Hulpeloos halen helden hier hun hel, radeloos rationeel, ruzie, rukken, rel. Kiezen knarsen, klote kist, kelderende kruisiging, beetje bij beetje beseffen, bijna berusting. Wie weet, wie weer wakker wordt ?…

Met lijfgoed achteloos langszij Het donkerkrullend haar wat slordig opgestoken De blik vást koel verlangend, licht geloken Voelt zij zich in haar simpel kleed vereerd en vrij Hij heeft haar net met vaardig hand geportretteerd Bespeelt nu met zijn snaren al haar zinnen Het voorspel om tot slot háár te beminnen Die hij bij iedre streek reeds…

Langszij de kentering van het getij Drijven de dode dingen aan: een kist, Een uitgeteerde boei van een vermist Schip dat ergens met een zware slagzij Op de bodem rust. 's Nachts, door een list, Komen de geesten uit het water vrij En waaien aan het strand voorbij.…

warmte fluctueert ik drijf van hoog naar laag in koesterende pulsen heb geen gewicht maar deel oppervlak dat van kleur verschiet als het een andere deining biedt ik kom niet dichterbij er zijn langszij geen vergezichten die oplichtend afscheid nemen als partij ons motto is voel je even vrij zonder aardse beperking alleen…

ik heb me teruggetrokken de brokken leven zijn even veel te groot voor mij zij spatten in duizend stukken uiteen gevoelloos als steen ze gaan mij voorbij het bestaan komt in vergeten niet meer langszij ik heb de troost van herinnering van hoe het vroeger allemaal ging nog is er het ambivalente van kleinschalige geborgenheid…

zwaait de ruiten blij langszij, gevormd door spiegelbeelden rond de vage weg naar daar het is waar dat ik je missen zal- maar straks ben ik terug en voor je ’t weet vertaal ik weer mijn woorden, als een brug naar meer tot ziens, ik zie je in wat verderop gelegen uren die zo mooi weten te duren tot ze dalen in die ene, immer graag geziene…

Een zee van merkloze jeans Bollend en ritmisch deinend Waaronder verdronken lichamen Ademloos de diepte in verdwijnend Uitzichtloos verdooft gedwongen Tolgeld bijeen geraapt over zee Het wrak zou de overtocht wel halen De dood voer met hen mee De aangehaakte lichamen wiegen nu statenloos Aan de snelle boot langszij Een lint van verdronken…

verdwaasd dool ik in cirkels, onherkenbaar hier struikelend over resten van 'n verse vechtpartij, kruipt bloed weg achter ontelbare glasscherven die stil getuigen straatnamen zijn onbeduidend, geuren beklemmend rennen plots gehavende zielen rakelings langszij opgaand in een mist van vertwijfeling met de dood in het hart aanschouw ik een…

Navigeren zonder zicht op de overzijde terwijl ver weg een hoorn wenkt varen we blind op de boeien van het verleden schepelingen zijn we, schamel ons schip en het gerafelde zeil schipbreuk is een dreigend letsel eilanden drijven langszij als reddingssloepen met zielloze masten onbegaanbaar wordt de waterweg peddelend gaan we voort tot…

aan mijn hakken kleeft hij reikt zijn wonderen voor me uit, doch mijn ogen zijn winters en mijn slaap streelt de nacht Soms trekt mijn mond vreemde banen en een diep gebrom zinkt dan weg in de asfalt van mijn zolen ergens herken ik het geluid, maar ik weiger deze som te geloven - al was het maar een stap per voet Gedempt schuift een wolk langszij…

in deze stad ben ik van huis geen brug die spant of buigt alleen het staande water boten liggen zwaar langszij de statiegevels als portretten van berekenende burgerij alleen de kabels aan de schepen schuren geur van teer en wier op nauw bemerkte deining stroomopwaarts kunnen varen golven maken die basalt beroeren hoge bruggen bij een…

Als in een droom zweefde jij voorbij een droom die enkel eventjes duurde Jij morste een druppel liefde voor mij en kroop terug achter het ommuurde Als in een illusie laveerde je langszij een illusie dewelke iets utopisch had Je fluisterde stil wat woorden tot mij en ging met al dat ik aan liefde bezat Als in een visioen wist ik jou vlakbij…

Ik laat je wel, zonder traan Nu echter die woede is gaan luwen ga ik jou toch alsmaar meer missen Trots ik dat gevoel wilde wegduwen zie ik om naar al onze belevenissen Nu ik ’s nachts alleen in ‘t bed rust sluipt het eenzaam alsmaar naderbij Het besef, dat ik jou niet heb gekust komt hoe langer, hoe meer langszij Nu jij mogelijk ook…

Wij dachten toen wij elkander zagen laten we samen tot een orgasme komen en voor eeuwig in die gelukzaligheid blijven maar voor wij het wisten waren wij alweer voor elkaar verdwenen en zoeken wij een eeuwigheid naar elkaar en die gelukzaligheid wij voeren langszij maar wij wisten niet hoe wij bij elkander aan boord konden springen…

Uit de verte komt wat wind langszij, voorbij een toren. Een paard staat stil bij 't hek en spitst de oren en vlak daarbij, vreemd dat ik het nog weet, een schichtig bewegen bij verscholen vosseholen.…

De lange donkere gang verstopt in een lucht van natte jassen vochtige sjaals en bont gevoerde wanten toont nog even duister en somber alhoewel het welkom warm is wensen, hartelijk en oprecht worden door de kamer gesmeten als waren het pepernoten stemmen gaan door en langs elkaar, met af en toe een glimlach langszij dan weer een schitterend…

Ik sluit de luiken van het huis en roep de stille beelden op die mij dan vergezellen: de vogel die een schuilplaats zoekt bij al te felle regen het zwarte water dat mij lokt met stram het taaie riet het morgenlicht over het veen de landerige landerijen langszij de ramen gaat de zomer als ik het leven buiten sluit zoals de vlinder die nog…

uit het stille heldere water, rijst haar spiegelbeeld hoog statig komt zij langszij haar lange hals gestrekt, de blik op oneindig, zo glijdt zij minzaam voorbij majestueus, als een galjoen haar vleugels als zwaarden rond de boorden gevouwen, het boegbeeld, mooi van vorm lijkt witter dan wit als uit marmer gehouwen in alles rustig en…

We hoeven niet meer langszij, we kunnen weer dichterbij Kom, we maken weer een feestpartij Maar zolang de Aarde draait in zijn baan Zal er altijd, weer een nieuw virus ontstaan Ter gedachtenis aan Dokter Li Wenliang uit Wuhan…

de aandacht die wordt opgevreten door je alleenstaande en zielige bestaan trappend naar alles van kritiek veeg je alles met slijm weer schoon ach waar de woorden sussen kussen druipt alles dat je haat weer langszij zij spelen met je verleden en angsten die jij ziet als weerspiegeling van zielen je blik immer naar beneden gericht want de…

In dieper adem speelt de zon met schaduw langszij een buizerd in fluwelen lucht voor mij dwaalt een dal groen overladen een gedrapeerde toonzaal omringt de beek Mijn oog kijkt op een levend ver verleden uitgerust kleurt ontluikend de sleutelbloem herinneren trekt met hondsdraf mij het dal in verliefd leiden zwaluwen mij langs deze wegen…

Verwens ik Tevreden de kleren Met de zak in de hand Het overtollige in de kist aan de straatkant Alles Kits, Voor de kerstverstiering Is de verhuisdoos uit de kelder aangekomen Verbeter het de familiekant van de maatschapij Het opbergen komt vanzelf langszij.…

Het schuurt langszij. Scheurt het wezen tot het besef voorbij. . We bestaan tot we vergaan. Elk verband verkruimelt tot het laatste restje verstand naar beneden tuimelt. We hopen dat er iets is dat de loper om zal keren. Maar er is geen meesterhand. We zijn zand. . “Druppels”…

God gleed vederlicht en stil langszij en stilte hield haar adem eventjes in Donder van ver kwam loom naderbij was dit van ‘t eind dan wel ‘t begin?…

Een aarzelhand omhelst een pop en streelt de baaien rokken met tranen druppend langs je neus fluister je zachtjes langs me heen je oog valt glazig op de stokken die stakerig langszij steeds staan nu lang gelee het spel besloten sinds angklung ook zijn stem niet roert geen mens meer die hem roept daar 't vaderland zo lang gelee' hem reeds heeft…