Alle inzendingen over langzaamaan.

verhaal van velen dat onderhoud en tuin langzaamaan te veel zijn ik kijk met ogen van een vreemde kozijnen worden geverfd ook de voordeur krijgt een likje de tuin is strak gesnoeid dat moet wel voor de verkoop mijn eigen hand was losser zo groeit de afstand tot het bewonen van ons heerlijk huis in dat alles zie ik het naderend afscheid…

in zon verdwijnen langzaamaan de woorden stromen zinnen onsamenhangend uit het kabbelend water tevoorschijn maar schrijven gaat uitstekend in meanderend schrift is het midden constant zijn hoogte en diepte extravagant is de inhoud in contemplatieve rust als de drukste golfjes zijn gesust en schoonschrift onder de luchten weer…

ik houd mijn hoofd boven water watertrappelen blijven drijven ik voel me langzaamaan verstijven ik houd mijn hoofd boven water blijf kouwelijk op mijn plaats ik probeer nog ben al veel te moe ik houd mijn hoofd boven water voel het leven langzaam glijden watertrappelen blijven drijven --------------------------------- (dichtvorm : rondeel…

je basalt in zwart en blauw graniet in warmer kleuren alleen het sediment spreekt onder grote druk hoe zij het leven heeft geplukt maakt langzaamaan de kleuren los en geurt weer met de zeer geavanceerde nu technieken laat je gezicht maar zien mijn mooie vrouw de préhistorie wist al dat ik tijdloos van jou houd…

Het is zo moeilijk om te zien hoe je langzaamaan verdwijnt terwijl je toch aanwezig blijft ik zie je angstige onzekerheid de hulpeloosheid van vergeten jouw lege ogen niet meer weten het verliezen in en van jezelf en telkens als ik jou weer zie ben je een stukje verder weg schrijnt de pijn opnieuw vaarwel in het langste afscheid dat…

toen ook voor hem, zoals voor iedereen, het onvoorzien einde langzaamaan kwam naderen, werd hij als zondebok de woestijn der vergetelheid in gejaagd. geen kat keek daar nog naar hem om, moederziel alleen is hij zoals een hond gestorven. zoiets is erger nog dan god geklaagd.…

zag mijn eerste ijsbloem groeien de onderkant hard transparant bloeiend in een teer kristallen bovenkant de ochtendzon gaf kleurig licht dat speelde door het filigrein van lijnen in het langzaamaan verdwijnen van het glas waar buiten nog berijpte webben witte druppels toonden in de kou smolt mijn ijsbloem tegen het opkomend blauw…

Nu komen de langzaamaan de vragen, waarom werden er geen mondkapje gedragen. Die vraag blijft aan mij knagen, of is dit naar de bekende weg vragen.…

De ooit zo mooie wereldbol, Vol liefde en culturen, Verliest langzaamaan zijn mooie glans, emoties die verzuren. Discussies worden feller, de wereld die verhardt. Zoveel verschil van meningen, Men raakt stuurloos en verward. Verschil dat maakt de mensen juist mooi en zo uniek. Sta open voor een ander, ga niet voorbij aan de ethiek.…

Deze lente gaat het toch weer over jou hoewel ik er langzaamaan wel moe van ben moe van regen, wind, flarden bedrieglijk blauw in de lucht, vage beloften van het einde van de kou.…

De tijd die kabbelt En langzaamaan Wegdrijft, Naar een plek waar al heel wat minuten verstreken zijn. Ik verdrink, In zeeën van tijd En de wijzer Die mij leidt Lijkt ook zijn weg Te zijn verloren.…

het hete geel glooit afgrond oplichtend in het zwart schemer drukt de warmte dieper eenzaam in het hart tast met vingers naar het duister blinder dan de nacht pakt en zal niet kijken omdat zonlicht nooit de avond wacht morgen bloeit het rotten in het sterven van vandaag laat de uren gaan, lange dagen doden langzaamaan…

ook al ben je haar inmiddels bijna vergeten je denkt nog weleens aan bepaalde dagen het zijn van die beelden gebeiteld in steeds brosser wordende gesteenten die langzaamaan vervagen toch altijd blijf je het ver weg voelen en weten dat je onlosmakelijk uit en naar haar zult blijven heten altijd voel je meer van haar te zijn dan van…

Deze lente gaat het toch weer Over jou, alhoewel ik er langzaamaan Wel moe van ben Moe van regen, wind, flarden, Bedrieglijk blauw in de lucht Vage beloften van het einde Van de kou Ik weet wel dat ik toch weer Van je hou, maar moeizaam soms Met dat doelloze Van de vogels die ervan lijken Te houden in regen en wind Te blijven rondhangen…

Zilveren glasplaat dat ben ik, Die langzaamaan beslaat van schrik Naarmate ik het beeld herken En zie dat ik mijn moeder ben. Binnen het telraam van de tijd Waarin begin en einde ligt Blijf ik op zoek naar mijn gezicht.…

Als was U was in hun handen en gekerfd hout eeuwen oud sprokkelden keien aarzelend blauw waar tongen smolten en duistere kelen beklemming zonder ontzag kreten gingen grenzen gebukt onder langzaamaan verlaten ik hoorde aan maar sprak Uw taal niet ik luisterde maar kon U niet verstaan genageld liet ik Uw hand voorbijgaan opstaan…

Geert heeft een mooie lijst bijeen gegraaid De een was als student al frauduleus De ander psychologe, maar niet heus 'n Derde heeft met vuurwapens gezwaaid Dat doet de kiezer langzaamaan beseffen; We gaan opnieuw 'n potje LPEFFEN. ---- Er ontstond deze week ophef over een aantal kandidaten op de kieslijst van de PVV…

ik ben beperkt door omringend grauw een blauw dat zich niet meet dat zich de tijd die mij omhult ontneemt mijn schaduwen verdrongen voor ijle wezens uit haar buik langzaamaan slokt zij me op mijn honger ongestild knaagt zich een weg door oog en denken men vreest voor mij ik vrees voor hen een vluchten…

Deze lente gaat het toch weer over jou hoewel ik er langzaamaan wel moe van ben moe van regen, wind, flarden bedrieglijk blauw in de lucht, vage beloften van het einde van de kou.…

aan een droef sonnet Over ontroering waaraan ik heb geleden Over een ver en onvoltooid verleden En van een snaar die toen werd stilgezet Ik wil me wijden aan een boos sonnet Over een liefde die ik eens heb beleden Over een band die toen werd doorgesneden En van het ijs dat daar werd afgezet Voorbij is nu de tijd die mij verwondde Ik heb langzaamaan…

het licht is langzaamaan de volle kleur gaan dragen vloeit trager uit in bezwangerd zijn met vrucht en rijpend fruit streelt met warme hand het graan tot goud na lange zomerdagen speelt transparant met wind in koele tint als de forel weer springt tijd ontlaadt het licht en klaart in strakkend blauw de eerste komst van ijle kou…

mijn bouwwerk wordt langzaamaan geslecht erodeert door tijd en zorgen de specie was nog oorlogs best verdroogt en kruimelt op de weg naar morgen de stenen zijn hun draagkracht kwijt hechten niet meer als geheel het wordt hen allemaal te veel maar het interieur blijft bij de tijd in jeugdig renoveren de trends steeds uitproberen…

Al die mooie woorden ik wil ze allemaal vergeten want langzaamaan zijn die zinnen allemaal versleten.…

een vrouw als ik, zo kien en fijnbesnaard zal nooit een man op wrede wijze slaan met woorden, zoetgevooisd en heel bedaard krijg ik, hetgeen ik wens wel voor elkaar ik zet hem op een voetstuk, langzaamaan zijn ego groeit, een man zo trots van aard laat ik niet naar de gallemiezen gaan al staat een kind niet op zijn repertoire ik…

bergen wolktlucht omhoog langs hellingen om op de top het zicht te tergen van verleidelijk groen naar donker dreigend de witte kam met sneeuw lijkt blijvend een markeringspunt als het zicht ons wordt gegund de zomer zindert in het warme dal van geel en witte huizen de straten zijn er smal in rode wijn zie ik de bloemen langzaamaan…

stenen liggen aan je voet ik zie de breuken in je wanden als tijdlijnen in handen geëtst door je gedachtengoed je ontlook de aarde als een kale rots massa kartelde met puntig trots in ongenaakbaarheid passeerde je de eeuwenloze tijd je bent nu broos en zacht meegaand in koude nachten is je hardheid langzaamaan gebarsten…

in de zoele wind van zomers laatste kans rijpen de vruchten fladderen vlinders nog een laatste dans groen reikt langzaamaan naar geel, de bellefleuren kleuren naar oranje-rood deze herfst kent geen dood zij is een verder gaan in het cyclische bestaan dat de rust van winter eist de dagen korten en de ochtend grijst in lange spinnendraden…

Vandaag ontving ik een geschenk toen ik langzaamaan het plein wilde gaan verlaten voldaan maar zonder vondst. De stevige vrouw was niet knap volgens de regels volgens welke ik had gekeken dwars door haar aanbod heen. Vastberaden gaf ze me het beeld en ik keek op en zag de vrouw weer verdwijnen in een meisje op het schilderij.…

Ik had er niet op zitten rekenen Dat je zoveel voor me zou gaan betekenen Een vierkant bruin blokkie Genot op een enkele stokkie Dompelde ik je voorzichtig in mijn kop Het wit verandert in zalig bruin en ik stop Ik til het op en langzaamaan Breng ik mijn lippen ernaartoe en begin eraan Ik had nooit kunnen bedenken dat Choc-O-Lait me…

Het onweer komt snel dichterbij verlicht de schimmen aan de overzijde de donder knettert even oorverdovend het weerlicht verblindt mijn beide ogen en alles herhaalt zich nu ze zijn gesloten Dan zwakt het spektakel langzaam af vreemd genoeg is het nog steeds droog langzaamaan wordt het weer stiller ik kan weer kijken en ik luister Van over…